فایل شده بی‌قراری‎های‌ شبانه اثر سانی خطر

[زمرد]

من دلم تنها شده؟
تنها شده؟
تنها شده؟
دوری‌ات عذاب شده؟
بیماری‌ام دائم شده؟
چشم‌هایت، درمانم شده؟
پس کجایی...؟
که بیماری‌ام مزمن شده؟
شبانه‌ آواره‌ی کوچه و خیابانم.
من دیوانه‌ام و عشقم رسوا شده؟

 

[زمرد]

انتظار گویای شرمندگی است.
شبانه‌ام دنیای خاطره‌ها است.
اشک‌هایم را بشمار،
که مایه‌ی بی‌چارگی است!
من دلم قرصِ
این از بی‌کسی است.

 

[زمرد]

زمین دارِ مکافات است.
در لاله طنین انداخته است
که دنیایم، عمرم را اندازه بگیر!
دلم را به جاده بستم،
که بیایی بی‌بهانه!

 

[زمرد]

ز مذهب عشق گفتن ای ناب‌ترینِ غزلم
دلِ من شب شده و لایق سودای دلم
بیمارم و مبتلای عشق تو شدم
مجنونم و بنگر ز ره عاشق بی‌باک
که هر چه دارم به فدایت ای زیبای بی‌تاب.

 

[زمرد]

عشق یک‌باره چه کرد!
عاشق را پیشه نکرد!
خواب دید و گریه نکرد!
دلتنگ شد و کنایه نزد!
در هوایش اشک شد و ریزش نکرد!

 

[زمرد]

ز رخسار پرده بردارم آشکار.
ز عشقت کام بشمارم کفی یار.
نقش‌های ساز و سوز بی‌گمان صاف،
ز تیری بر شب است سوی شرف خار!

 

[زمرد]

از عاشقی مرکب نموده گدای اسیر.
بنوازم سوا داد دل بی‌نوا، نوای نگاه‌دار شهریار!
امیدم مسکن شده زلف تو،
چه گفتم دلم را نگه‌دار پیِ یادگار.

 

[زمرد]

قدم درکشم فلک می‌رسد.
هنگامه شیرین خیره خاموش کشد.
کرانه شبش را سهمی بود درش،
مسـ*ـت گریبان کند بهر رسوا کشد.

 

[زمرد]

برازندگی شبم زندگی است.
درافتاد به جانم گریست.
بگفتم:
- تو جانی! نفس یار باش مرا تا رسد رسوای عالمم.

 

[زمرد]

معاشم وفادار مرا؟
ز دست‌بنده مهرت نگه‌دار مرا!
غبار دلت است این میان.
مرنجان عاشقی هم‌چون مرا؟
بگو جانم فدایت این میان.
به تو قول می‌دهم می‌پرورم چشم‌های آرمان تو را!