مجموعه اشعار حسین وصال پور

[mobina01]

این همه گفتیم تنهاییم ک.س باور نکرد
جز تنهایی مان هیچ ک.س با ما سرنکرد

زندگی آزار طولانی و دردی ساکت است
انچه با ما کرد دنیا مرگ در آخر نکرد....

ما مجازاتیم کز سمت دوعالم وعده شد
آنچنان سوختیم این دنیا که در محشر نکرد

باغبان از روی دلسوزی نمی کارد گلی
آنچه کرد با این گلستان هیچ طغیان گر نکرد

ما کویریم سمت بارانها به راه افتاده ایم
آه از این باران که هرگز کام ما را تر نکرد...

 

[mobina01]

دل ربودی از کف من ،کشف ایمان کرده ای!
گرگ را از چشم آهو ها گریزان کرده ای ...

نرم نرمک آمدی و سمت صحرای دلم
از نسیمی خسته اما جنگِ توفان کرده ای


مثل نوری کز میان کوه تاریکی شکفت
با کویری خشک و تنها شور باران کرده ای

زخم ناخن هم ندیدند مردم اینجا قبل تو
آمدی در پیش پایت عیدِ قربان کرده ای ....

تو که هستی !از کجایی و چه می خواهی مگر!
مثل چنگیز آمدی یک شهر ویران کرده ای

روی دوشت نعش صدها عاشق دل مرده است
در میان جنگل مویت چه پنهان کرده ای!

 

[mobina01]

هرگز این دنیا چنین دوران نخواهد دید
گر هم ببیند اینچنین ،ویران نخواهد دید

تنهایی از ما آنچنان برد ،زندگانی که
دیگر دلی آرامش و طوفان نخواهد دید

چیدند یا کاشتند ،ما هرگز نفهمیدیم
اما دگر گُل ،رنگ این گلدان نخواهد دید


دیگر چه فرقی میکند،در چاه یا زندان
یعقوب ،یوسف را در این کنعان نخواهد دید

از وعده ها ،آرمانها بگذر که این دنیا
هیچ گاه انسان را به یک میزان نخواهد دید

حتی دعا دیگر بر این خشکی بیهوده است
در آسمانی که دگر باران نخواهد دید....

 

[mobina01]

وصل بهارانت نشد ،شاید زمستانت
شاید که امیدی رسانَد بویِ بارانت

درخت زخم خورده از بی رحمی خزان
شکوفه خواهی داد بعد از برگ ریزانت....

بی وقفه چون بادی گذر کن زندگانی را
تا چشم طوفانها ها نبینند روز پایانت...

یوسف به این زیبایی ظاهر خوش نباش
خواهند فروخت یک روز در بازار ارزانت


یک روز از شور و شعف ها خوب خندانی
یک روز دنیا می کند از گریه ویرانت

ای دل حسرت های این دنیا برای توست
خواهی نخواهی ،می رسد پایان دورانت

 

[mobina01]

عمر کوتاه است گندم،وقت خردادت رسید !
آنکه روزی زیر گِلها می فرستادت رسید...

دل مبند ،گندم زین نازی که از تو می خرند
ای تو کاه خشک ، اکنون موسمِ بادت دسید!

عشق را در خود نهان کردی که دنیا بگذرد؟
گیرم این چند روز خوش بودی ؟ مرادت رسید؟

مرگ می آید به تو نزدیک و تو بی حاصلی
ای عروس حجله ی دنیا،دامادت رسید!


عشق راز جاودانی است ،عشق راز زندگی
عشق را پاسخ بگو ،شاید به فریادت رسید!

 

[mobina01]

گفتی نگو از من ولی شرمنده !می گویم
احوال خود را با غمی آکنده می گویم

گفتی فراموشت کنم اما نمی دانی
تعداد موهای تورا نشمرده می گویم ...

حتی نمی خواهم که در پشت تو بد گویند
جرم و خلاف وعده را ناکرده می گویم

ابراز عشق از تو توقع زیادی بود
وقتی که حرف‌های خودم پوشیده می گویم

یک لحظه نامت بردم و گل کرد لبخندم
اینگونه حسرت های خود با خنده می گویم

خستم از این حال و تظاهر های اجباری
من حالم اصلا خوب نیست،بی پرده می گویم......

 

[mobina01]

ببین مرا به چه روزی نشاندی ام
به سمت دیوانگی هایم کشاندی ام

ببین تورا که چگونه دور رفته ای
ببین چگونه از خودت مرا رهاندی ام

من خود درخت خشکی ام در سی*ن*ه کویر
ای باد گله نمیکنم اگر تکاندی ام

از پنجره یک عمر به تماشایت نشستم و
افسوس به دستان خودت مرا شکاندی ام

در پیش چشمهای من رفتی و باریدم
تو ابر پنداشتی مرا ،باران رساندی ام ...

شاعر شدم که با دل و روحم نویسمت
شدم همان شعری که تو هرگز نخواندی ام ...

 

[mobina01]

شعرم نمی آید دگر ! چیزی بگو این بار
تا بشکند قاب سکوت از سی*ن*ه دیوار

چیزی بگو شاید که این درد ملال آور
از خیر ماندن بگذرد،از خیر این تکرار

من دوستت دارم ،هربار گفته ام این را
گاهی بگو میخواهی ام، گاهی که نه! یک بار...

از من می پرسند ، ناخوش بودنت از چیست!
می گویم از دلتنگی ات ،از آخرین دیدار...

از حمله و تاراج عشق یک شهر ویرانیم ...
بر سی*ن*ه هامان مانده این آثارِ بی پیکار

می روم از پیش تو شاید جایم اینجا نیست
رفتن رضایم نیست و اما ماندنم دشوار....

 

[mobina01]

اگر پرچم غم برافراشته ایم
دلیل است که از درد انباشته ایم

درون همه سر فرو کرده ایم
و خودرا همان ،جای بگذاشته ایم

نگویید این زخم محصول چیست!
بدانید که این خار خود کاشته ایم

همان هیچ محضیم ولی در نظر
که خود را خداوند پنداشته ایم

به شلاق احساس ،سلاخی شدیم
همین بود از آن چه ما داشته ایم

دلی پر زحسرت،روانی خراب
ببین از جوانی چه برداشته ایم!

 

[mobina01]

من اگر با تو ندارم سر بی پروایی
ترسم این است یک روز شود رسوایی

به لب سرخ حوا گر هوس سیب رسد
این عجب نیست که آدم بشود هوایی

موی آشفته کنی حال دلم طوفان است
وای از آن لحظه که آشفته کنی سیمایی!

رفتم از کوچه ی بن بست پر از خاطره ات
کاش یک بار دگر پنجره را بگشایی...

ازسرم فکر و خیال تو برون نتوانم
من دل از تو نتوانم بِبُرم ،می آیی؟

خسته ام گرچه تورا تا به ابد میخاهم
می روم تا که دمی از شر من آسایی!

دل از این خانه بی پنجره بر دار برو
حاصل عشق مگر چیست ،به جز تنهایی