دلنوشته {تمام او} اثر •DLNZ کاربر انجمن رمان بوک•

[DLNZ]

امشب هم نیستی.
جسمت هست، اما روحت نیست!
دستانت هست، اما فکرت نیست!
چشمانت هست، اما قلبت نیست!
و باز هم آغوش‌های عاری از احساس.آهای قصدک آمده‌ای از عشق خبر نیاوردی!
آسمانت همواره پر کلاغ باد.
طاووس به چه فخر می‌فروشی؟
من در آسمان بی‌پروا به اوج،
به عشق رسیده‌ام به عرش
و شکوه تو در نگاهم
آن‌جاست که رنگ می‌بازد.

 

[DLNZ]

هرگاه می‌بینمت جدال قلب و مغز در درونم رخ می‌دهد و دوئلی آغاز می‌شود.
قلبی که کورکورانه همواره خواهان عشقیست نافرجام! و مغزی که از منطق دم می‌زند!
یکی می‌گوید بدون او نمی‌توانم و دیگری با منطق سخن از فراموشی می‌زند.
چیزی در درونم می‌خواهد از احساسم بگویم ولی زبان در گفتنش به فرمان مغز می‌ایستد!
با این حال نمی‌دانم چرا برای خود سفسطه می‌بافم.
قلب شرورانه تورا می‌خواهد و مغزم پای رفتن را به جدایی می‌برد.
اما این دوئل تا کی ادامه دارد؟
وقتی برد با قلب گستاخم است!

 

[DLNZ]

کاش من هم سهمی از قلبت داشتم
تا عشق را به تو بیاموزم
تا چشمانت را ستاره باران کنم
تا آغوشم را به تو هدیه دهم
مگر فراموش کرده‌ای من بهترین آموزگار عشق هستممجنون من چرا هم‌چون بنفشه
در گریبان خود فرو رفته‌ای بیدار شو از اندوه غفلت
بیدار شو تا ببینی لیلی‌ات با غم دوری‌ات چگونه می‌سوزد!
تا ببینی بی‌قراری‌هایم را در انتظارت
چگونه بسان غنچه‌ای ساکت و مبهم
نشسته‌ام مجنون من!
بیدار شو تا باری دیگر عشق را بیافرینیم.
ای تمام تو!
چشمانت ماه را به یغما برده‌اند!
و عاشقانه‌های من
دریغ از لبخندی که نثارشان کنی
با این حال
اما لحنم تغییر نخواهد کرد.

 

[DLNZ]

من ماه را در نگاه چشمانت یافتم!
دستانت هم بی‌مثال به ستاره نیست!
خورشید بر لبان توست که می‌خندد!
بیا و در آسمان بی‌فروغ دنیای تاریکم نور افشانی کن ای کهکشان من. به عقل شمع شک می‌کنم
این همه سوختن برای آب، خون و پروانه شک برانگیز نیست؟
ای شمع، آیا گریه به حال من معقول‌تر نیست؟ در این تاریکی مطلق!
تورا فراموش کرده‌ام، خیلی وقت است!
از وقتی ل*ب‌هایت جدایی را در گوشم زمزمه کرد!
از وقتی برای آخرین بار اشک در چشمانم در خفا حلقه زد و ابر هم برای هم‌دردی، مروارید‌های اشکش را با گریه‌هایم ادغام کرد تا مبادا غرور شکسته‌ام را ببینی!
از آن شب دیگر تورا فراموش کرده‌ام.
اصلا تو کیستی؟!

 

[DLNZ]

عشق ما نمی‌میرد، تا ابد جاریست.
من این را می‌فهمم، از نگاه مملو از عشقت می‌فهمم، از دستان مهربانی بخشت می‌فهمم، عشق ما هرگز نخواهد مرد. عبور می‌کنی.
بی‌آنکه دل عاشقم را با خود ببری!
بی‌اهمیت به این‌که می‌دانی نسیم عطرت هوش و حواس برایم باقی نمی‌گذارد!
می‌روی بی‌توجه به اين‌که لبخندت دیوانه‌ام می‌کند.
احساساتم را نادیده می‌گیری، ساده گذر می‌کنی.
مهربانم!
به احترام تمامی روزهای گذشته وآرزوهای به رود رفته‌ی چشمانم و به قدر تمامی ستاره‌های ریز و درشت تالالو نگاهت که خاطرم نیست چه‌قدر دوستم داشتی!
دوستت دارم.

