معرفی تنبک

[ALVIN]

- دهانه بزرگ

۲- پوست

۳- تنه تنبک

۴- نفیر یا گلویی

۵- دهانه کوچک

 

[ALVIN]

پوست تنبک :​

پوست از حساس ترین قسمت های آن به شمار میآید و از جنس پوست بز میش بره آهو ماهی بز کوهی اسب است اما پوست کهنه بز یا میش بهتر است .

 

[ALVIN]

در صورتی که پوست تنبک در اثر گرما زیادتر از حد معمول خشک و کشیده شود حتی الامکان باید از آب زدن به آن خود داری کرد چرا که آب زدن اگر چه ممکن است به طور

موقت پوست را خوش صدا کند ولی در اثر تکرار باعث خرابی و بد صدایی آن می گردد.

 

[ALVIN]

برای جلوگیری از این کار باید همیشه تنبک را در گرما وارونه روی زمین یا موزاییک گذاشت تا پوست به تدریج رطوبت زمین را جذب کند و احتیاجی به آب نداشته باشد .

 

[ALVIN]

دهانه بزرگ یا دوره:​

این قسمت از تنبک محل قرار گیری پوست می باشد. باید به صورت دایره ای منظم باشد تا صدا در تمام قسمت ها یکسان باشد.

​

 

[ALVIN]

تنه:​

به این قسمت محفظه صوت هم گفته می شود. حجیم ترین قسمت ساز را تشکیل می دهد. زمان ساخت روی قسمت عرضی آن شیار هایی ایجاد می کنند که به آن ها عاج

هم گفته می شود، این شیارها از لیز خوردن ساز در دست جلوگیری می کند.

 

[ALVIN]

نفیر یا گلویی :​

کوچکترین قسمت ساز که ما بین تنه و دهانه کوچک قرار دارد گلویی یا نفیر گفته می شود. این قسمت تنبک شبیه شیپور است.

 

[ALVIN]

کالیبر یا دهانه ای :​

قسمتی است که به گلویی تنبک متصل است در واقع محل خروج صداهای حاصل از ارتعاش پوست به وسیله ضربات دو ست است.

برای ساخت تنبک معمولا از چوب درخت گردو ؛ توت ؛ افرا و چوبی معروف به جنگلی استفاده می کنند .

 

[ALVIN]

اولین ساز بشر​

تنبک تنها ساز کوبه ای است که از ۱۰ انگشت برای اجرای آن استفاده می شود . ساز کوبه ای را می توان اولین سازی عنوان کرد که بشر به آن دست پیدا کرده است که از آن برای ترساندن حیوانات و یا اطلاع رسانی به یکدیگر استفاده می کردند.

 

[ALVIN]

نحوه نواختن​

تنبک در هنگام نواختن ،به طور افقی روی ران نوازنده نشسته قرار می گیرد و او دست چپ خود را در بالا و دست راست خود را در کنار راست تمبک قرار می دهد و با انگشتان ،نرمه و تمام دست خود را بر قسمت های مختلف (مرکز ،میان ،کنار )پوست می کوبد.