مجموعه اشعار حمید مصدق

[mobina01]

مجموعه اشعار حمید مصدق ​

 

[mobina01]

من صبورم اما؛
بی دلیل از
قفسِ کهنـه
شب می‌ترسـم
بی‌دلیل از همه ی تیرگی رنگ غـروب
و چـراغی که تـو را
از شبِ متروک دلـم دور کند
مـن صبـورم اما
آه، این بغض گَران
صبـر چه می‌داند

 

[mobina01]

من به درماندگی صخره و سنگ
من به آوارگی ابر ونسیم
من به سرگشتگی ‌آهوی دشت
من به تنهایی خود می مانم
من در این شب که بلند است به اندازهٔ حسرت‌زدگی
گیسوان تو به یادم می آید
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
شعر چشمان تو را می خوانم
چشم تو چشمهٔ شوق
چشم تو ژرفترین راز وجود
برگ بید است که با زمزمه جاری باد
تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

 

[mobina01]

به من بتاب که سنگِ سردِ دره ام!
که کوچکم ...
که ذره ام ...
به من بتاب
مرا زِ شرم مهر خویش آب کن
مرا به خویش جذب کن!
مرا هم آفتاب کن ...

 

[mobina01]

من دراین شب که بلندست
به اندازه حسرت زدگی
شعر چشمان تو را می خوانم...
چشم تو، چشمه ی شوق...
چشم تو، ژرفترین راز وجود...
برگ بید ست که با زمزمه جاری باد
تن به وارستن عمر ابدی می سپرد...

 

[mobina01]

وقتی تو نسیتی
خورشید تابناک
شاید دگر درخشش خود را
و کهکشان پیر گردش خود را
از یاد می برد
و هر گیاه
از رویش نباتی خود
بیگانه می شود
و آن پرنده ای
کز شاخه انار پریده
پرواز را
هر چند پر گشوده فراموش می کند ...

وقتی تو با منی
گویی وجود من
سکر آفرین نگاه تو را نوش می کند
چشم تو آن شراب خلّر شیرازست
که هر چه مرد را مدهوش می کند ...

 

[mobina01]

باز کن پنجره را
تو اگر باز كنی پنجره را
من نشان خواهم داد
به تو زیبایی را
بگذر از زیور و آراستگی
من تو را با خود تا خانه خود خواهم برد
كه در آن شوكت پیراستگی
چه صفایی دارد

 

[mobina01]

تو به من خنديدی و نمی‌دانستی
من به چه دلهره از باغچه‌ی همسايه
سيب را دزديدم
باغبان از پی من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سال‌هاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان می‌دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچک ما سيب نداشت

 

[mobina01]

کاش با زورق اندیشه ، شبی ،
از شط گیسوی مواج تو ، من
بوسه زن بر سر هر موج گذر میکردم...

کاش بر آن شط مواج سیاه
همه ی عمر سفر می کردم ...

 

[mobina01]

تو بهاری؟
نه، بهاران از توست
از تو می‌گیرد وام
هر بهار این همه زیبایی را
هوس باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم تو