آموزشی توصیف در داستان‌نویسی

[Kosarvalipour]

توصیف در داستان‌نویسی؛

 

[Kosarvalipour]

بیایید نوشتن یک داستان را به ساختن یک خانه تشبیه کنیم، اگرچه ممکن است تمام ابزار و ایده‌های مورد نیاز را در اختیار داشته باشیم، اما درصورتی که پِی و بنیان اثرمان محکم نباشد، باید بپذیریم که حتی زیباترین سازه‌ها نیز دوامی نخواهند داشت.

 

[Kosarvalipour]

همیشه یکی از مهمترین سوالات در شروع نگارش هر داستانی این است که: از کجا شروع کنیم؟

بهترین کار این است که از «توصیف یک صحنه» شروع به نوشتن کنیم.

 

[Kosarvalipour]

این کار در همه زمینه‌های نوشتاری مانند نمایشنامه‌نویسی و فیلمنامه‌نویسی شایع است و اگر آثار ادبی نویسندگان بزرگ را نیز مطالعه کنیم متوجه می‌شویم که آنها هم از توصیف صحنه، داستان را شروع کرده‌اند یا به پایان رسانده‌اند.

 

[Kosarvalipour]

پس برای نوشتن تنها لازم است که زمان یا مکان وقوع ماجرا را توصیف کنیم. خواننده باید بداند که داستان در چه موقعیتی اتفاق می‌افتد.

 

[Kosarvalipour]

برای صحنه‌پردازی و توصیف در داستان‌نویسی بهتر است مکان داستان را به سمت و سویی ببریم که منجربه شناخت شخصیت اصلی شود

 

[Kosarvalipour]

نه زیاد طولانی که برای خواننده کسل‌کننده باشد و نه بیش از حد کوتاه که خواننده فرصت درک مکان و زمان را پیدا نکند و این سوال برایش بدون جواب بماند که محل وقوع داستان کجاست.

 

[Kosarvalipour]

استفاده هوشمندانه از صحنه و کاربرد درست توصیف، بر حس حقیقی بودن داستان می‌افزاید و این انتخاب درست مکانِ وقوع داستان، به قابل قبول بودن سیر حوادث و اتفاقات کمک می‌کند.

 

[Kosarvalipour]

این داستان‌ها می‌توانند تخیلی، فانتزی و یا واقعی باشند چون در هر صورت یک داستان خوب و گیرا نیاز به بسترسازی مناسب دارند.

 

[Kosarvalipour]

نکته: ممکن است برای شخصیت‌های داستان خود صحنه‌ای خلق کنیم که واقعی نیست و زاییده ذهن خلاق ما است؛ اما باید به نحوی آن را توصیف و شرح دهیم که در ابتدا برای خود ما و بعد از آن برای خوانندگان‌ باورپذیر باشد.