متفرقه [ حرف‌های تلخ نویس ]

[ریپِر]

از همه دور می‌شوم
نقطه‌ی کور می‌شوم
زنده به گور می‌شوم
باز مقابلم تویی .

 

[ریپِر]

‌
می‌شد،
نخواست...

 

[ریپِر]

مشکل دنیا اینه که آدمهای باهوش پر از شک هستند درحالی که آدمهای احمق پر از اعتماد به نفس .

 

[ریپِر]

‌ کم‌‌حرف شدم، دوست ندارم توضیحی به کسی بدم و هیچ توضیحی‌ام از کسی نمی‌خوام، میشل مونتنی می‌گفت: «غم‌های کوچک پُرحرفند، غم‌های بزرگ لال» می‌ترسم لال شده باشم .

 

[ریپِر]

تو شهری که نمیدونی کی واسه چند نفره
همون بهتر که با کسی نباشی...

 

[ریپِر]

دقت کردین وقتی حقیقت رو می دونین گوش دادن به دروغای طرف مقابل چقدر لذت بخشه...

 

[BARAN.]

من کسیو تو زندگیم از دست دادم که هیچ تلاشی برای موندنم نکرد ولی تو کسیو از دست دادی که از جونش و روحش و تمام وجودش برات مایه گذاشت!
حالا واقعا فک میکنی بردی؟

 

[YAMUR]

وقتی که فهمیدم بیمارم، دنیا برام رنگ باخت.
اما چیزی که بیشتر از همه آزارم میده، نگاه‌های ترحم‌آمیز آدم‌هاست. نمی‌خوام کسی به من به چشم یه قربانی نگاه کنه. من هنوز همون آدم قبلی‌ام، با همون آرزوها و امیدها.
این نگاه‌ها و حرف‌ها، فقط دردم رو بیشتر می‌کنه. هر بار که کسی با ترحم به من نگاه می‌کنه، انگار یه تیکه از روحم رو ازم می‌دزده.
دوست دارم که آدم‌ها اینو بفهمن، من نیاز به ترحم ندارم. نیاز دارم که به من به عنوان یک انسان نگاهم کنن، نه به عنوان یک بیمار.
اینکه درباره‌ی بیماریم سوال میکنن یا براشون ناشناخته‌ است حتی باعث نمیشه خم به ابرو بیارم ولی وقتی میگن « تا آخر عمرت قراره همین مدلی باشی؟»،«یعنی از خونریزی میمیری؟» و... حس میکنم یه چیزی از ته دلم کنده میشه، درست مثل وقتی که حواست نیست و یه پله رو جا می‌زاری.
این درد و رنجی که دارم، بخشی از زندگی منه.
اما نمی‌خوام که این درد، تنها چیزی باشه که دیگران از من می‌بینن.

لطفا حواستون باشه بین مهربونی کردن‌هاتون دلی رو نشکنید.

 

[Ciel]

گاهی دلم می‌خواهد به‌جای تو زندگی کنم تا بفهمم آرامش چه طعمی دارد، آخر می‌دانی؟ من از خودم بودن، از دنیای تیره‌‌ام دلزده‌ام.

 

[Ciel]

دلِ شکسته، اما و اگر نمی‌شناسد.
اگر بشکند دیگر تو را نمی‌شناسد، پس مراقب شکسته‌های یک‌دل باش.