مشاعره بیایید حرف دلمان را با مشاعره بیان کنیم

[آرامش ابدی]

تا جهان باقی و آئین محبت باقی است
شعر حافظ همه‌جا ورد زبان خواهد بود

 

[آرامش ابدی]

بهتر! فرشته نیستم؛ انسان بی‌بالم
چون ساده ترکَت می‌کنند آنان که پَر دارند...

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت
جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

 

[آراد]

بیهوده مگو که دوش حیران شده ای
سر حلقه ی عاشقان دوران شده ای

از زلزله و عشق خبر ک.س ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای

 

[آرامش ابدی]

چو شمع در بیابان، منم بی نشان
دلم گم شده، در این آتش جان

به یاد تو، سر می‌زنم هر شب تار
نگاری که در خوابم، شود آینه‌دار

چو گل در بهار، خندم از شوق وجود
که در دست تو، بوسه‌ای بود چو نور

 

[سایه مولوی]

رفتم ، که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم ، که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم زکشمکش و جنگ زندگی

 

[آراد]

‌

هر چه کردم نشوم از تو جدا بدتر شد
و نرفت از دل من مهر و وفا، بدتر شد

مثلا خواستم این بار موقر باشم
و به جای «تو» بگویم که «شما»، بدتر شد

این متانت به دلِ سنگِ تو تأثیر نکرد
بلکه برعکس، فقط رابطه‌ها بدتر شد

آسمان وقت قرار من و تو ابری بود
تازه با رفتن تو وضع هوا بدتر شد

چاره دارو و دوا نیست که حالِ بدِ من
بی تو با خوردن دارو و دوا بدتر شد

روی فرشِ دل من جوهری از عشق تو ریخت
آمدم پاک کنم عشق تو را بدتر شد

 

[آرامش ابدی]

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟
برو که هیچ ک.س ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

 

[آراد]

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند
بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند

همتم تا میرود ساز غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجزو نا توانی می کند

بلبلی در سی*ن*ه می نالد هنوزم کاین چمن
با خزان هم آشتی و گل فشانی می کند

ما به داغ عشقبازیها نشستیم و هنوز
چشم پروین همچنان چشمک پرانی می کند

نای ما خاموش ولی این زهره شیطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شبانی می کند

گر زمین دود هوا گردد همانا، آسمان
با همین نخوت که دارد آسمانی می کند

سالها شد رفته دمسازم زدست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی می کند

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من
خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند

بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی
چون بهاران می رسد با من خزانی می کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می کند با ما نهانی می کند

می رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی می کند

 

[amir mohamad]

تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را
خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را

شکوه‌ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست
هیچ‌ک.س چون خود نمی‌داند گناه خویش را

همچو خواب‌آلوده از کاروان افتاده دور
در تماشایش نظر گم کرده راه خویش را

می‌شود معلوم سوز سی*ن*ه از دود جگر
همچو مشک آورده‌ام با خود گواه خویش را

 

[کهکشان]

ای مرا آزرده از خود، گر پشیمانی بیا

نغمه های ناموافق گر نمی‌خوانی بیا

تا که سر پیچیدی از راه وفا گفتم برو

جز وفا اکنون اگر راهی نمی‌دانی بیا

یک نفس با من نبودی مهربان ای سنگدل

زآن همه نامهربانی گر پشیمانی بیا

تاب رنجوری ندارم در پی رنجم مباش

گر نمی‌خواهی که جانم را برنجانی بیا

خود، تو دانی دردها بر جان من بگذاشتی

تا نفس دارم اگر در فکر درمانی بیا

دشمن جانم تو بودی درد پنهانم ز توست

با همه این شکوه ها گر راحت جانی بیا​