در حال تایپ [تعب تعشق] اثر «کیانا طاهری کاربر انجمن رمان بوک»

[.Moon.]

چند دقیقه‌‌ای گذشت که با دیدن ماشین دامون به سمت ماشینش قدم برداشتم، کانیا هم چند ثانیه بعد باهام هم‌قدم شد.
در شاگرد رو باز کردم و نشستم و در رو تقریباً محکم کوبیدم با نشستن کانیا دامون ماشین رو به حرکت در آورد.
کانیا خودش رو کمی به سمت فضای بین دو صندلی خم کرد و گفت:
- احوال داش دامون؟ چی‌شد که شما افتخار دادین که بیایین دنبال ما؟
دامون ثانیه‌ای سرش رو به سمت کانیا برگردوند و دوباره به جلو خیره شد و گفت:
- علیک سلام، بیرون کار داشتم و نخواستم خاله اذیت بشه که بیاد دنبالتون.
کانیا ابرویی بالا داد و گفت:
-اِه سلام، آها اوکی قانع شدم!
سرم رو به شیشه تکیه دادم و به ماشین‌هایی که در رفت و آمد بود نگاه کردم، آسمون ابری بود ولی هوا زیاد سرد نبود و خوب بود.
همیشه با دیدن آسمون ابری دلم می‌گرفت بی اختیار لبخند غمگین زدم و شیشه رو پایین دادم با صدای دامون به سمتش برگشتم.
دامون: شیشه رو بده بالا سرما می‌خوری.
- سرد نیست!
کانیا: رُزاد این شیشه رو بده بالا یخ زدم.
اخمی کردم و شیشه رو بالا دادم و گفتم:
- چندمین باره بهت میگم که نگو رزاد؟ مشکل تو با اسم من چیه که یک‌بار کامل اسمم رو نمیگی؟
کانیا خندید و روی شونه‌ام زد و گفت:
- دلم می‌خواد خب.
دستش رو پس زدم و اجازه دادم ابروهام بیشتر همدیگه رو در آغوش بگیرن.
بعد از رسوندن کانیا به سمت خونه حرکت کردیم، ماشین غرق در سکوت بود و من هم علاقه‌ای به شکستن این سکوت نداشتم.

 

[.Moon.]

**
با کانی از مدرسه بیرون اومدیم.
- کانی بریم خونه ما؟
لبخندی زد و گفت:
- نه میرم خونه با مامان قراره بریم خونه خاله شیما.
لبخندی زدم و دستم رو جلو بردم.
- اوکی خوش بگذره.
کانی دستم رو گرفت و فشرد.
کانیا: مرسی، می‌بینمت خداحافظ.
- بای.
از کانیا جدا شدم و آروم شروع کردم به قدم زدن! با قطره‌ای بارون که روی گونه‌ام فرود اومد لبخندی زدم.
با صدای بوق ماشین و صدا زدنم توسط کسی به پشت سرم نگاه کردم! چشم‌هام رو چرخوندم که دامون رو دیدم؟! اخمی کردم اینجا چی‌کار می‌کرد؟
با قدم‌های آروم به سمتش رفتم.
دامون: سوار شو تا بریم.
- کجا؟
دامون با ابرو به ماشین اشاره کرد و گفت:
- سوار شو.
- من قراره برم جایی تقریبا‌ً دو ساعت دیگه میرم خونه!
دامون: می‌رسونمت!
- مرسی! می‌خوام قدم بزنم.
دامون سری تکون داد و گفت:
- باهم قدم می‌زنیم!
پوفی کشیدم و گفتم:
- تنهایی می‌خوام قدم بزنم!
دامون اخمی کرد و تا خواست حرفی بزنه ادامه دادم:
- خدانگهدار!
چند قدم از دامون دور نشده بودم که دستی بازوم رو گرفت!
با تعجب به دستی که روی بازوم بود نگاه کردم و آروم سرم رو بالا آوردم که با چهره دامون مواجه شدم!
به جلو خیره شده بود و اخم رو صورتش بود.
دامون: گفتم که باهم قدم می‌زنیم.
بازوم رو تکون دادم که محکم‌تر گرفت!
- میشه بازوم رو نگیری؟
سرش رو به سمتم چرخوند و گفت:
- نه! بریم.
پوفی کشیدم و زیر لب «اَه» ی زمزمه کردم.
چند دقیقه‌ای بود که درحال راه رفتن بودیم و هیچ‌کدوم قصد حرف زدن نداشتیم.
بازوم رو هنوز گرفته بود ولی محکم نه و چند ثانیه‌ای یک بار انگشت اشاره‌اش رو آروم روی بازوم می‌کشید که اعصابم رو بهم میزد.
چشم غره‌ای بهش رفتم و دوباره به جلو خیره شدم!

