دلنوشته {خاک سرد} اثر •DLNZ کاربر انجمن رمان بوک•

[DLNZ]

کجا هستند؟
لباس‌هایت را می‌گویم.
نصیب که شدند؟
دلتنگ شده‌ام برای آن پیراهن چهارخانه‌ی سورمه‌ای رنگ با خط‌های بنفش؛
دلتنگم برای هیکل ورزیده‌ات، برای کفش‌های سایز بزرگت، برای سنگک‌های داغ و نرمت!
من را این دلتنگی می‌کشد آخر.

 

[DLNZ]

هر چقدر دور شوم
کیلومترها، شهرها، مرزها باز هم همیشه و هر لحظه به این فکر می‌کنم که تو؛
در خانه‌ات نشسته‌ای و منتظر من هستی!
به رنگ کرمی حسرت دارم!
یادآور آخرین هدیه‌ات، آخرین لباس تنت، رنگ ماشین‌ات، رنگ گوشی موبایلت.
آخر من با هجوم این خاطرات که دق می‌کنم!

 

[DLNZ]

آدمیزاد، قبول می‌کند!
درد را رنج را، دوری را، جدایی را و حتی
مرگ را... .
مثلا با گذشت چهارماه
من همین اوایل به خود قبولانده‌ام،
که تو، دیگر نیستی!
دیگر قرار نیست بیایی
دیگر قرار نیست مرا بخندانی!
و من هرثانیه دلتنگ آن خاک سرد می‌شوم.

 

[DLNZ]

این انصاف نبود.
تو بروی همه باشند!
من بمانم تو نباشی... .
دلم گرفته است، برای خاکت تنگ شده است این دل!
یعنی این قدر راحت دور است؟!
هیچ‌ک.س نمی‌داند من با یادت زجه‌های درون بالشت می‌زنم و فردا صبح، از فرط سر درد اخم می‌کنم!
این است روزهای بدون تو
با چاشنی دلتنگی برای خاک سردت!

 

[DLNZ]

به که بگویم دلتنگ شده‌ام؟
کسی باور نمیکند درد قلبم را.
ساعت‌ها خیره می‌شوم به عکست. عکسی که این روزها، دوای قلب مریضم شده است!
خاطرات را مرور می‌کنند!
آخر سر هم می‌گویند:
- خدا بیامرزدش! مرد خوبی بود.
آن آه، در گلوی من سنگ می‌شود!
پائین می‌رود و دردی عجیب در قفسه‌ی سی*ن*ه‌ام به وجود می‌آورد!
کاش نگویند... .
تو که نرفته‌ای!

 

[DLNZ]

مرور خاطرات قبل از مریضی که تمام شود،
به سراغ خاطرات دوران مریضی‌ات می‌روم.
آن روزها که قطره‌ای آب را با درد می‌نوشیدی؛
الان کجایی؟
آب و غذایت را که می‌دهد؟
من حسرت خاک‌های در آغوشت را می‌خورم.

 

[DLNZ]

هق‌هق دردناکم چهارشنبه‌ها خیلی آزار دهنده است!
چرا که می‌دانم، فردا و این پنجشنبه قرار نیست در خانه‌ات به دور هم جمع شویم و ما، به سمت آن خاک خواهیم آمد!
با هر اسم، نام و نشان به یادت میوفتم!
کار تقدیر است دگر؛
تو آن‌جا و من این‌جا!
دست‌مان به هم نمی‌رسد آقا جان... .

 

[DLNZ]

هر روزی که به پنجشنبه نزدیک می‌شود. لبخند پر از بغض و شادی‌ام برای دیدار با تو بیشتر می‌شود!
چه می‌شد الان نرفته بودی؟
کنار مادر جان در خانه نشسته بودی
آه چه حسرت پر از دردی!

 

[DLNZ]

شب‌ها؛
تمام آن نه اسفند لعنتی را دوره می‌کنم!
از لحظه‌ی باخبر شدنم گرفته تا اولین اذان مغرب بی تو!
اضافی بودی؟! کجای جهان به این بزرگی را گرفته بودی که تورا بردن؟ به دل سوخته‌ی ما فکر نکردی؟
امروز؛
میان فرزندانت بحث بود. دعوا می‌کردن و زجه‌های دخترانت عمیقاً استخوان‌های مغزم را می‌سوزاند!
چرا رفتی؟!
کجای جهان به این بزرگی را گرفته بودی که الان این‌گونه بعد از رفتنت دعوا و بحث‌ها بالا گرفته است!
من امروز، بهتر از ديروز فهمیدم که تو دیگر نخواهی آمد.

 

[DLNZ]

جای خالی‌ات روزها بیشتر به چشم می‌آید و شب‌ها؛
امان از شب‌ها، این شب‌ها درد نبودنت را
مانند تیزی سه‌شاخ می‌سازند و سپس در جایی میان قلب و گلویم فرو می‌روند.
خیلی‌ها پنجشنبه و جمعه‌ها را دلگير می‌دانن!
من؛ ا ما می‌دانم قرار است به دیدنت بیایم. پس دلم نمی‌گیرد با این که نیستی.
بیشتر از هر زمان دیگری دلتنگت شده‌ام!
آن‌قدری که مورد تمسخره قرار گرفته‌ام
به قولی " نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم"
چه می‌شود پُلی برای برگشت بیابی؟!