آموزشی توصیف در داستان / استیون کینگ

[آرشیت]

همۀ ما یکی دو نمونه از چنین آدم‌هایی را در ذهن داریم؛ اگر من نمونۀ خودم را برایتان توصیف کنم، نمونۀ شخصی شما را از گود خارج نگه داشته‌ام. به علاوه، خودم را از رسیدن به مفاهمه‌ای که قرار است بین منِ نویسنده و شمایِ خواننده شکل بگیرد محروم کرده‌ام.

 

[آرشیت]

توصیف در ذهن نویسنده آغاز می‌شود، اما باید در ذهن خواننده پایان بگیرد. از چنین شراكتی، یک نویسنده خیلی بیشتر از یک فیلمساز سود می‌برد چراکه فیلمساز، بنا بر اقتضای مدیومش، مجبور است تمام آنچه را در ذهن دارد به تصویر بکشد.

 

[آرشیت]

من فکر می‌کنم برای اینکه خواننده بتواند خود را واقعاً درون داستان حس کند، بیشتر به حالات و رفتار یک شخصیت نیاز دارد تا توصیف ظاهر او. ابداً هم زیر بار این نمی‌روم که با توصیف فیزیک و ظاهر افراد می‌شود میانبُری زد به شخصیت آنها.

 

[آرشیت]

پس خواهشاً توصیفاتی از این قبيل تحویل من ندهید: «چشمان آبیِ هوشمندش»، «چانۀ کشیده و مصمم او» یا «گونه‌های گستاخ و متكبرش». این نوع نوشتار از نابلدی و تنبلی نشأت می‌گیرد و به‌هیچ‌وجه قابل تحمل نیست.

 

[آرشیت]

توصیف، در نگاه من، معمولاً یعنی ارائه چند عنصر دستچین‌شده که می‌توانند سایر ویژگی‌های شخصیت را نیز نمایندگی کنند. اکثراً این عناصر، اولین چیزهایی هستند که به ذهن می‌رسند. این موارد، قطعاً برای شروع کارساز هستند.

 

[آرشیت]

بعد اگر فکر کردید که باید تعدادی از آنها را تغییر دهید یا کم و زیادشان کنید، اشکالی ندارد - بازنویسی را برای همین گذاشته‌اند. اما فکر می‌کنم که در بیشتر موارد به این نتیجه خواهید رسید که همان تجسم نخستین، بهترین و صادقانه‌ترین توصیف را به دست می‌دهد.

 

[آرشیت]

باید به یاد داشته باشید (و خواندن، به دفعات این را به شما یادآوری می‌کند) که زیاد توصیف کردن همان‌قدر آسان است که کم توصیف کردن. حتی شاید توصیفِ زیاد، آسان‌تر هم باشد.

 

[آرشیت]

یکی از رستوران های محبوب من در نیویورک، خانۀ استیک پام‌تو در خیابان دوم است. از آنجا که زیاد به آنجا می‌روم، اگر بخواهم یکی از صحنه‌های داستانم را در این رستوران رقم بزنم، طبیعتاً آنچه از آنجا در ذهن دارم را به‌راحتی روی کاغذ می‌آورم.

 

[آرشیت]

اما پیش از نوشتن، کمی دست نگه می‌دارم و تصویری را که از آن مکان در حافظه دارم، فراخوانی می‌کنم. سپس به تماشای آن تصویر می‌نشینم، با چشم ذهن؛ چشمی که هرچه بیشتر از آن کار بکشید، تیزبین‌تر می‌شود.

 

[آرشیت]

البته عنوان «چشم ذهن» را تنها از آن رو به کار می‌برم که اکثراً با این عبارت آشنایی بیشتری داریم، اما کاری که حقیقتاً می‌خواهم انجامش دهم، به‌کارگیری همۀ حواس پنجگانه‌ام است.