تمدن تمدن مصر

[جک_اسپارو(:]

مصر و ثروت عظیمش همیشه هدف وسوسه‌انگیزی برای خارجیان بود، به ویژه بربرهای لیبی در غرب و مردمان دریا، قومی مرموز از دریای اژه. در ابتدا ارتش توانست این حملات را دفع کند، اما مصر سرانجام سرزمین‌های باقیماندهٔ خود در جنوب کنعان را از دست داد و بیشتر آن‌ها به دست آشوری‌ها افتادند. مشکلات داخلی مانند فساد، غارت مقبره‌ها و ناآرامی‌های مدنی تأثیرات مخرب تهدیدهای خارجی را شدت بخشیدند. کاهنان اعظم معبد آمون پس از بازگشت به قدرت در تبس اراضی وسیعی در دست خود گرفتند و قدرت گسترش یافتهٔ آنها در دورهٔ میانی سوم باعث تقسیم کشور شد.[۵۲

 

[جک_اسپارو(:]

دورهٔ میانی سوم (۱۰۶۹ تا ۶۵۳ ق‌م)
پس از مرگ رامسس یازدهم در سال ۱۰۷۸ پیش از میلاد، اسمندس کنترل بخش شمالی مصر را بر عهده گرفت و از شهر تانیس حکومت کرد. در جنوب، کشیش‌های اعظم آمون در تبس عملاً قدرت را در دست داشتند و اسمندس را صرفاً به عنوان حاکم اسمی به رسمیت می‌شناختند.[۵۴] در این زمان، لیبیایی‌ها در دلتای غربی مستقر شده بودند و روسای قبایل این مهاجران، خودمختاری خود را افزایش می‌دادند. شهریاران لیبیایی با رهبری ششونک یکم در سال ۹۴۵ پیش از میلاد بر دلتا سلطه افکندند و سلسلهٔ لیبیایی یا بوباستی را تأسیس کردند که حدود ۲۰۰ سال حکومت کرد. شوشنق همچنین اعضای خانواده‌اش را در مناصب مهم کهانتی نشاند و از این طریق بر مصر جنوبی حاکم شد. حکومت لیبیایی‌ها با ظهور سلسله‌ای رقیب در دلتا در لئونتوپولیس و تهدید کوشی‌ها از جنوب رو به افول گذاشت.

 

[جک_اسپارو(:]

در حدود ۷۲۷ پیش از میلاد، بعنخی پادشاه کوش به شمال حمله کرد، کنترل تبس و سرانجام دلتا را به دست گرفت و بدین ترتیب سلسلهٔ بیست و پنجم را تأسیس کرد.[۵۵] در طول عصر سلسلهٔ بیست و پنجم، اراضی تحت فرمان فرعون تهارقا تقریباً وسعتی برابر با امپراتوری پادشاهی نوین داشتند. فراعنه سلسلهٔ بیست و پنجم در سراسر درهٔ نیل از جمله در ممفیس، کرنک، کاوا و جبل برخال معابد و بناهای تاریخی ساختند یا بازسازی کردند.[۵۶] در این دوره، درهٔ نیل شاهد اولین ساخت و سازهای گستردهٔ اهرام (بسیاری در سودان امروزی) از زمان پادشاهی میانه بود.[۵۷][۵۸][۵۹]

 

[جک_اسپارو(:]

حیثیت و مجد مصر در اواخر دورهٔ میانی سوم به طرز قابل توجهی نزول کرد. متحدان خارجی مصر تحت سلطهٔ آشوریان قرار گرفته بودند و تا سال ۷۰۰ پیش از میلاد، جنگ بین دو کشور اجتناب‌ناپذیر می‌نمود. بین سال‌های ۶۷۱ و ۶۶۷ پیش از میلاد، آشوریان به مصر حمله کردند. سلطنت تهارقا و جانشینش تانوآمون با لشکرکشی مداوم علیه آشوریان گذشت که در طی آن مصر چندین پیروزی به دست آورد. در نهایت، آشوریان کوشی‌ها را به نوبه عقب راندند، ممفیس را اشغال و معابد تبس را غارت کردند.[۶۰]

 

[جک_اسپارو(:]

دورهٔ متأخر و حکومت ایرانیان (۶۵۳ تا ۳۳۲
پس از تسلط آشوریان بر مصر، حکومت این سرزمین به سلسله‌ای از فرمانروایان وابسته به آشور واگذار شد که بعدها به «فرعون‌های سائیسی» و دودمان بیست و ششم معروف شدند. در سال ۶۵۳ پیش از میلاد، فرعون پسامتیک یکم با کمک مزدوران یونانی که برای تشکیل اولین نیروی دریایی مصر به خدمت گرفته شده بودند، توانست آشوریان را از مصر بیرون کند.[۶۱] نفوذ یونانی‌ها با سکونت گروهی از یونانیان در ناوکراتیس، واقع در دلتای نیل، افزایش قابل توجهی یافت. فرعون‌های سائیسی که از شهر سائیس حکومت می‌کردند، احیای کوتاه اما قابل توجهی در اقتصاد و فرهنگ مصر رقم زدند.

