مجموعه اشعار حمید مصدق

[mobina01]

کاشکی همچو حبابی در آب
در نگـاه «تـــو»
تهی میشدم از بودو نبود...!

 

[mobina01]

در میان من و تو فاصله هاست
گاه می اندیشم،
- می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!
تو توانایی بخشش داری
دستهای تو توانایی آن را دارد
- که مرا
زندگانی بخشد
چشم های تو به من می بخشد
شورِ عشق و مستی
و تو چون مصرعِ شعری زیبا
سطرِ برجسته ای از زندگی من هستی.

 

[mobina01]

اما "من و تو"
دور از هم مى‌پوسيم
غمم از وحشتِ پوسيدن نيست
غمم از زيستن بى تو در اين لحظه‌ى پُردلهره است ..

 

[mobina01]

من شکوفایی گل‌های امیدم را در رؤیاها می‌بینم،
و ندایی که به من می‌گوید:
"گر چه شب تاریک است
دل قوی دار،
سحر نزدیک است"
دل من در دل شب
خواب پروانه شدن می‌بیند...

 

[mobina01]

کاشکی پنجه‌ی من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می‌جست

چشم من چشمه‌ی زاینده‌ی اشک
گونه‌ام بستر رود

کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می‌شدم از بود و نبود ...!

 

[mobina01]

من پذیرفتم شکست خویش را،
پندهای عقل دوراندیش را،

من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است

میروم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم

میروم از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتر از من میشوی
آرزو دارم شبی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را

آرزو دارم خدا شادت کند
بعد شادی تشنه‌ی نامم کند

 

[mobina01]

تو به اندازه‌ی تنهایی من، خوش‌بختی


من به اندازه‌ی زیبایی تو، غمگینم

 

[mobina01]

من در آيينه رخ خود ديدم
و به تو حق دادم
آه می بينم، می بينم
تو به اندازه تنهايی من خوشبختی
من به اندازه زيبايی تو غمگينم

 

[mobina01]

گاه می انديشم
خبر مرگ مرا با تو چه كس می گويد؟
آن زمان كه خبر مرگ مرا
از كسی ميشنوی ، روی تو را
كاشكی می ديدم ؛
شانه بالا زدنت را بی قيد
و تكان دادن دستت
كه مهم نيست زياد
و تكان دادن سر را
كه عجب عاقبت مرد ، افسوس!
كاشكي می ديدم
من به خود می گويم
چه كسي باور كرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاكستر كرد؟

 

[mobina01]

من صبورم اما
به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای تو را
به غم غربت چشمان خودم میبندم

من صبورم اما
چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما
بی دلیل از قفس كهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
و چراغی كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما
آه، این بغض گران
صبر چه می داند چیست....