 

[.Moon.]

با صدای دامون از فکر و خیال بیرون اومدم.
دامون: عروسک‌‌های قشنگی داره!
با حرف دامون سریع به اطراف نگاه کردم و گفتم:
- کی؟ کجا؟
با دیدن عروسک فروشی که روبه‌رو بود لبخندی زدم و از اون فاصله با دقت به عروسک‌های توی ویترین نگاهی انداختم.
دامون: بریم ببینیم؟
- آره بریم!
بارون نم‌نم می‌بارید.
از خیابون رد شدیم و وارد مغازه‌ی عروسک فروشی شدیم، به فروشنده سلامی کردیم که با خوش‌رویی خوش‌آمد گفت.
دامون: هر کدوم رو خواستی بگو!
سری تکون دادم به طرف عروسک پاندایی که نمونه‌اش توی ویترین بود و چشمم رو گرفته بود رفتم و برداشتمش.
به طرف دامون چرخیدم و گفتم:
- این!
دامون با لبخند محو که معلوم نبود و خیلی کم می‌شد روی چهره‌اش دید، سری تکون داد و گفت:
- همین یکی فقط؟
گیج سری تکون دادم و نگاهم رو ازش گرفتم! دوباره نگاهی به عروسک‌ها انداختم که یه خرگوش نازِ سفید، صورتی دیدم. چند قدم به سمت دامون رفتم و گفتم:
- اون خرگوش رو هم می‌خوام.
و به خرگوش مورد نظرم اشاره کردم.
دامون دوباره سری تکون داد که چند تار از موهاش روی پیشونیش ریخت! به طرف فروشنده چرخید و گفت:
- آقا لطفا‌ً اون عروسک خرگوش رو برای خانوم بیارید.
فروشنده لبخندی زد و با پایین آوردن خرگوش اون رو به دستم داد.
کوله‌ام رو به سمت دامون گرفتم و گفتم:
- میشه این رو بگیری؟
دستش رو دراز کرد و کوله‌ام رو گرفت.
بی‌خیال نگاه کردن به دامون شدم و بعد از پرداخت کردن پول عروسک‌ها توسط دامون، با ذوق دوتا عروسکم رو بغل گرفتم و از مغازه بیرون اومدیم.
بارون هنوز نم‌نم می‌بارید و هوا خیلی سرد نبود ولی من از سرما تقریباً می‌لرزیدم. نم‌نم بارون رو دوست داشتم!
لبخندی زدم و به طرف دامون برگشتم و گفتم:
- میشه الان نریم خونه؟
دامون به ساعت مچی روی دستش نگاه کرد. سرش رو بالا آورد و گفت:
- وقت ناهاره! راه رو برگردیم و ماشین رو برداریم؟ بعدش هم بریم رستوران؟
سریع سری تکون دادم و گفتم:
- آره! ولی بریم فست فودی.
دامون: باشه.
بعد از یه ربع به ماشین دامون رسیدیم و سوار شدیم عروسک‌ها و کوله‌ام رو عقب گذاشتم و به جلو چرخیدم.
دامون ماشین رو روشن کرد. من هم سریع بخاری رو روشن کردم.

 

[.Moon.]

