مجموعه اشعار حسین خوارزمی

[MHP]

چون تو جان منی ای جان چکنم جان و جهانرا
چو منم زنده بعشقت چه کشم منت جانرا


چو رسد از تو جراحت بود آن منت و راحت
بدو صد لابه از آن رو طلبم زخم سنان را


چو حدیث تو نگویم صفت عشق نجویم
چو ره عشق بپویم چه کنم پای دوان را


چو ز عشق تو خرابم بجناب تو شتابم
چو نشان تو نیابم بهلم نام و نشان را​

 

[MHP]

چو شدم سوی تو بینا کنم از خویش تبرا
چو شدم غرقه دریا چه کنم قعر و کران را


هله ای عاشق صادق بگسل بند علایق
چو نهی روی بخالق منگر خلق جهانرا


دل ز اندیشه جدا جو گذر از خویش و خداجو
تو در اقلیم فنا جو همگی امن و امان را


دلت از فیض نهانی نشود لوح معانی
چو حسین ار نگذاری روش نطق زبانرا​

 

[MHP]

دلا اگر نفسی میزنی بصدق و صفا
بجان بکوش که باشی غلام اهل وفا


بهر قبیله چه گردی اگر تو مجنونی
بیا و قبله گزین از قبیله لیلا


چو تشنه لب به بیابان هلاک خواهی شد
غنیمتی شمر ای دوست صحبت دریا


اگر تو لذت ناز حبیب میدانی
شفا ز رنج بجوی و ز درد خواه دوا


اگر ستم رسد از دوست هم بدوست گریز
کجا رود بجهان وامق از در عذرا


مجوی جانب جانان ز عقل راهبری
که عشق دوست بود سوی دوست راهنما


میان شب بچراغ آفتاب نتوان جست
که آفتاب هم از نور خود شود پیدا


بپای مورچه نتوان بکوه قاف رسید
برو تو تعبیه کن خویش در پر عنقا


طریق عقل رها کن بعشق ساز حسین
اگر تو عاشق عشقی و عشق را جویا​

 

[MHP]

زندگانی بی رخ دلبر نمیباید مرا
دوست میباید کسی دیگر نمیباید مرا


چون برفت از پیش من آن ماه تابان بعد از این
تابش ماه و شعاع خور نمیباید مرا


خلق میخواهند حور و روضه رضوان ولی
جز وصال آن پری پیکر نمیباید مرا


گر به بینم قد او هرگز بطوبی ننگرم
ور بیابم لعل او کوثر نمیباید مرا


چون معطر شد مشامم از نسیم موی او
بوی مشک و نکهت عنبر نمیباید مرا


چون منور گشت رویم از فروغ روی او
پرتو مهر و مه انور نمیباید مرا


یارب آن دولت دهد دستم که گوید آنصنم
جز حسین خسته ابتر نمیباید مرا​

 

[MHP]

دوای درد دل خسته ام بکن یارا
بیا که نیست مرا بی تو زیستن یارا


ز جستجوی تو یارا روان همیسازم
ز چشمه های دو دیده هزار دریا را


جماعتی که بکوی تو راه مییابند
کجا کنند تمنا بهشت اعلا را


برد خیال تو از ره هزار زاهد را
کند جمال تو شیدا هزار دانا را


چنان ز هوش برفتم ز عشق بالایت
که باز می نشناسم نشیب و بالا را


همان زمان که بروی تو دیده بگشادم
بروی غیر تو بستم در سویدا را


کمال حسن ترا زان نمیرسد نقصان
که ساعتی بنوازی حسین شیدا را​

 

[MHP]

ای سوخته ز آتش عشقت جگر مرا
وی برده درد عشق تو از خود بدر مرا


عشق تو چون قضای ازل خواهدم بکشت
معلوم شد ز عالم غیب این قدر مرا


عمرم گذشت و از تو خبر هم نیافتم
یا آنکه نیست در طلب از خود خبر مرا


لب خشگم از هوای تو ای جان و دیده تر
خود نیست در جهان بجز از خشک و تر مرا


روزیکه لشگر غم تو دل بتاختن
نبود بغیر عشق پناه دگر مرا​

 

[MHP]

گر صد هزار ناوک محنت ز دست دوست
غیر از دل شکسته نباشد سپر مرا


دیوانه ام مرا ز نصیحت چه فایده
ناصح مده ز بهر خدا دردسر مرا


شیرینی و حلاوت شعرم غریب نیست
کز شکر لعل تست دهن پر شکر مرا


آه حسین در دلت ای جان اثر نکرد
با آنکه سوخت آتش آه سحر مرا​

 

[MHP]

هر دم بناز میکشد آن نازنین مرا
ناگشته از کرم نفسی همنشین مرا


آن ترک نیم مسـ*ـت که دارد بغمزه تیر
ز ابرو کمان کشیده و کرده کمین مرا


جانا بجان عشق بر آنم که دوزخ است
بی پرتو جمال تو خلد برین مرا


جنت برای دیدن دیدارم آرزوست
ورنه چه حاصل است از این حور عین مرا


فردا که هر کسی بنشانی شود پدید
داغ غلامی تو بود بر جبین مرا


منت ز آفتاب نیارم کشید از آنک
روشن به تست دیده دیدار بین مرا


نزدیک شد که عشق تو ای جان برآورد
آشفته وار از غم دنیی و دین مرا


جانم ز سر عشق تو هرگه که دم زند
حقا که جبرئیل نزیبد امین مرا


دیوانه گشته ام چو حسین ای پری نژاد
زنجیر نه ز سلسله عنبرین مرا​

 

[MHP]

ای بر دل شکسته ز درد تو داغها
در سی*ن*ه ام ز آتش عشقت چراغها


چون هر دلی شده که بداع تو مبتلاست
نگشاید از تفرج گلزار و باغها


جانهای ما بداغ جدائی بسوختی
باشد که رخت خویش شناسی بداغها


در ورطه بلای تو دل گمشده است و جان
شد سالها که میکند از وی سراغها


شرح شمایل تو حسین ار کند شود
ز انفاس جانفزاش معطر دماغها​

 

[MHP]

ای آنکه جانم سوختی با داغ محنت بارها
دارم من آشفته دل با سوز عشقت کارها


گر چه میان آتشم با داغ درد تو خوشم
عاقل اگر چه میکند بر حال من انکارها


با یادت ای پیمان گسل خالی شد از اغیار دل
آیینه صافی کی شود بی صیقل از زنگارها


من سوی تو بشتافتم روی از دو عالم تافتم
چون نور ایمان یافتم بگسستم این زنارها


آئی بهنگام چمن ور نیز بگزیدی وطن
و اندر دل پر درد من از غم نشاندی خارها


از شوق تو ای دل ربا آتش فتد در جان ما
چون آورد باد صبا بوی تو از گلزارها


بگذر حسین از علم تن بشناس جان خویشتن
ناحق دهد صد علم و فن بگذر از این گفتارها​