مجموعه اشعار حسین خوارزمی

[MHP]

ای روی دل‌آرایت آتش زده در جان‌ها
درد غم سودایت سرمایه دوران‌ها


چون از غم عشق تو صد جامه جان چاکست
عشاق چه غم دارند از چاک گریبان‌ها


صد طایر جان هردم پروانه‌صفت سوزد
گر همچو رخت باشد شمعی به شبستان‌ها


گل چاک زده جامه بر بوی تو در گلشن
از بهر خریداری از پرده به دامان‌ها


در میکده وحدت چون شیر و شکر ای جان
درد و غم عشق تو آمیخته با جان‌ها


کوی تو و روی تو چون کعبه و عید آمد
جان‌های نکوکیشان در پیش تو قربان‌ها


عقلم همه فن‌ها را آراسته بود اول
چون عشق تو برخواندم از یاد برفت آن‌ها


شعری که حسین ای جان در وصف تو پردازد
هر بیت از او شاید سردفتر دیوان‌ها​

 

[MHP]

بصدر صفحه دولت کجا رسد اصحاب
اگر دری نگشاید مفتح الابواب


عزیز من بادب باش تا صفا یابی
از آنکه هست تصوف بجملگی آداب


زدند قافله راه عشق کوس سفر
اگر نه مرده دلی دیده ها بمال از خواب


بهرزه عمر گرانمایه را ز دست مده
دو روزه عمر که باقی است قدر آن دریاب


اگر سعادت دیدار دوست میجوئی
ز آستانه اصحاب درد روی متاب


اگر مشاهده خواهی ز خویشتن بگذر
که غیر هستی تو در میانه نیست حجاب


حسین دیده دیداربین بدست آور
که برگرفت حبیب از جمال خویش نقاب​

 

[MHP]

زهره ام ساقی و مه جام مدام است امشب
فلکم چاکر و خورشید غلام است امشب


باده در مذهب عشاق حلال است ایندم
خواب بر عاشق مشتاق حرام است امشب


میکنم جامه ازرق گرو باده مدام
که تنم را هوس جام مدام است امشب


ساقیا تا بسحر جام دمادم در ده
زانکه ما را نه غم ننگ و نه نام است امشب


شمع را گو ننشانند که در مجلس ما
شمع رخساره آن ماه تمام است امشب


شاد باش ای دل غمدیده که در عین بلا
الف قد حسود تو چو لام است امشب


میدهد دشمنم از غصه بناکامی جان
که من دلشده را دوست بکام است امشب


تا سحر در هوس پسته شکر بارش
طوطی طبع مرا ذوق کلام است امشب


از فروغ رخ آن حور پریچهره حسین
کنج کاشانه ما دار سلام است امشب

 

[MHP]

تا بکی ناله و فریاد که آن یار کجاست
همه آفاق پر از یار شد اغیار کجاست


آتش غیرت عشق آمد و اغیار بسوخت
چشم بازی که نبیند بجز از یار کجاست


سر توحید ز هر ذره عیان میگردد
پر نیازی که بود واقف اسرار کجاست


همه ذرات جهان آینه مطلوبند
خورده بینی که بود طالب دیدار کجاست


یوسف مصری ما بر سر بازار آمد
ای عزیزان وفا پیشه خریدار کجاست


عیسی خسته دلان میرسد از عالم غیب
سر بیمار که دارد دل بیمار کجاست


هر که بیدار بود دولت بیدار بود
دوست در جلوه ولی عاشق بیدار کجاست


از شراب شب دوشینه خماری دارم
ساقیا بهر خدا خانه خمار کجاست


چند گوئی که مگو سر غم عشق حسین
خود من سوخته را طاقت گفتار کجاست

 

[MHP]

خلق عالم بجمالت نگرانند ای دوست
وز غمت نعره زنان جامه درانند ای دوست


ما بر آنیم که مانند تو منصوری نیست
همه ارباب نظر نیز بر آنند ای دوست


عاقلانی که ملامت ز غم عشق کنند
مگر از حسن رخت بیخبرانند ای دوست


زاهدان سرمه ز خاک قدمت گر نزنند
ظاهر آنست که بس بی بصرانند ای دوست


مخلصانی که نظر بر چو تو منصور کنند
نی چو اصحاب هوا کج نظرانند ای دوست


خاک پائی که بجان زینت افسر سازند
سرورانی که همه تاج ورانند ای دوست


چون حسین از همه مخلص تر و بیچاره تر است
از چه مخصوص عنایت دگرانند ای دوست

 