دو ساعت دیگه هم گذشت و به خونه برگشتیم.
از ماشین پیاده شدم و در عقب رو باز کردم. کوله‌ام رو روی شونه‌ام انداختم و دوتا عروسکم رو به بغل گرفتم.
دو قدم از ماشین فاصله گرفتم و گفتم:
- بقیه‌اش رو هم تو بیار!
دامون آیفون خونه رو زد و گفت:
- باشه بقیه‌اش رو من میارم.
با صدای تیک باز شدن در به عقب چرخیدم و در رو باز کردم. وارد حیاط شدم و سریع از حیاط گذشتم.
با دیدن مامان لبخندی زدم و با صدای نسبتاً بلندی گفتم:
- سلام مامان.
مامان با تعجب به عروسک‌های توی بغلم نگاه کرد و گفت:
- سلام عزیزم! این عروسک‌ها چیه خریدی؟
عروسک‌ها رو به سمت مامان گرفتم و گفتم:
- بگیرشون تا کفش‌هام رو در بیارم!
بندشون رو باز کردم و کفش‌هام رو در آوردم. با صدای دامون به طرفش برگشتم.
دامون با دست‌های پر از کیسه‌های خرید که برای من بودن به سمتمون اومد.
دامون: سلام خاله خوبی؟
مامان: سلام ممنون پسرم! این‌ها چیه؟!
و بعد به خرید‌های توی دست دامون اشاره کرد.
دامون: خرید‌های شهرزاده!
مامان به طرفم برگشت که سریع گفتم:
- وظیفه‌اش بود.
مامان لبخندی حرصی زد و رو به دامون گفت:
- ممنون پسرم بیا تو هوا سرده!
عروسک‌هام رو از مامان گرفتم و رو به مامان گفتم:
- مامان خریدهام رو بزار توی اتاق سهیل.
وارد خونه شدم و مستقیم از پله‌ها بالا رفتم و وارد اتاق شدم.
بعد از تعویض لباس‌هام عروس خرگوشم رو بغل گرفتم و از خستگی زیاد خوابیدم.
***
با تکون‌های شدیدی چشم‌هام رو باز کردم!
- هوم؟
- شهی بیدار شو دیگه چقدر می‌خوابی؟
به شاینا که با چهره مظلوم بهم نگاه می‌کرد خیره شدم و گفتم:
- جانم؟
شاینا: حوصله‌ام سر رفته و سهیل هم نیست.
دستی به موهام کشیدم و نشستم.
- باشه، ساعت چنده؟
شاینا: چند دقیقه دیگه ساعت 9 میشه.
نیم‌ساعت بعد با شاینا توی آشپزخونه در حال خوردن زرشک‌پلو خوشمزه بودیم و اتفاقات امروز رو براش تعریف می‌کردم.
شاینا: چرا عروسک گرفتی آخه؟ حالا دامون فکر می‌کنه بچه‌ای.
اخمی کردم.
- من عروسک‌ خیلی دوست دارم و این ربطی به بچه بودن یا بزرگ بودنم نداره.
شاینا ابرویی بالا داد و گفت:
- باشه حالا عصبی نشو، خریدای دیگه‌ات کجاست؟
- تو اتاق سهیل.
شاینا: چرا تو اتاق سهیل؟
بلند شدم و به ظرف‌های روی میز اشاره کردم و گفتم:
- چون برای سهیل بود. جمع کن!

 

[.Moon.]

