مجموعه اشعار حسین دهلوی

[mobina01]

هزار شکوه به دل ماند و تا گلو نرسید
چه نامه‌ها که نوشتم، ولی به او نرسید

خوشا به گریه، که روزِ وداع، دستانم
اگر رسید به گیسوش، بی‌وضو نرسید

هزار حرفِ جگرسوز بر دهانم بود
شکست بغضم و کارم به گفتگو نرسید

میانِ شهر، گریبان دریدم از غمِ خویش
رمیده بودم و عقلم به آبرو نرسید

جهان چه بزمِ خسیسانه‌ای به پا کرده‌ست
که عمرِ ما به سر آمد، ولی سبو نرسید

 

[mobina01]

سخن بگو که من بی‌قرار خام شوم
شبیه قبل، گرفتارِ یک سلام شوم

مرا به آب حرامی رها کن از هر قید
مخواه در قفس آبرو حرام شوم

کسی که پشت سرم حرفِ حق نخواهد زد
چه روسیاه بمانم؛ چه نیک‌نام شوم

جوابِ زخم، به جز زخم نیست؛ آری! من
خودم نخواسته‌ام خارج از نیام شوم

زبان شعله به من داده‌اند، تا چون شمع
سخن بگویم و در اشک خود تمام شوم

 

[mobina01]

گوشم به سکوتی‌ست که لبریز هیاهوست
هر گوشه‌ی این خانه پر از خاطره‌ی اوست

بی شانه‌ی او سر به تنم کاش نباشد
می‌میرم از این غم که سرم بر سر زانوست

جز عشق نفهمیدم و جز عشق ندیدم
این گنبدِ دوّار به چشمم خم ابروست!

هرگاه سبک‌بار شدم، اوج گرفتم
از دیدِ من ای دوست! جهان مثلِ ترازوست

یک جرعه بر این خاک نظر کن، که نمیرد
این دانه که با شوق، درآورده سر از پوست

 

[mobina01]

من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد
ماه من! بس کن ندیدن های بی اندازه را

دل فرو می ریزد و تنها تماشا می کنم
مثل سربازی سقوط آخرین دروازه را

 

[mobina01]

یا مرا از خود ببر آنجا که هستی، یا بیا

 

[mobina01]

هرکه آمد اندکی ما را پریشان کرد و رفت