فایل شده {حزین} اثر •نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن رمان بوک•

[Ciel]

می‌دانی دلتنگی یعنی چه؟
یعنی دیدگانم در تمنّای دیدنت، مذاب می‌شود و اشک‌هایم گدازه.
یعنی شب‌هایم سیه است و روزهایم، سیه‌تر از شب‌هایم.
یعنی می‌جنگم با قلب سرگشته و حیرانی که نمی‌داند پتپد یا بمیرد؟!
من در این چهاردیواری، بی‌تو غریبم.
تو که نباشی، من بی‌تو همیشه این‌گونه دلتنگم!
​

 

[Ciel]

آن نیمکت خالی ز تو
شمیم رهسپار تنت از لباسم
رویای گیسوان سیه رنگت در ذهنم...
تکرار روزها و شب‌هایم شده‌است.
من از جدال با خود و خاطره‌هایت رنجیده‌ام.
من از بی‌معرفتی تو و سادگی خود خسته‌ام.
من دیگر، از دل‌سنگ تو و دل بی‌تاب خود نیز بی‌زار شده‌ام. ​

 

[Ciel]

بابونه جانم...
مشامم ز تو پُر شده است و من، جایی میان این قلب
برایت گلدانی آماده کرده‌ام.
تا ریشه‌ات همدم این خاک شود، تو تا اَبد برایم باقی می‌مانی.
​

 

[Ciel]

 آخر مسیر دلبستگی، برایم آن‌چه که می‌خواستم نبود.
تو در آن‌جا، منتظر آمدنِ من نبودی.
به‌مقصد که رسیدم، خستگیِ راه درجانم ماندگار شد.
تو در آن‌جا، روی آن نیمکت نبودی.
به‌انتها که رسیدم، به اُمید آمدنت رخت صبر به‌تن کردم اما باز هم... نیامدی!​

 

[Ciel]

جانم به‌سان آن سبوی شکسته، از حُرن لبریز شد.
مرا میلی به ترمیم این تخریب‌ها نیست.
مرا اُمیدی به ساختن این سوختن‌ها نیست.
تا تو مرا بنگری، دیگر هرگز حُزنی در این سبوی شکسته نیست. ​

 

[Ciel]

می‌گویند، آن‌که رفت دیگر قصدِ بازگشت و ارزشِ ماندن ندارد اما تو تا رفتی، من برای آمدنت به‌دامان این عالم چنگ زدم.
این قلبِ محزون بی‌تو دیگر تمام است. بدان ارزش ماندنت، به زنده ماندن جانِ بی‌تاب من گره خورده‌است. ​

 

[Ciel]

ریسمان دلم، میان دست‌های تو چه می‌کند؟
گاه به بندِدلم می‌زنی تبر و گاه، می‌دوزی تکّه‌هایش را...
گاه ریسمان دلم را به آن میخ زنگ‌زده‌ی عشق می‌آویزی و گاه، منتظر پرواز دل بی‌نوای منی.
این دیوار کاه‌گلی، تحمل این عشق را ندارد.
مرا که در آغوش بگیری، همین برایم کافی‌ست!​

 

[Ciel]

گویم از میان قلب‌های محزون، شوق به پرواز درآوردن چه زیباست!
مرا میلی به ماتم و حزن نیست.
مرا گزندی به قلب و جانم نیست.
من اگر دو بال داشته باشم، یک‌نفس به‌سویت پرواز می‌کنم. ​

 

[Ciel]

در آن لحظه‌ای که خندیدم، بغضی درون دلم شکست‌.
آن زمان که شاد بودم، کُنج دلم
همان اعماق معروف وجودم
از تیرگی، از غُصه بی‌داد می‌کرد.
آن زمان که میان آدمیان بودم...
دلم همان تنهایی محبوبم را می‌خواست‌.​

 

[Ciel]

هرج و مرجی درون ذهنم، افکارم را از هم گسسته.
میان تکّه‌های این درد، شعله‌ی فروزان دلم نیز خموش گشته.
شاید تا اَبد من، از درون فرو ریخته‌ام!
آدمیان چی می‌دانند؟
آن‌ها رنگ رخسارم می‌بینند و از درونِ پرتلاطمم...
هیچ خبری ندارند.
​