آموزشی تجربه ای در مورد نوشتن نمایشنامه تاریخی

[-pariya-]

جنیفر ریچاردز، با تأمل در تجربه خود از نوشتن «قاصدک»، که در سال 1988 اتفاق می‌افتد در مورد نوشتن نمایشنامه‌ می گوید:

نوشتن نمایشنامه‌ای که در دنیای امروز اتفاق نمی‌افتد، کمی ترسناک است! همانطور که من در حال نوشتن قاصدک بودم، یاد هم می گرفتم. اولین باری بود که نمایشنامه‌ای می نوشتم که در دوران مدرن اتفاق نمی‌افتد، و یاد گرفتم چگونه هنر تاریخی و مدرن را با هم ترکیب کنم!

 

[-pariya-]

از خود بپرسید: چرا این داستان هنوز هم امروزی است؟
هنگام یادگیری متون تاریخی در مدارس، چه نمایشنامه شکسپیر یا فرانکنشتاین مری شلی، همیشه احساس می‌کردم کمی از داستان فاصله دارم. من 14 ساله بودم و چیزی از عشق ممنوعه یا اختراعات علمی ترسناک نمی‌دانستم. اینطور نبود که من تمام سالهای پس از مدرسه را با داستان رومئو و ژولیت و… گذرانده باشم اما تعداد زیادی از این آثار فوق العاده را دیدم.

 

[-pariya-]

برداشت‌های جدیدی از این نمایشنامه‌ها و داستان‌ها، به من کمک کرد تا ارتباطم را با آنها کشف کنم. همچنین، با یافتن خود در روابط نابرابر که در آن توازن صحیح قدرت وجود نداشت، جهانی بودن مضامین آن داستان‌ها را که اغلب به “قدرت” و “عشق” مربوط می شد آموختم. نمایشنامه‌های شکسپیر هنوز دوباره و چندباره روی صحنه می‌روند که ثابت می کند حرف‌های مهمی برای گفتن به جامعه مدرن دارند. بنابراین در نوشتن یک نمایشنامه تاریخی باید به دنبال آن بود که آن ارتباط جهانی کجاست؟

 

[-pariya-]

ایجاد حس معاصر بودن یک نمایشنامه تاریخی به این معنا نیست که سعی کنید تاریخ را تا حد ممکن به حداقل برسانید، از ترس اینکه آن قسمت از نمایشنامه کسل کننده به نظر برسد. اگر می‌خواهید دنیایی که در نمایشنامه‌تان خلق می‌کنید واقعاً با مخاطبتان طنین‌انداز شود، باید احساس واقعی داشته باشد.

 

[-pariya-]

استفاده از زبان مرسوم آن دوره، سرگرم شدن با لباس‌ها و موسیقی سنتی به تثبیت کار تاریخی کمک می‌کند. ساختن دنیایی که متفاوت از امروز به نظر می‌رسد، مخاطبان را تشویق می‌کند تا این تفاوت را بررسی کنند و ببینند که چگونه به عنوان یک جامعه، تغییر کرده‌ایم یا شاید تغییر نکرده‌ایم!

 

[-pariya-]

نمایشنامه‌ها معمولاً به خاطر داشتن صدا و شخصیت‌هایی قوی است که موفقند و مردم با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنند و مهم است که به خاطر داشته باشید که وقتی صحبت از نمایشنامه‌های تاریخی به میان می‌آید این موضوع تغییر نمی‌کند.

 

[-pariya-]

بیشتر داستان‌های تاریخی ایرلندی بر 150 سال گذشته تمرکز دارد، به ویژه مبارزه برای استقلال در برابر امپراتوری بریتانیا. ایرادی ندارد. داستان‌های بسیار خوبی از آن بیرون آمده است. اما پسر 10 ساله ایرلندی در فیلم زیارت که از قضا خود من بودم این تصور مبهم را داشت که در طول یکی از آن قرن‌های طولانی سکوت، داستانی را رقم بزند و جایی را ببیند که قبلاً هرگز کسی روی پرده ندیده بود. (داستان عده‌ای از راهبان ایرلندی قرن سیزدهم).

 

[-pariya-]

اولین مشکل این است که شما باید آن مکان را از پایه بسازید. من با یک رویداد یا شخصیت تاریخی خاص شروع نکردم. چند عنصر داستانی داشتم که می‌خواستم از آنها استفاده کنم: یک جنگجوی لال، یک تازه کار جوان، شوالیه‌های نورمن، یک سفر، یک کمین در جنگل، یک یادگار مقدس و… اما هیچ ذهنیت مشخصی نداشتم. بنابراین کتاب‌های زیادی را در مورد تاریخ قرون وسطی ایرلند مرور کردم و به تدریج، داستان، خودش را به من نشان داد.

 

[-pariya-]

نکته مهم این است که شما باید در مورد 100 سال قبل از داستان خود بدانید، حتی اگر شخصیت‌های شما ندانند. شما (به عنوان دانای کل) باید بدانید که چه پادشاهان یا پاپ‌ها یا امپراتورها یا رؤسای جمهور در سرتاسر جهان در قدرت بودند، حتی اگر شخصیت‌های شما چنین ذهنیتی نداشته باشند.

 

[-pariya-]

با تاریخ‌ها و ارقام خاص خیلی درگیر نشوید (شما همیشه می‌توانید به عقب برگردید و تاریخ‌ها و حقایق خاص را دنبال کنید). کاری که شما سعی می‌کنید انجام دهید این است که احساس دوره زمانی را که در مورد آن می‌نویسید جذب کنید.