مجموعه اشعار حامد نیازی

[ZAHHRA]

معصومی...

مثل ترس ارتکاب اولین گناه

فاجعه ی اولین آغوش!

معصومی...

مثل عشق!

معصومی مثل فرشته ای جا مانده از بهشت!

معصومی مثل باران

مثل گندم

مثل پاییز!

معصومی مثل من...

که نشستم و تمام این دروغ ها را به موهایت بافتم!

معصومی مثل فرشته ای که برای دل شکستن ساختم!​

 

[ZAHHRA]

من اگر جای تو بودم

این صبح ها،

در خواب و بیداری به من فکر نمی کردم!

وقت صبحانه

دو استکان چای نمی ریختم

وقت لباس پوشیدن چند بار نمی گفتم که آی چطور شدم؟

من اگر جای تو بودم

شهر را قدم نمی زدم

مدام گوشی تلفنم را چک نمی کردم

وقت نهار منتظر من نمی شدم!

اگر جای تو بودم عصرهای پاییز

دو بلیط سینما نمی خریدم!

کافه ها را وجب نمی کردم!

رنگ بندی برگ ها را به روی خودم نمی آوردم!

من

اگر

جای تو بودم

شب ها بدون شب بخیر می خوابیدم!

خواب من را هم نمی دیدم!

من اگر جای تو بودم

من را فراموش میکردم تا این خاطرات نفسم را نبریده اند!

راستش...

من اگر جای تو بودم مثل خودت راحت می رفتم

بدون خدانگهدار!​

 

[ZAHHRA]

رفاقتی دوستت دارم...

مرامی

از آن قدیمی ها!

مثل دااش مشتی ها پایت ایستاده ام!

رفاقتی دوستت دارم...

از آن مدل ها که با کجایی تصدق نگاهت صدایت میکنند!

آن تیپ ها که دستم را زیر چانه ات بگیرم و بگویم

چطوری ورپریده!

رفاقتی دوستت دارم...

از آن ها که وقتی چای برایم ریختی بگویم ای فدای دست و پنجه ات!

آن ها که هر صبح بگویم آهای عیال

بیا ببافم آن موهای لامصبت را و شب ها بازشان کنم با ذوق!

رفاقتی دوستت دارم...

از آن ها که هلاک رفیقشانند!

همان ها که سر میدهند برای رفیقشان.

رفاقتی دوستت دارم!​

 

[ZAHHRA]

رویا نیست که...

دریایی ست برای خودش

آن هم میان یک برگه ی سپید!

موج میزنی به صورتم

و تازه میشوم؛

خط به خط،

نو به نو!

غرق میشوم قافیه به قافیه

ردیف به ردیف!

من

اولین ناخدایی هستم که غرق شدنم آرزوست!​

 

[ZAHHRA]

جمعه یعنی،

من باشم؛

چند خاطره ی بوسیدنی ات!

و یک سوال تکراری...

تو

پرستیدنی بودنت به خدا رفته!

من

تنهایی ام!

نه؟​

 

[ZAHHRA]

کلافه ام از دلتنگی...

ولی نباید مستقیم توی چشمهایت زل بزنم و بگویم!

باید آرام و

یواشکی؛

از پشت هزار اتفاق و هزار خاطره

بیایم و بگویم :

ای وای...

شما اینجایید؟

چه تصادفی!

چه سعادتی...

اما حیف که این قاب عکس ها

نه صدایشان شبیه توست

نه عطرشان!

نه لبخندشان...

این ها فقط این جا نشسته اند

تا من یادم بماند قیافه ی عشق را !​

 

[ZAHHRA]

صبح ها

یکی از خاطراتت که بیشتر از همه دوستش دارم

برایم شعر جدید دم می کند!

می نوشم

دوستت می دارم

و زندگی شروع می شود !​

 

[ZAHHRA]

خودمانیم...

خدا هم شاعر بوده!

حاضرم قسم بخورم صبح ها که تو از زیر درختان راه میروی خدا آن بالا

لای ابرها نشسته

دستهاش را زیر چانه اش زده

و تو را نگاه میکند!

و زیر لبش زمزمه میکند:

"رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست"​