مجموعه اشعار حسین خوارزمی

[MHP]

نور جمال روی تو در آفتاب نیست
بوی شکنج زلف تو در مشک ناب نیست


گل را بروی خوب تو نسبت نمیکنم
زان رو که گل چو روی تو سنبل نقاب نیست


گشتم خراب از غم عشق تو ای صنم
خود کیست آنکه از غم عشقت خراب نیست


هر شب مصاحبان ترا تا سحر دمی
از ناله های زار من امکان خواب نیست


ما مسـ*ـت و بیخود از لب میگون دلبریم
مستی اهل دل زنبیذ و شراب نیست


گویند هست دعوة مظلوم مستجاب
چونست اینکه دعوت من مستجاب نیست


ترک خطائی تو حسین از چه بیوفاست
ترک غمش بگیر که ترکش صواب نیست

 

[MHP]

ما را نماند میل شکر با دهان دوست
وقت سخن چو گشت شکرخا دهان دوست


سودائیان عارض خود را بیک نفس
از روی لطف کرد مدارا دهان دوست


گوئی مفرح از در و یاقوت ساخته است
از بهر دفع علت سودا دهان دوست


پاشد گه تکلم و پوشد گه سکوت
در ثمین و عقد گهر را دهان دوست


چون لاله داغ بر دل یاقوت می نهد
با لعل پر ز لؤلؤ لالا دهان دوست


عمر دوباره ک.س به تمنا ندید و ما
هر لحظه میکنیم تمنا دهان دوست


آنکو ز اهل ذوق سلیم است کی کند
وصف نبات و ذکر شکر با دهان دوست


گفتیم شعر نازک و شیرین و آبدار
چون شد ردیف شعر تر ما دهان دوست


شکر شود ز شرم حدیث حسین آب
گر شکر لعل یار کند یا دهان دوست

 

[MHP]

روئی است روی دوست که هیچش نظیر نیست
زانرو بهیچ رویم از آن رو گزیر نیست


در عشق آن پری چه ملامت کنی مرا
دیوانه چون ز عقل نصیحت پذیر نیست


آنکس که داد دست ارادت به پیر عشق
هیچش خبر ز طعنه برنا و پیر نیست


دارم نظر بعارض خورشید منظری
کز ماه رو بجمله جهانش نظیر نیست


آزاد بنده که شود پای بند او
برگشته طالعی که در این دام اسیر نیست


دارم ضمیر روشن و رای منیر از آنک
جز مهر روی دوست مرا در ضمیر نیست


با تاب آفتاب رخش روز و شب مرا
حاجت بمهر انور و بدر منیر نیست


تا تا با دزد به طره عنبر فشان او
ما را هوای نکهت مشک و عبیر نیست


ای دوست دستگیر حسین شکسته را
کو را بجز تو هیچکسی دستگیر نیست

 

[MHP]

دوش از حضور تو دل ما خوش سرور داشت
وز منظر تو چشم نظر باز نور داشت


در کنج این خرابه دلم با تو ای پری
نی آرزوی روضه نه سودای حور داشت


بر خدمت تو صحبت حور بهشت را
زاهد از آن گزید که عقلش قصور داشت


چون دیده دید ماه جمالت زیاده شد
مهری که با تو جان ستمکش ز دور داشت


از پرتو تجلی انوار عارضت
هم دیده روشنائی و هم دل سرور داشت


شب تا سحر ز شام خط و صبح عارضت
خاطر همان حکایت موسی و طور داشت


در حلقه های زلف پریشان دلکشت
تا بامداد حلقه دلها حضور داشت


می یافت گوش جان من از صوت دلگشت
آن لذتی که نغمه صاحب زبور داشت


امروز حاسدان تو در ماتمند از آنک
با تو حسین دلشده دوشینه سور داشت

 

[MHP]

درد عشقت دامن جانم گرفت
بار دیگر غم گریبانم گرفت


در هوایش بس که میگریم چو ابر
زاب چشمم خاک هجرانم گرفت


دیده ام زلف پریشانی از آن
خاطر از عیش پریشانم گرفت


دشمن بد کیش گر تیرم زند
ترک ترک خویش نتوانم گرفت


بی رخ آن یوسف عیسی نفس
دل ز کنج بیت احزانم گرفت


مشتری ماهرو قدر مرا
زان نمیداند که ارزانم گرفت


جز بآب دیده ننشیند حسین
آتشی کاندر دل و جانم گرفت

 