شاینا چپ‌چپ نگاهم کرد و گفت:
- برای سهیل خرید کنی و ظرف غذات رو من جمع کنم؟ به سهیل‌جونت بگو جمع کنه.
ابرویی بالا دادم و گفتم:
- باشه!
ظرف‌ها رو توی سینک گذاشتم و از آشپزخونه بیرون رفتم و با صدای بلندی گفتم:
- شاینا وقتی پیانو برام زدی، بهت گفتم چه چیزی برات می‌گیرم؟
با صدای جیغ شاینا بلند خندیدم. به طرف اتاق سهیل دویدم و گفتم:
- ازش خداحافظی کن عزیزم.
وارد اتاق شدم و در رو سریع قفل کردم.
***
با صدای ماشین بابا سریع بلند شدم.
با شاینا به طرف در دویدیم. در رو باز کردم و منتظر شدیم که بیان.
یک دقیقه بعد مامان با استایلی خفن و لبخندی روی لب‌هاش توی دیدمون قرار گرفت.
لبخندی زدم و گفتم:
- به‌به مامان قشنگم! خوش گذشت بدون ما؟
مامان که حالا یک قدمی ما بود، با همون لبخند روی لب‌های کمی سرخش که چال گونه‌اش رو با سخاوتی به نمایش می‌گذاشت گفت:
- علیک سلام، خیلی خوش گذشت و به نظرم از این به بعد بدون شما بریم بیرون.
شاینا جیغ آروم و کوتاهی بغل گوشم کشید که کر شدم! با دست توی سرش زدم و گفتم:
- زهرمار، چته؟
بابا که حالا با دست‌های پر از نایلون‌های خرید بهمون اضافه شده‌بود، گفت:
- سلام، دخترای گل بابا خوبن؟
لبخندی زدم و چندتا از نایلون‌ها رو از توی دستش گرفتم و با صدای پر از ناز گفتم:
- سلام باباجونم، بله ما خوبیم بفرما داخل که هوا سرده و سرما میخوری!
شاینا با آرنجش به پهلوم زد و گفت:
- گمشو اون‌طرف دیگه، دو دقیقه اون فک‌ات رو تکون نده تا منم حرف بزنم میمون!
مامان و بابا با لبخند نگاهمون می‌کردن و حرفی نمی‌زدن!
دست چپم که خالی بود، روی پهلوم گذاشتم و کمی اومدم عقب.
شاینا با لبخندی خوشگل، جلو رفت. بین مامان و بابا ایستاد و بازوشون رو گرفت و گفت:
- سلام بابا و مامان خوشگلم، بفرمایین تو که خیلی خسته‌این.
چپ‌چپ به شاینا نگاه کردم و جلوتر از همه از راهرو گذشتم. به سمت مبل‌ها رفتم و خرید‌های مامان رو کنار مبل گذاشتم و روی مبل نشستم.
بابا روی مبل نشست و دستی به موهاش کشید و گفت:
- شاینا آب میاری دخترم؟
شاینا: باشه بابا جونم.
- خب باباجون برای دخترت هدیه نگرفتی؟
بابا لبخندی زد که چین‌های ریزی کنار چشمش افتاد.
بابا: بله که گرفتم یه هدیه‌ی خیلی خوب!
مامان خرید‌هاش رو برداشت و گفت:
- چند دقیقه صبر کنید تا هدیه‌هاتون رو بیارم. مامان چشمکی زد و به طرف اتاق مشترک خودش و بابا رفت.

 

[.Moon.]

***
نگاهم رو بین مهمون‌ها کلافه به گردش در میارم.
از صدای بلند موزیک سرم درد گرفته‌بود.
گفته بود فقط یه مهمونی و سفره‌ی عقد ساده‌اس حالا اینجا پارتی شده‌بود.
نگاهم به شاینا خورد که کنار چندتا از دوست‌هاش درحال بگو و بخند بود.
چشم‌غره‌ای بهش رفتم و سرم رو به سمت چپ چرخوندم، به دامون که بیخیال کنارم نشسته‌بود و شربت آلبالو نوش‌ جان می‌کرد هم چشم‌‌غره‌ای رفتم.
پشیمون بودم از اینکه به این مهمونی اومده‌بودم.
با صدای نه چندان بلند دامون، سرم رو بالا آوردم و بهش نگاه کردم.
دامون همونطور که نگاهش به روبه‌رو بود با صدایی که بشنوم گفت:
- تقریباً نیم‌ساعت یا بیشتر شده که اومدیم، چرا فقط نشستی و نگاه می‌کنی؟
عصبی از صدای موزیک، با لحن صدایی که به گوشش برسه گفتم:
- از اینجور مهمونی‌ها و جشن‌‌ها خوشم نمیاد و از صدای بلند موزیک، سرم داره منفجر میشه! خیلی هم خسته‌ام.
دامون ابرو‌های پرپشت مشکیش رو بالا انداخت، سرش رو کج کرد و با چشم‌های به رنگ شبش بهم خیره شد.
اخمی کردم و سرم رو چرخوندم، دوباره به شاینا خیره شدم که با اون لباس عروسکی مشکیش و آرایش روی صورتش چندبرابر زیباتر شده‌بود.
سرم رو پایین انداختم و با دست‌هام بازی کردم.
امروز خیلی خسته‌کننده بود و به شدت احساس خستگی و خواب‌آلودگی می‌کردم.
با صدای شاینا سرم رو بالا آوردم.
شاینا با لبخند نگاهم کرد و گفت:
- شهرزاد چرا تو هنوز نشستی؟
انگشتم رو به شقیقه‌ام فشار دادم و گفتم:
- شاینا خیلی خسته‌ام و بهت گفته‌بودم نمیام!
شاینا: چرا هیچی نمیگی؟ تو که گفتی حالت خوبه!
لبخندی زدم و گفتم:
- نه مشکلی نیست با دوست‌هات خوش بگذرون بعد میریم.
شاینا موهام رو از توی صورتم کنار زد و گفت:
- مطمئنی؟
- آره!
شاینا: ولی چشم‌هات میگه که خوابت میاد.
- نه مشکلی نیست خوابم نمیاد.
شاینا با تردید سری تکون داد و گفت:
- باشه!
شاینا که ازمون فاصله گرفت، دستم رو بدون توجه به آرایش چشمم روی چشم‌هام فشردم.
با صدای دامون دستم رو از روی چشم‌هام برداشتم و به سمتش برگشتم.
دامون: تو که انقدر خوابت می‌اومد، چرا اومدی؟
ابروهام رو از درد سرم بهم نزدیک کردم و گفتم:
- خیلی خوابم میاد و ممکنه تا چند دقیقه دیگه از شدت خستگی و خواب‌‌آلودگی همینجا خوابم ببره! به‌خاطر شاینا اومدم.
دامون کمی بهم نزدیک شد و دستش رو پشت سرم گذاشت و گفت:
- می‌دونم که توی شلوغی هم می‌تونی بخوابی پس بخواب!
چندثانیه‌ای بهش خیره شدم و بعد به دستش نگاه کردم!
سرم رو روی شونه‌اش گذاشت و گفت:
- بخواب!
سرم رو از روی شونه‌اش برداشتم که سریع دستش رو روی سرم گذاشت و دوباره سرم روی شونه‌اش قرار گرفت.
از روی شونه بهش خیره شدم.
- زشته!
ابروی چپش رو بالا انداخت و سرش رو بالا برد و چیزی نگفت.

