زندگینامه بیوگرافی امام زمان (عج)

[SHAHDOKHT]

محمد فرزند حسن عسکری (ع) معروف به حضرت امام مهدی (عج)، صاحب الزمان و حجت بن الحسن در سال ۲۵۵ قمری متولد شد به عنوان دوازدهمین و آخرین پیشوا و امام شیعیان دوازده امامی می باشد. آغاز دوران امامت او بعد از به شهادت رسیدن پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری (ع) در سال ۲۶۰ قمری صورت گرفت. بنا به باور و اعتقاد شیعیان، ایشان همان شخصی است که در دین مبین اسلام و در همه ادیان الهی به ظهورش پس از طی غیبت طولانی مدت وعده داده اند.

 

[SHAHDOKHT]

با استناد به منابع شیعه، در زمان امامت امام حسن عسکری (ع) دولتمردان خاندان عباسی، درصدد یافتن فرزند آن امام بزرگوار بودند که به نام مهدی و در جایگاه جانشین ایشان قرار داشت. لذا بنابه مشیت الهی به دنیا آمدن امام زمان (عج) از عموم و دیگران پوشیده مانده و به استثنای تعدادی از اصحاب ویژه امام یازدهم شیعیان، هیچ ک.س سعادت رویت ایشان را نداشت.‌

 

[SHAHDOKHT]

از این جهت بعد از به شهادت رسیدن پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری (ع)، تعدادی از شیعیان به شک و شبهه گرفتار شده و گروه هایی در جامعه شیعیان ایجاد شد. در پی آن برخی از آنها گرایش به عموی صاحب الزمان (عج) به نام جعفر کذاب یافته و از او اطاعت کردند. در شرایط مذکور حضرت صاحب الزمان (عج) دستورات و فرمانها را خطاب به شیعیان نگاشته و به واسطه نائبان خاص شان به اطلاع عموم مردم می رساند. به کار گرفتن این جریان باعث شد مجدداً شیعیان به ثبات برسند

 

[SHAHDOKHT]

به طوری که در قرن چهارم قمری با وجود گروه های تشکیل شده بعد از به شهادت رسیدن امام یازدهم در بین شیعیان، همگی منحل شده و تنها شیعه دوازده امامی پایدار ماند.

زمانی که حضرت مهدی (عج) چشم به جهان گشود، پدر ارجمندش این رویداد عظیم را از دید دیگران مخفی نگه داشته و به شیعیان توصیه نمود، از به کار بردن نام ایشان ممانعت کنند.‌ یک سال قبل از به شهادت رسیدن امام حسن عسکری (ع)، پدرش حضرت مهدی (عج) را در کنار جده بزرگوارش عازن مکه نمود تا از تیررس نگاه و جستجوی عاملان حکومتی فاصله بگیرد و برای منحرف کردن اندیشه شوم و تفکرات دشمنان و بدخواهان، بدون اشاره به اسمی از حضرت مهدی (عج)، مادرش را به عنوان وصی خود تعیین نمود.

 

[SHAHDOKHT]

در هنگام به شهادت رسیدن پدرش امام حسن عسکری، حضرت مهدی (عج) در سن پنج سالگی بود که به درجه امامت نائل شد. احادیث متعددی از نبی مکرم اسلام (ص) و همه امام های پیش از آن، نسبت به امامت حضرت مهدی (ع) اذعان و تاکید داشته اند. عموی حضرت معدی (عج) به نام جعفر، بعد از به شهادت رسیدن امام حسن عسکری (ع)، مدعی امامت و جانشینی ایشان شده و قصد داشت با به جا آوردن نماز میت بر پیکر مطهر امام یازدهم بر ادعای دروغین جانشینی اش رسمیت دهد، لاکن به یکباره حضرت مهدی (عج) در مقابل دیدگان همه جمعیت حضور یافته و پس از کنار زدن جعفر، خودشان بر پیکر پاک پدرشان نماز خوانده و با پایان یافتن نماز به زمان اندکی از نظر مردم ناپدید شدند. ایشان در چند رویداد بدین ترتیب در مقابل دیدگان مردم ظاهر شده و حضور یافتند.

