مشاعره بیایید حرف دلمان را با مشاعره بیان کنیم

[آراد]

زمانه یک سر سوزن اگر که غیرت داشت
تو سهم من شده بودی و عشق حرمت داشت

همیشه بی تو جهان لحظه لحظه اش غم بود
اگرچه‌ ازتو چه پنهان غم تو لذت داشت

 

[الماس]

یکبار عاشق میشوی
بر عشق لایق میشوی

همتا و همرنگِ گلِ
سرخِ شقایق میشوی

بر موج خیز موی او
ای دل چو قایق میشوی

محو نگاه چشم او
از خلق فارغ میشوی

در کوچه ی دلدادگی
بی باک و سِرتق میشوی

نامش که آید بر لبت
اروندِ هق هق میشوی

یکبار شاعر میشوی
ای گنگ ناطق میشوی

در انتظارِ دیدنش
جذب دقایق میشوی

گفتم بدانی قلب من
یکبار عاشق میشوی!

 

[آراد]

به رود جمع روم یا سرود ساری خویش
به شور جامعه یا گور اختیاری خویش

نگاه نسیه‌گریزم گواه نقد من است
که باز دل بسپارم به سوگواری خویش

دوباره معبر صعب‌العبور گفت‌و‌شنود
مرا کشانده به ترجیح هم‌جواری خویش

در این زمانه که جمع‌اند سارقان روان
سزاست بست نشستن به پاسداری خویش

رواست سنگری از کیسه‌های خاطره ساخت
بجاست غرق‌شدن در خیال جاری خویش

میان کشمکش لحظه‌های لایق مرگ
بگیر دامن دنیای استعاری خویش

نه فکر روزنه دارد به سر نه میل سفر
پرنده‌ای که شود جلد بی‌قراری خویش

 

[الماس]

‌لکنت شعر و پریشانی و جنجال دلم
چه بگویم که کمی خوب شود حال دلم؟

کاش می‌شد که شما نیز خبردار شوید
لحظه‌ای از من و از دردِ کهن‌سال دلم

از سرم آب گذشته است مهم نیست اگر
غم دنیای شما نیز شود مالِ دلم

عاشق ِ نان و زمین نیستم این را حتماً
بنویسید به دفترچه‌ی اعمال دلم

آه! یک عالمه حرف است که باید بزنم
ولی انگار زبانم شده پامال دلم

مردم شهر! خدا حافظ‌تان من رفتم
کسی از کوچه‌ی غم آمده دنبال دلـــــم

 

[آراد]

از دوریت چو شام غریبان گرفته‌ایم
از در گشاده‌روی چو صبح وطن درآ

مانند شمع، جامهٔ فانوس شرم را
بیرون در گذار و به این انجمن درآ

 

[نیما نصر]

خبرِ مرگِ مرا هر کسی آورد، بخند
زنده‌ام میکند آخر خبرِ خنده تو...

حسین صیامی

 

[آراد]

غم این بیت از «صائب تبریزی» تا ابد همراه منه:
گر چه او هرگز نمیگیرد ز حال ما خبر
درد او هرشب خبر گیرد ز سر تا پای ما!

 

[کیـانـا.T]

جان اگر خواهی
مَده تا می‌توانی دِل زِ دَست

دِل چو رَفت از دَست
غیر از جان سپُردن چارهِ نیست....

 

[آراد]

خوب دیدن شرط ⟨انسان⟩ بودن است،

عیب را در این و آن پیدا مکن . .

 

[کیـانـا.T]

عشق رخ یار بر من زار مگیر
بر خسته دلان رند خمار مگیر

صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی
بر مردم رند نکته بسیار مگیر