 

[.Moon.]

«چندماه بعد- اردیبهشت‌ماه»
***
- مامان؛ لطفاً، لطفاً! این بحث رو تموم کن دیگه!
مامان با اخمی نگاهم کرد و گفت:
- اگه نمی‌خواستی، چرا این همه سال چیزی نگفتی؟
عصبی دستی به موهام کشیدم.
مامان به دستم زد و گفت:
- شهرزاد مگه با تو نیستم؟! چرا هیچی نگفتی؟ چرا نگفتی نمی‌خوای؟ چرا چندماهه که میگی نمی‌خوای؟
روی مبل نشستم و با صدای تقریباً بلندی گفتم:
- مامان من یک‌ساله دارم بهتون میگم که دیگه نمی‌خوام. قبلاً فکر می‌کردم دامون مرد رویاهامه، فکر می‌کردم دوستش دارم. الان دیگه حسی بهش ندارم و دیگه مثل قبل فکر نمی‌کنم. من برای اون، به اندازه سر سوزنی ارزش ندارم.
مامان کنارم نشست و با صدای آرومی گفت:
- دامون همین یکی دو روز میاد و می‌دونی آقاجون چی گفت؟ آقاجون گفته که باید تو و دامون تا آخر ماه به عقد هم دربیایید.
با حرفی که مامان زد، شوکه به‌سمتش برگشتم!
- چی؟ مگه... مگه... نگفته بود که... تصمیم با شهرزاده؟!
مامان نیشخندی زد گفت:
- نظرش رو عوض کرده و چندماه پیش فقط به‌خاطر اینکه دامون خواسته بود، گفت باشه و قول‌وقرارمون باشه برای چندماه بعد‌. آقاجون دیشب گفت که شهرزاد و دامون تا آخر ماه به عقد هم در میان، بعد از اینکه شهرزاد کنکور داد باید یه عروسی باشکوه بگیرن.
عصبی بلند شدم و گفتم:
- مرده‌شور دامون رو ببره! ببین مامان من نمی‌خوام. این یک سال صدبار به تو، بابا و خانواده‌ات گفتم که نمی‌خوام.
سریع به‌سمت پله‌ها رفتم و در همون حین با صدای بلندی گفتم:
- نمی‌خوام مامان، به آقاجون و خاله بگو شهرزاد راضی نیست!
چند پله‌ای بالا رفتم و دوباره گفتم:
- بگو شهرزاد نمی‌خواد. این رسم مسخره‌اتون رو دیگه تموم کنید‌.
وارد اتاق شدم؛ سریع گوشیم رو از توی شارژ کشیدم و به کانیا زنگ زدم.
با دومین بوق، صدای کانیا توی گوشم پیچید:
- الو!
نفس عمیقی کشیدم و با صدای خش‌دار که اثر داد زدن و حرف زدن با صدای بلند بود، گفتم:
- میرم حرم شاه‌چراغ همراهم میای؟
بعداز کمی مکث گفت:
- شهرزاد چیزی شده؟! چرا صدات اینجوری شده؟
روبه‌روی آینه‌ی قدی اتاق ایستادم و گفتم:
- میای؟
کانیا سریع گفت:
- آره میام!
لب‌هام کمی کش اومد و گفتم:
- آماده شو، میام دنبالت!
تماس رو قطع کردم و ده دقیقه نشده آماده شدم. چادر مشکی عربیم رو هم توی کوله‌ام گذاشتم و کوله رو برداشتم.
گوشی رو از روی تخت برداشتم و از اتاق خارج شدم. از پله‌ها پایین رفتم و به‌سمت مامان رفتم که هنوز روی مبل نشسته و سرش توی دست‌هاش بود.

