متفرقه حرف دلت را بگو:)

[سایه مولوی]

این پنجره تصویر خیالی دارد
در خانه‌ی من مرگ توالی دارد
در خانه‌ی من سقف فرو ریختنیست
آغاز نکن این الک آویختنیست

کی تا حالا این شعر رو خونده؟من که خیلی دوسش دارم.

 

[آراد]

پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است
آنچه آن را کوه خواندم، پرتگاهی دیگر است

شاید از اول نباید عاشق هم می‌شدیم
این درست؛ اما جدایی اشتباهی دیگر است

در شب تلخ جدایی، عشق را نفرین مکن
این قضاوت، انتقام از بی‌گناهی دیگر است

روزگاری دل سپردن‌ها دلیل عشق بود
اینک اما دل بریدن‌ها گواهی دیگر است

دردِدل کردن برای چشم ظاهربین خطاست
آنچه با آئینه خواهم گفت آهی دیگر است

 

[آنی خانوم]

تو آن بتی که پرستیدنت خطایی نیست
وگر خطاست!مرا از خطا ابایی نیست

بیا که در شب گرداب زلف مواجت
به غیر گوشه ی چشم تو ناخدایی نیست

درون خاک دلم می تپد،هنوز اینجا
به جز صدای قدم های تو صدایی نیست

نه حرف عقل بزن با کسی نه لاف جنون
که هرکجا خبری هست ادعایی نیست

دلیل عشق فراموش کردن دنیاست
وگرنه بین من و دوست ماجرایی نیست

سفر به مقصد سردرگمی رسید،چه خوب!
که در ادامه ی این راه رد پایی نیست

 

[سایه مولوی]

شده هرگز دلت مال کسی باشد که دیگر نیست؟
نگاهت سخت دنبال کسی باشد که دیگر نیست؟
برایت اتفاق افتاده در یک کافه‌ی ابری
ته فنجان تو فال کسی باشد که دیگر نیست؟
خوش و بش کرده‌ای با سایه‌ی دیوار وقتی که
دلت جویای احوال کسی باشد که دیگر نیست؟
چه خواهی کرد اگر هربار گوشی را که برداری
نصیبت بوق اشغال کسی باشد که دیگر نیست
حواس آسمانت پرت روی شیشه‌های مه
سکوتت جار و جنجال کسی باشد که دیگر نیست؟
شب سرد زمستانی تو هم لرزیده‌ای هرچند
به دور گردنت شال کسی باشد که دیگر نیست؟
شبیه ماهی قرمز به روی آب می‌مانی
که سین‌ات هفتمین سال کسی باشد که دیگر نیست؟
شود هر خوشه‌اش روزی شرابی هفتصد ساله
اگر بغضت لگدمال کسی باشد که دیگر نیست؟
چه مشکل می‌شود عشقی که حافظ در هوای آن
الا یا ایها الحال کسی باشد که دیگر نیست

 

[آراد]

شَوَد تا ظلمتَم از بازیِ چشمَت چراغانی
مرا دریاب، ای خورشید در چشمِ تو زندانی!

خوش آن روزی که بینَم باغِ خشکِ آرزویم را
به جادوی بهارِ خنده‌هایَت می‌شکوفانی

بهار از رشکِ گل‌های شکر خَندِ تو خواهد مُرد
که تنها بر لبِ نوشِ تو می‌زیبَد گُل‌افشانی

شرابِ چشم‌های تو مرا خواهد گرفت از من
اگر پیمانه‌ای از آن به چشمانَم بنوشانی

یقین دارم که در وصفِ شکر خَندَت فرو مانَد
سخن‌ها بر لبِ «سعدی»، قلم‌ها در کفِ «مانی»

نظر بازی نزیبَد از تو با هر ک.س که می‌بینی
امیدِ من! چرا قدرِ نگاهَت را نمی‌دانی؟!

 

[آنی خانوم]

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل
مطیع نفس و شیطانی چه حاصل

بود قدر تو افزون از ملایک
تو قدر خود نمیدانی چه حاصل...

 

[فرهاد آزادی]

تنهاییم را با سکوتت تلخ کردی

آتش زدی بر جان و دل اماچه سردی

لبخند تلخی بر لبانت نقش بسته

گویی از اینکه با منی دنیای دردی

 

[سایه مولوی]

این که با خود میکشم هر سو
نپنداری تن است
گور گردان است و در او
آرزوهای من است

 

[آنی خانوم]

ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
دیروز اگر زیسته بودم با مرگ
امروز وداع زندگی سخت نبود

خیری کن و از خیال و رؤیا بگذر
از خیر تماشا و تمنا بگذر
دنیاست مزار آرزوهای بزرگ
پس فاتحه‌ای بخوان، از این‌جا بگذر

بی‌رونق و بی‌عبور شد قبرستان
زنده‌زنده به گور شد قبرستان
مردم اگر از مرگ نمی‌ترسیدند
از شهر چه شد که دور شد قبرستان؟

 

[آراد]

اگر چه فاصله ای نیست بین چشم و دهان
ندیده های مگو را میاورم به زبان

سخن ز عشق چه گویم ، که درزی ِ خبرید
شنیده اید و ندیدید ، درد بی درمان