تمدن تمدن مصر

[جک_اسپارو(:]

آن‌ها همچنین لعاب سرامیکی ابداع کردند که تا دورهٔ رومی‌ها برای تزئین فنجان‌ها، طلسم‌ها و مجسمه‌ها به وفور استفاده می‌شد.[۱۹][۲۰] استفاده از نمادهای مکتوب در آخرین مرحلهٔ تاریخ پیشاسلسله‌ای آغاز شد که در نهایت سامانهٔ خطی هیروگلیفی کاملی برای نوشتن زبان مصری باستان از آن پدید آمد.[۲۱]

 

[جک_اسپارو(:]

دورهٔ سلسله‌ای اولیه (حدود ۳۱۵۰–۲۶۸۶ ق‌م)
لوحه نارمر و اعلام اتحاد دو سرزمین مصر.[۲۲]
دورهٔ سلسله‌ای اولیه تقریباً همزمان با تمدن‌های اولیهٔ سومری-اکدی در بین‌النهرین و ایلام در ایران بود. مانثون، کاهن مصری قرن سوم پیش از میلاد، فهرست طولانی پادشاهان مصر از منس تا زمان خودش را به ۳۰ سلسله تقسیم کرده که این تقسیم‌بندی تا به امروز نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. او تاریخ رسمی خود را با پادشاهی به نام «منی» (یا منس در زبان یونانی) آغاز کرده که گفته می‌شود دو پادشاهی مصر علیا و مصر سفلی را متحد کرده است.[۲۳]

 

[جک_اسپارو(:]

گذار به دولتی متحد، آرام‌تر از آنچه نویسندگان مصری باستان به تصویر کشیده‌اند، رخ داده است و هیچ سند از عصر منس وجود ندارد. با این حال، برخی از محققان اکنون بر این باورند که منسِ افسانه‌ای ممکن است همان شاه نارمر بوده باشد؛ لوح تشریفاتی از نارمر وجود دارد که او را با لباس‌های سلطنتی می‌نمایاند و به صورت نمادین وحدت مصر را نشان می‌دهد.[۲۴] در دورهٔ سلسله‌ای اولیه که حدود ۳٬۰۰۰ سال قبل از میلاد آغاز شد، اولین پادشاهان سلسله‌ای پایتختی در ممفیس بنا کردند.

 

[جک_اسپارو(:]

آز آنجا می‌توانستند بر نیروی کار و کشاورزی منطقهٔ حاصلخیز دلتا، و همچنین مسیرهای تجاری پرسود و مهم به شام کنترل داشته باشد و سلطهٔ خود را بر مصر سفلی تقویت کنند. قدرت و ثروت رو به افزایش پادشاهان دورهٔ سلسله‌ای اولیه در مقبره‌های مصطبه‌ای پر لعاب و سازه‌های عبادت مردگان در ابیدوس که برای بزرگداشت پادشاهان الهی پس از مرگشان ساخته می‌شد، قابل مشاهده است.[۲۵] نهاد قدرتمند پادشاهی به سلطهٔ دولت بر زمین، نیروی کار و منابعی که برای بقاء و رشد تمدن مصر باستان ضروری بودند، مشروعیت می‌بخشید

 

[جک_اسپارو(:]

دورهٔ پادشاهی کهن (۲۶۸۶ تا ۲۱۸۱ ق‌م)
پیشرفت‌های قابل توجهی در معماری، هنر و فناوری در زمان پادشاهی کهن اتفاق افتاد که محصول افزایش بهره‌وری کشاورزی و جمعیت بود و دولت مرکزیِ با دوام امکان‌پذیرش کرده بود.[۲۷] برخی از دستاوردهای برجستهٔ مصر باستان، نظیر اهرام جیزه و ابوالهول بزرگ، در عصر پادشاهی کهن ساخته شدند. مقامات دولتی تحت رهبری وزیر اعظم مالیات جمع‌آوری می‌کردند، پروژه‌های آبیاری را برای بهبود محصول زراعی اجرا می‌کردند، دهقانان را برای کار در پروژه‌های ساختمانی فرا می‌خواندند و نظام قضایی برای حفظ صلح و نظم ایجاد کردند.[۲۸]

 

[جک_اسپارو(:]

با افزایش اهمیت دولت مرکزی در مصر، طبقهٔ جدیدی از کاتبان و مقامات تحصیل‌کردهٔ به وجود آمدند که پادشاه در ازای خدماتشان به آن‌ها املاک اعطا می‌کرد. پادشاهان همچنین برای اطمینان از اینکه این نهادها منابع کافی برای پرستش پادشاه پس از مرگش را خواهند داشت، به اماکن مذهبی و معابد محلی خود نیز زمین‌هایی اهدا می‌کردند.

 

[جک_اسپارو(:]

محققان بر این باورند که این اعمال در طی پنج قرن به تدریج باعث فرسایش حیات اقتصادی مصر شد و اقتصاد دیگر توانایی تأمین این دولت مرکزی بزرگ را نداشت.[۲۹] با کاهش قدرت پادشاهان، فرمانداران منطقه‌ای که نُومارک نامیده می‌شدند، اقتدار مقام پادشاه را زیر سؤال بردند. اعتقاد بر این است این امر به همراه خشکسالی‌های شدید بین سال‌های ۲۲۰۰ و ۲۱۵۰ قبل از میلاد[۳۰]، باعث شد کشور وارد دورهٔ ۱۴۰ سالهٔ قحطی و درگیری شود که به دورهٔ میانی نخست موسوم است.[۳۱]

 

[جک_اسپارو(:]

دورهٔ میانی نخست (۲۱۸۱ تا ۲۰۵۵ ق‌م)
با فروپاشی حکومت مرکزی مصر در پایان پادشاهی کهن، دیگر امکان رشد و ثبات اقتصاد کشور وجود نداشت. فرمانداران محلی در زمان بحران نمی‌توانستند به کمک پادشاه متکی باشند و کمبودهای غذایی و اختلافات سیاسی بعدی به قحطی و جنگ‌های داخلی محلی ختم شد. با این حال، علیرغم مشکلات دشوار، رهبران محلی که دیگر از زیر بار خراج سنگین به پادشاه خلاص شده بودند، از استقلال نویافتهٔ خود برای ایجاد فرهنگی شکوفا در استان‌ها استفاده کردند.

 

[جک_اسپارو(:]

استان‌ها با سلطه بر منابع خود از نظر اقتصادی ثروتمندتر شدند — ثروتی که خود را در قبور بزرگ‌تر و بهتری که برای مردمان تمام طبقات تجلی داده است.[۳۲] هنرمندان استانی نقوش فرهنگی را که قبلاً در انحصار خانوادهٔ سلطنتی پادشاهی کهن بود، اقتباس و با هنر محلی تلقی کردند. کاتبان نیز سبک‌های ادبی تازه‌ای بنیاد نهادند.[۳۳]

 

[جک_اسپارو(:]

حاکمان محلی که دیگر خادم هیچ پادشاهی نبودند، به رقابت برای سلطه بر سرزمین یکدیگر و انباشت قدرت سیاسی برخاستند. تا سال ۲۱۶۰ قبل از میلاد، حاکمان هراکلئوپولیسی کنترل مصر سفلی را در شمال؛ و دودمان اینتف — خاندانی رقیب مستقر در تبس — حاکمیت مصر علیا در جنوب را در دست گرفتند. با افزایش قدرت دودمان اینتف و گسترش قدرت آن‌ها به سمت شمال، درگیری بین دو دودمان رقیب اجتناب‌ناپذیر شد.