 

[.Moon.]

- مامان سوییچ ماشینت کجاست؟
مامان سرش رو بلند کرد و به منی که حالا یک قدمیش بودم نگاه کرد.
چهره‌اش سردرگمی و پریشونی رو داد میزد.
موهای کراتین و به رنگ دودیش رو کنار زد و سوالی گفت:
- کجا میری؟
کوله‌ام رو از روی شونه‌ام برداشتم و توی دستم گرفتمش و گفتم:
- با کانی میرم حرم شاه‌چراغ.
مامان سری به نشونه تایید تکون داد و گفت:
- روی کانتر هست!
سوییچ رو برداشتم و به طرف در خروجی رفتم که، با صدای مامان متوقف شدم.
مامان: مواظب خودت باش شهرزاد.
مامان خوب می‌دونست که فقط و فقط توی، حرم شاه‌چراغ آروم میشم و هر ساعتی که باشه، باید خودم رو به اونجا می‌رسوندم.

چند ساعت بعد»
**
نفس عمیقی کشیدم و اشک‌هام رو پاک کردم.
کانی: خودت بهتر میدونی شهرزاد، آقاجونت خیلی مهربونه و تورو خیلی دوست داره ولی از تصمیمش بر‌ نمی‌گرده و پشیمون نمیشه. حتی به زور هم که شده حرفش رو به کرسی می‌نشونه، به جای اینکه زانوی غم بغل کنی و تصمیم‌های بچگونه بگیری با احساست جلو برو و خودت رو عذاب نده.
کانی چند ثانیه سکوت کرد و با صدای آرومی ادامه داد:
- تو یک‌ساله که اینجوری شدی و نادیده می‌گیری حسی رو که به دامون داری.
همونطور که به روبه‌رو خیره بودم با صدای آرومی گفتم:
- درسته، آقاجون به زور هم که شده حرفش رو به کرسی می‌نشونه.
چندثانیه سکوت کردم و ادامه دادم:
- من حسم رو نادیده گرفتم و میگیرم برای..برای..اینکه دامون دیگه دامون قبل نیست و حسم بهش کمتر شده و مثل قبل دوستش ندارم.
کانی به شونه‌ام زد و گفت:
- دامون همون دامونِ، همونی که تو وقتی بهش زنگ می‌زدی وقتی که دلتنگش بودی و باهاش حرف می‌زدی یک‌روز نشده خودش رو به تو می‌رسوند همونی که روزای خوبی باهاش داشتی! چرا فراموش کردی شهرزاد؟
نیشخندی زدم و گفتم:
- پس چرا ازم دور شد چرا پس میزد من رو هر دفعه و طوری رفتار کرد که انگار من اصلاً وجود ندارم و بعدش هم که کلاً بیخیال من شد و بعد... بعد به من میگه... میگه اگه نبودی من... .
با صدا گریه کردم و ادامه ندادم.
کانی سرم رو روی شونه‌اش گذاشت و گفت:
- دامون عوض شده ولی ظاهری و همون دامونِ شهرزاد. همونی که جونش رو برای تو می‌داد. شهرزاد تو قبل از اینکه بزاری دامون حرفی بزنه گفتی نمی‌خوای، راضی نیستی و باید تموم بشه و اون حتماً دلیلی داره. شهرزاد لطفاً فکر کن.
پلک‌هام رو روی هم گذاشتم و چشم‌هام بستم و با صدای لرزونی گفتم:
- چرا وقتی حرف‌هام رو شنید حرفی زد که من حس آویزون بودن بهم دست بده چرا من رو بیشتر از خودش دور کرد؟ چرا بعداز اون شب دیگه باهام حرف نزد؟ آره دوستش دارم ولی منم توجه می‌خوام، منم دوست‌داشتن دامون رو می‌خوام. اون سرد شد، تقریباً دیگه دوسال شده که دیگه مثل قبل نیست و من رو نادیده می‌گیره و منم... منم ازش دور شدم... نمی‌خواستم یه آدم اضافه و آویزون باشم تو زندگیش... نمی‌خواستم و... و دوست داشتنم بهش کمرنگ شد.