[MHP]

ترک من بار دیگر راه جفا پیش گرفت
بی گنه ترک من خسته درویش گرفت


دلش از صحبت اصحاب که نیک اندیشید
بحکایات حسودان بداندیش گرفت


من دلسوخته ترکش نکنم گر چه کنون
بی گنه ترک من آن ترک جفا کیش گرفت


مرگ خود میطلبم روز و شب از حق بدعا
زانکه بی او دلم از زندگی خویش گرفت


آن پریچهره ندانم چه شنیده ز حسین
که نظر از من بیچاره درویش گرفت

 

[MHP]

ای باد صبحدم گذری کن بکوی دوست
وز من ببر سلام و تحیت بسوی دوست


رخ بر درش نهاده بگو از زبان من
کاشفته گشت حال دلم همچو موی دوست


گر دست حادثات ز پایم در افکند
باشد هنوز در سر من آرزوی دوست


قربان اگر کنند به تیغ جفا مرا
بدکیشم ار روم ز سر جستجوی دوست


دشمن بگفتگوی من افتاده است و من
آن نیستم که ترک کنم گفتگوی دوست


صد بار مردم از غم و بازم حیات داد
همچون مسیح باد سحرگه ببوی دوست


این دولتم بس است که غایب نمیشود
یکدم ز پیش دیده من نقش روی دوست


یارب بود که بار دگر چشم تیره ام
روشن شود ز پرتو روی نکوی دوست


دانی که کحل چشم حسین شکسته چیست
گردی که باد صبح رساند ز کوی دوست

 

[MHP]

رفتی و یاد تو ز دل ریش من نرفت
نقش خیال روی تو از پیش من نرفت


ملک وجود من ز غمت گر چه شد خراب
سلطان عشقت از دل درویش من برفت


در دور عشق روی تو ایماهرو نماند
نیش غمی که بر جگر ریش من نرفت


این میکشد مرا که دل بیوفای تو
جز بر مراد خصم بداندیش من نرفت


تا جرعه ای حسین ز جام تو نوش کرد
آن ذوق هرگز از دل بیخویش من نرفت

 

[MHP]

این چه داغی است که از هجر تو بر جان من است
وین چه سوزیست که بر سی*ن*ه بریان من است


حال دل از شکن طره خود پرس که او
مو بمو واقف احوال پریشان من است


با چنین دیده غم دل نتوانم پوشید
زانکه غماز دلم دیده گریان من است


همچو مجنون بجنون شهره شهری شده ام
تا سر زلف خوشت سلسله جنبان من است


بی توام ترک تماشای گلستان نبود
هر کجا چون تو گلی او ز گلستان من است


آسمان گو بنشان شمع شب افروز فلک
ماه رخساره تو شمع شبستان من است


از زر و سیم رخ و اشک توانگر گشتم
تا که گنج غم تو بر دل ویران من است


زان لب همچو نگین و دهن چون خاتم
ملک آفاق چو جمشید بفرمان من است


سالها لاف زدم کان فلانم لیکن
از کرم هیچ نگفتی که حسین آن من است

 

[MHP]

بیک لطیفه که دوشینه ذوالجلال انگیخت
میان ما و تو بنگر که چون وصال انگیخت


چه لطف بود که دور سپهر از سر مهر
میان مشتری و ماه اتصال انگیخت


هزار طایر جان را شکار کرد رخت
چو دام و دانه مشکین ز خط و خال انگیخت


غلام قدرت آنم که از کمال کرم
جمال روی تو در غایت جلال انگیخت


چو بر صحیفه دل نقش بند فکرت من
مثال پیکرت ای ماه بیمثال انگیخت


خط از بنفشه رخ از لاله قد ز سرو سهی
دهن چو شکر شیرین لب از زلال انگیخت


حسین اگر چه خیالی شود ز ضعف رواست
چو نقش حسن تو در صفحه خیال انگیخت