 

[SHAHDOKHT]

به باور و دیدگاه شیعیان حضرت مهدی (عج) حی و حاضر بوده و روزی متجلی شده و ظهور می یابد. آن حضرت در کنار اصحابش دولتی جهانی شمول در سرتاسر کره زمین برقرار کرده و در حالی که بساط ظلم و جور سرتاسر دنیا را فرا گرفته بود، آن را برچیده و عدالت و انصاف را بر همه جا حاکم می کند. در احادیث ذکر شده تاکید بسیاری بر انتظار فرج گردیده و از نظر شیعیان چنین روایتی تعبیر به انتظار ظهور صاحب زمان (عج) می باشد.

 

[SHAHDOKHT]

تحلیل گران شیعه با در نظر گرفتن بسیاری از روایات و احادیث برخی از آیات موجود در قرآن کریم را دلالت به حضرت صاحب زمان (عج) می دانند. همچنین روایات متعددی در خصوص حضرت مهدی (عج)، زندگانی، غیبت و دوران زمامداری او بیان شده است. تا به اکنون افزون بر دو هزار کتاب در زبانهای رایج دنیا و موضوعات متنوع در مورد حضرت صاحب زمان (عج) منتشر شده است

 

[SHAHDOKHT]

نام، کنیه‌ها و القاب
در بسیاری از روایات و احادیث شیعه اسامی مانند محمد، احمد و عبدالله جهت دوازدهمین امام بیان شده است. با این وجود در اکثر مواقع شیعیان از او به نام مهدی یاد می کند. در احادیث موثق چنین درج شده که او همنام با نبی مکرم اسلام (ص) می باشد. حتی در تعدادی از احادیث و مستندات نگاشته شده شیعه همچون الکافی و کمال‌الدین، تمام حروف اسم به صورت جدا و منفک به شکل «م ح م د» نگاشته شده است. این طرز نوشتن، منبعث از روایاتی است که نسبت به اجتناب از به کار بردن نام او تاکید داشته اند.

برای حضرت صاحب الزمان عج الله تعداد ۱۸۲ اسم را قید کرده‌اند. شیخ صدوق به نقل از امیرالمومنین (ع) در روایتی آورده که فرمود:

«بیرون می آید مردی از فرزندان من در آخرالزّمان و فرمود که برای او دو اسم است. اسمی مخفی و اسمی ظاهر، اما اسم مخفی او، احمد است.»

 

[SHAHDOKHT]

شیخ طوسی چنین گفته است:

«از حذیفه روایت شده که گفت: شنیدم از رسول خدا (ص) که ذکر کرد مهدی را. پس فرمود: بیعت می کنند با او، در رکن و مقام، اسم او احمد است و عبدالله و مهدی، پس این ها نام های اوست.»

سایر نام ها و کنیه های معروف آنحضرت چنین می باشد: ابوالقاسم، ابوصالح، ابوابراهیم، ابومحمد، بقیه الله، بقیه الانبیا، حجت الله، خاتم الاوصیا، خلف صالح، خلیفه الله، صاحب الزّمان، صاحب العصر، صاحب الامر، قائم، منصور، منتظر، منتقم، نعمت ظاهره و….

 

[SHAHDOKHT]

نهی از نام بردن:
با توجه به آنکه روایات کثیر و متعددی در مستندات شیعه نسبت به استفاده نکردن از نام اصلی دوازدهمین امام تاکید و تصریح شده و حتی آن را حرام شمرده‌اند. لذا دو دیدگاه متداول در خصوص این روایات دیده می شود: دیدگاه اول متعلق به اشخاصی همچون سید مرتضی، فاضل مقداد، محقق حلی، علامه حلی و چند فقیه و دانشمند دیگر بوده که این شان و احترام را مختص دوران تقیه دانسته و در نظریه دوم به نقل از میرداماد و محدث نوری بوده که وچه حرام آن را اختصاص به همه دوران پیش از ظهور قلمداد می کنند.