 

[.Moon.]

کانی انگشت‌هاش رو روی شونه‌ام نوازش‌گونه تکون داد و گفت:
- شهرزاد تو میگی سرد شده و هیچ‌کاری نمی‌کنی، این بود دوست داشتنت؟ چرا تو از دامون دور شدی چرا غرور رو به دوست‌داشتنت ترجیح دادی؟ تو عوض شدی، این تو هستی که فکر میکنی میتونی بدون دامون و هیچکس دیگه موفق باشی و اصلاً نیازی به دوست داشتن دامون و توجه‌ و محبتش نداری! من نتونستم بگم و نمی‌خواستم ناراحتت کنم ولی منتظر بودم همچین روزی برسه که بهت بگم و حالا به‌جای اینکه گریه کنی و بگی نمی‌خوای بلند شو و قبل از اینکه دامون رو این‌بار واقعا از دست بدی کاری کن.
کانی توی صورتم خم شد و گفت:
- این‌بار نگو دامون مرد رویاهام نیست. نگو نمی‌خوای نگو هدف‌هات مهم‌تر از دامون و این عشق هست. شهرزاد نگو با دامون رویاهام نابود میشه و من نمی‌تونم پیشرفت کنم، نزار دیر بشه و یک عمر حسرت این رو بخوری که چرا گفتی نه! بلند شو و به همه ثابت کن پای دوست‌داشتنت هستی. بازم میگم بچگونه تصمیم نگیر. بخاطر هدف‌ها و آرزوهات که میتونی با دامون هم بهشون برسی، دامون رو پس نزن که روزی پشیمون میشی و دیگه هیچ‌کاری نمیتونی انجام بدی.
کانیا انگشت اشاره‌اش رو جلوی صورتم تکون داد و گفت:
- بزرگ شو و درست تصمیم بگیر که اینجوری بهم نریزی و عذاب نکشی.
خواستم چیزی بگم که گوشی کانیا که بینمون گذاشته شده‌بود، به صدا در اومد.
با دیدن اسم دامون روی صفحه متعجب به کانیا نگاه کردم که شونه‌ای بالا انداخت و جواب داد:
- الو؟
صدای دامون واضح به گوشم رسید.
دامون: خوبی؟ کجایی؟
کانیا بلند شد و چند متر دور شد و دیگه صداشون رو نمی‌شنیدم.
دستم رو روی صورتم کشیدم و خیسی صورتم رو بر اثر اشک‌هام پاک کردم و بلند شدم.
فکرم درگیر تماس دامون به کانیا بود. اخمی کردم و از روی نیمکت بلند شدم و چادر رو که نامرتب بود روی سرم مرتب کردم.
کوله‌ و گوشیم رو برداشتم و به ساعت نگاه کردم. ساعت 10 شب بود و باید می‌رفتیم خونه.
با قدم‌های آروم به طرف کانی رفتم و با رسیدنم بهش نگاهی بهم انداخت و گفت:
- اوکی.
گوشی رو پایین آورد و تماس رو قطع کرد.
سوالی بهش خیره شدم و منتظر بودم که حرف بزنه.
کانیا موهاش رو به زیر شال مشکیش هدایت کرد و گفت:
- بریم؟
سری تکون دادم و گفتم:
- آره. دامون چی می‌‌گفت؟
کانیا همونطور که درگیر شالش بود، گفت:
- صبر کنیم تا دامون بیاد.
ابرویی بالا دادم و گفتم:
- دامون؟
کانیا دست از شال و موهاش کشید و گفت:
- آره یک ساعت پیش رسید.