 

[DLNZ]

ای تمام تو!
من به آسمان‌ها سوگند می‌خورم. چشمان تو، خورشیدی‌ست که با عشق نور افشانی می‌کند لحظه‌های تاریک زندگی‌ام را.
گویند شعر و غزل حرف‌های نگفته‌ی یک شاعر است. پس من که نه سخن از غزل دانم، نه با مثنوی بحثی برای آشنایی
چگونه بگویم دیر سالی‌ست که زبانم به شعر باز است؟
ردیف و قافیه هم نمی‌دانم! اما دلنوشته‌ای دارم، پیش کش چشمانت راه آسمان را گم کرده‌ام؟
هزار بار ناگفته است که دوستت دا. من هر بار می‌اندیشم به این سخن سنگین و غریب، ای تو، ای تمام من!
من نمی‌دانم به چه سبب این‌گونه ساده و تنگا‌تنگ دوستت دارم... .

 

[DLNZ]

دلم بی‌شک انبوه از خیال توست!
که تو رویایی، عشقی، اندیشه‌ای.
و جایت هرگز خالی نخواهد بود،
در آغوش دلتنگی‌هایم... .
و شاید بی‌اندازه شنیده‌ای از قناری دلتنگ نگاهم،
اما باز هم می گویم، دوستت دارم مهربانم.
نمی‌دانم حالا شب است یا روز؟
راه خانه راگم کرده‌ام! در حواشی چشمه‌ای.
شاهد بوسیدن ستارگان، به ماهی‌های خسته از آب می‌نگرم.
اما مگر چاره‌ای جز با آب بودن دارند؟
مثل من که خسته از زندگی، بدون تو این راه پر از ناهمواری را طی می‌کنم.
حق ندارم حالا شب و روز را ندانم؟
چه برسد به راه خانه‌ات!

 

[DLNZ]

مدام می‌گویی دوستت دارم.
این روزها از زبانت نمی‌افتد واژه‌های عاشقانه!
و بوسه‌های گاه و بی‌گاهت بر روی گل‌های لطیف گونه‌های سرخ به شرم نشسته‌ام از قلم نمی افتد.
این آزارم می‌دهد!
نمی‌دانم چرا این روزها حس می‌کنم،
دوستت دارم‌هایت به رنگ طبیعی عاشقانه‌ی رنگین‌کمان نگاهت نیست.
باز این ستاره‌ها هستند که مهمان چشمان رویایی‌ات شدند امشب.
گویی جشنی دارند که این‌گونه نورافشانی می‌کنند و صدای رقص و آوازشان را به گوش قلب محتاج به عشقم می‌رسانند.
کاش هیچ‌گاه ابرهای بارانی را به سقف خانه چشمانت راه ندهی!
تا همیشه من باشم و تو و نورافشانی ستاره‌ها... .

 

[DLNZ]

امشب غریب‌ترین ستاره را به دفتر شعرم مهمان کرده‌ام. غریب است اما برای، واژه های بی‌فروغ اشعارم چراغی روشن است. خلوتی‌ست بین ما وستاره‌هاست... .
ای تمام تو امشب ناخوانده مهمانم می‌شوی؟ که خورشید سحر کند، نوری امیدی بتابد بر ما و هم تاریکی نوشته‌هایم.
مرد قصه‌های دلنوشته‌هایم!
امشب ابری را از آسمان هفتم به امانت گرفته‌ام، می‌خواهم بشویم غصه‌ی تلخ افکارم را. می‌آیی دستی به سر و روی این خانه‌ی غبار گرفته بکشیم؟
بهار در راه است، سبزه‌ها را با دستان نجیبت برایم بنشانی، این ابر مقدس است. دریای چشمانت
عجیب غرقم می‌کنند!
چه زیباست بهترین لحظات عمرت را در دریای خروشان چشمان تنها امید زندگی‌ات بگذرانی!
رهایی در دریای نگاهت، یعنی رسیدن مطلق.

 

[DLNZ]

شب وقتی سکوت آرام بخش ستاره‌ها مهمان تاریکی است، به آسمان می‌نگرم!
شهابی در نقاشی رویایی آسمان رد می‌شود، که یادآور آرزوهای بی‌فرجامم است! اما باز هم با گستاخی، آرزو می‌کنم تنها یک بار دیگر، آغوشت سهم من باشد.
ای تمام تو امشب هوا بی‌نهایت چون دلم سرد است!
چقدر با انگشت روی شیشه‌ی بخار گرفته‌ی اتاق تنهایی‌های دلم نامت را بنویسم، نامت همانند بودنت این‌جا در روی شیشه‌های دلم حتی ماندگار نیست!
می‌دانم که می‌دانی چه‌قدر دوستت می‌داشتم ای همیشه مانده بر خاطره‌های ذهن آشفته‌ام.
آسمان نگاهم در تب و تاب ابرها در هم می‌لرزد، حادثه‌ی بارش در راه است.
ناگهان طراوتی تازه می‌یابد باغ نگاهم آن زمان که سرور سر بر افراشته‌ی باغ اشعار دلم پلک‌هایم را بی‌پروا می‌بوسد.