[MHP]

الا ای کعبه دولت مرا خاک سر کویت
ندارد جان من قبله بجز محراب ابرویت


اگر در روی مهروئی بمهر دل نظر کردم
نکردم جز بدان وجهی که هست آیینه رویت


ز عشق روی گل بلبل نکردی ناله و غلغل
اگر اندر نهاد گل ندیدی نکهت رویت


دلم وقت گل و سنبل هوادار صبا زان شد
که تا یابد از او هر دم گذر بر چین ابرویت


صبا دکان عطاری گشادن کی توانستی
که او را نیستی هر دم گذر بر سنبل مویت


بصورت گه گه ار روئی بسوی غیرت آوردم
ز غیرت رخ متاب از من که دارم روی دل سویت


ز مژگان زن حسین خویش را از گوشه تیری
که میدانم نخواهد بد کمان او ببازویت

 

[MHP]

خسته هجر گشته ام با تو وصالم آرزوست
تیره شده است چشم من نور جمالم آرزوست


از تف کار عشق جان سوخت بنار تشنگی
از لب روح بخش تو آب زلالم آرزوست


بی تو حرام شد مرا با دگری نفس زدن
از نفس مبارکت سحر حلالم آرزوست


بی تو خیال شد تنم و ز هوس خیال تو
نیست خیال خواب و خور آب خیالم آرزوست


دام خطت بمرغ دل گفت اسیر چون شدی
گفت از آنکه دمبدم دانه خالم آرزوست


در دل بحر اشک خود غوطه همیخورم از آنک
دیدن آن دو رشته عقد لئالم آرزوست


گر چه وصال او حسین آرزوئی است بس محال
آرزو را چو عیب نیست چونکه وصالم آرزوست

 

[MHP]

عشق است آتشی که بیکدم جهان بسوخت
در قصر دل فتاد و روان شاه جان بسوخت


گفتی ز عقل در مگذر راه دین سپر
کو عقل و دین که عشق هم این و همان بسوخت


ای فتنه زمانه و ای فتنه زمین
جانم مسوز ورنه زمین و زمان بسوخت


من خود شناسمت که ز انوار عارضت
یک شعله برفروخت یقین و گمان بسوخت


گفتی نوازمت چو بسازی بسوز عشق
والله در این امید توان جاودان بسوخت


عشق تو آتش است و دل بنده سوخته
آتش فتاده سوخته دل را روان بسوخت


جان حسین از غم عشقت بسوخت لیک
هرگز دلت نسوخت که آن ناتوان بسوخت

 

[MHP]

تا عشق توام بدرقه راه حجاز است
اندر حرم وصل دلم محرم راز است


احرام در دوست چو از صدق ببستیم
در هر قدمی کعبه صد گونه نیاز است


عمریست که از آتش سودای تو چون شمع
کار دل آشفته من سوز و گداز است


نزدیک محبان ره کعبه دو سه گام است
کوته نظر است آنکه بگوید که دراز است


عشقست که در کسوت هر عاشق و معشوق
گه اصل نیاز است و گهی مایه ناز است


تا سلطنت عشق شود ظاهر و پیدا
آفاق پر از قصه گیسوی دراز است


من بنده ندارم هنری در خور شه لیک
از روی کرم شاه جهان بنده نواز است


عشاق نوا چون ز در دوست بیابند
در جان حسین آرزوی عزم حجاز است

 

[MHP]

وای که از حال من دلبرم آگاه نیست
آه که از دست او زهره یک آه نیست


بر در او میکشم جان ز پی تحفه لیک
هدیه این بینوا لایق درگاه نیست


طالب هر دو جهان ره نبرد سوی او
راه گداپیشگان در حرم شاه نیست


چند بود خاک پاک بسته این تیره خاک
یوسف مصری ما در خور این چاه نیست


شمع شبستان ما روی دلارای او است
مجلس عشاق را روشنی از ماه نیست


شاه مرا بندگان هست به از من بسی
لیک مرا غیر آن هیچ شهنشاه نیست


حلقه زدم بر درش گفت برو ای حسین
تا تو بخود بسته ای پیش منت راه نیست