 

[جک_اسپارو(:]

اما در سال ۵۲۵ پیش از میلاد، ایرانیان که بسیار قوی‌تر بودند، تحت رهبری کمبوجیه دوم، به مصر کردند و سرانجام فرعون پسامتیک سوم را در نبرد پلوزیوم شکست دادند و اسیر کردند. کمبوجیه دوم پس از آن رسماً لقب فرعون بر خود گذاشت، اما از فلات ایران بر مصر حکومت می‌کرد و مصر را به یک ساتراپ (والی) سپرد. مصریان چندین بار علیه هخامنشیان در قرن پنجم پیش از میلاد شورش کردند و به موفقیت‌هایی هم رسیدند اما نتوانستند به‌طور دائم به حکمرانی ایرانیان پایان دهند.[۶۱]

 

[جک_اسپارو(:]

مصر در کنار قبرس و فنیقیه بخشی از ششمین ساتراپی شاهنشاهی هخامنشی شد. این دورهٔ فرمانروایی هخامنشیان بر مصر که به عنوان دودمان بیست و هفتم نیز شناخته می‌شود، در سال ۴۰۲ پیش از میلاد به پایان رسید و مصر تحت حکومت سلسله‌های بومی استقلال خود را به دست آورد. آخرینِ این سلسله‌ها، یعنی سی امین، آخرین خاندان سلطنتی بومی مصر باستان هم بود و با پادشاهی نکتانبوی دوم به پایان رسید.[۶۲] مصر برای مدت کوتاهی در سال ۳۴۳ پیش از میلاد به حکومت هخامنشی — که گاهی دودمان سی و یکم مصر نیز نامیده می‌شود — بازگشت، اما اندکی پس از آن مازاداس، ساتراپ هخامنشی، بدون درگیری مصر را در سال ۳۳۲ پیش از میلاد به اسکندر مقدونی تسلیم کرد.[۶۲]

 

[جک_اسپارو(:]

دورهٔ یونانیان (۳۳۲ تا ۳۰ ق‌م)
در سال ۳۳۲ پیش از میلاد، اسکندر مقدونی که با مقاومت کمی از سوی والیان ایرانی مصر مواجه شده بود، مصر را فتح کرد و مردم مصر از او به عنوان نجات‌بخش استقبال کردند. حکومت جانشینان اسکندر — سلسلهٔ مقدونی بطلمیوسی — بر اساس الگوی حکومت‌داری مصری شکل گرفت و مرکزش در اسکندریه بود. این شهر نماد قدرت و نفوذ حکومت یونانی‌ها و مرکز علم و فرهنگ بود؛ کتابخانهٔ معروف اسکندریه به عنوان بخشی از موسایون در همین شهر قرار داشت. فانوس دریایی اسکندریه راه را برای کشتی‌های پرشماری که به تجارت شهر جان می‌بخشیدند، روشن می‌کرد. بطلمیوسیان به تجارت و فعالیت‌های درآمدزا مانند ساخت پاپیروس اهمیت بسیار می‌دادند.[۶۳]

 

[جک_اسپارو(:]

فرهنگ هلنیستی جایگزین فرهنگ بومی مصری نشد، زیرا بطلمیوسیان برای جلب وفاداری مردم از سنت‌های ریشه‌دار حمایت می‌کردند. آن‌ها معابد جدیدی به سبک مصری ساختند، از فرقه‌های سنتی حمایت کردند و خود را فرعون معرفی می‌کردند. در این دوره برخی از سنت‌ها در هم آمیختند، مثل خدایان یونانی و مصری که به معبودهای ترکیبی نظیر سراپیس تبدیل شدند، یا سبک مجسمه‌سازی یونانی کلاسیک که بر نقوش سنتی مصری تأثیر گذاشت.

 

[جک_اسپارو(:]

بطلمیوسیان همیشه تلاش می‌کردند مصریان را برای راضی نگه دارند، اما با شورش‌های داخلی، رقابت‌های شدید خانوادگی و جمعیت قدرتمند اسکندریه که پس از مرگ بطلمیوس چهارم تشکیل شد، دست و پنجه نرم می‌کردند.[۶۴] علاوه بر این، افزایش وابستگی روم به واردات غلات از مصر، آنان را به وضعیت و ثبات سیاسی مصر بسیار علاقه‌مند کرد. شورش‌های مداوم مصری‌ها، رقابت‌های سیاسی و ظهور مخالفان قدرتمند خاور نزدیک، آبستن بروز بی‌ثباتی شد و روم را بر آن داشت نیروهایش را به مصر بفرستد تا این کشور را به استانی از امپراتوری خود تبدیل کند.[۶۵]