 

[.Moon.]

با صدای بلندی گفتم:
- چرا گفتی اینجاییم؟ بیا بریم امشب حوصله ندارم و ظرفیتم پره.
کانیا ابرویی بالا داد و بازوم رو گرفت و گفت:
- حرف نزن، منتظر میمونیم تا بیاد.
به چشم‌های کانیا خیره شدم و گفتم:
- حوصله ندارم و خسته‌ام و نمی‌خوام ببینمش و نمی‌خوام با اون حرف بزنم.
کانیا بازوم رو تکون داد و گفت:
- کی گفت که حرف بزنی؟ اصلاً نگاهش نکن، بهش میگم باهات حرف نزنه.
چپ‌چپ نگاهش کردم و بازوم رو از توی دستش کشیدم و گفتم:
- تو نمیای خودم میرم، توهم همینجا بمون تا دامون بیاد.
از کانیا فاصله گرفتم که پشت سرم اومد و گفت:
- شهرزاد صبر کن و یه امشب رو به حرفم گوش بده توروخدا.
بیخیال به راهم ادامه دادم که مچ دستم کشیده شد.
پوفی کشیدم و به عقب برگشتم و به کانیا نگاه کردم و گفتم:
- بیخیال شو کانیا امشب نمیشه.
کانی سرش رو بالا داد و گفت:
- به حرفم گوش بده.
بی‌حوصله گفتم:
- هم من خسته‌ام هم دامون پس بیخیال شو دیگه.
کانیا چشم‌هاش رو توی حدقه چرخوند و گفت:
- کوتاه بیا دیگه.
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- باشه! کی میرسه از سرما یخ زدم؟
کانیا چپ نگاهم کرد و گفت:
- سرما کجا بود هوا به این خوبی! برو یه آبی به صورتت بزن، چند دقیقه دیگه میرسه.
سری تکون دادم و گوشی رو توی کوله‌ام انداختم و به دست کانیا دادم و به طرف سرویس بهداشتی بانوان رفتم.
بعداز چند دقیقه وارد صحن باب‌ الرضا شدم که دامون رو کنار کانیا دیدم.
دستی به چادر و شالم کشیدم و با قد‌م‌های آروم به‌طرفشون رفتم.
دامون سرش پایین بود و دستش توی موهاش بود. کانیا با دیدنم به پهلوی دامون زد که دامون با اخم نگاهش کرد، خواست چیزی بگه که کانیا بهم اشاره کرد و دامون سرش رو چرخوند و بهم خیره شد.
بهشون رسیدم و بدون حرف دستم رو به طرف کانیا دراز کردم که کوله مشکیم رو توی دستم گذاشت.
سرم رو پایین انداختم و توی سکوت به دست‌هام خیره شدم.
دامون: کانیا با ماشین من برو خونه دیروقته.
با صدای دامون سرم رو بلند کردم و بهش نگاه کردم که نگاهمون بهم گره خورد.
کانیا: اوکی سوییچ بده، فقط تا پارکینگ همراهم بیایین من می‌ترسم.
با صدای کانیا نگاهم رو ازش دزدیدم و به کانیا خیره شدم که با لبخند نگاهمون می‌کرد. اخمی کردم که ابروی چپش رو با شیطنت بالا داد و بعد به دامون اشاره کرد.
دامون سری تکون داد و چیزی نگفت.
دم عمیقی گرفتم و به دختربچه‌ای که چند متریمون با بادکنکش بازی می‌کرد نگاه کردم.
دامون: بریم.
سری تکون دادم و سه‌تایی از صحن خارج شدیم، بعد از خداحافظی با کانیا، سوار شدیم و حرکت کردیم.