دلنوشته {خاک سرد} اثر •DLNZ کاربر انجمن رمان بوک•

[DLNZ]

شکستن من، کار هر روزه بود؛
اما تو فقط در یک روز توانستی کل وجودم را تاراج ببری!
غم‌زده‌ام! همانند گل‌برگ پلاسیده‌ی بالای خاک سردت.
نگاهی به صورتش انداختی و زمزمه کردی:
هیچ‌کَس برای تو پدر نخواه بود.
حال که رفته‌ای شب‌ها صدای زجه‌هایش مرا دق می‌دهد! رفتن، سهم تو نبود.

 

[DLNZ]

پنجشنبه‌ای دیگر؛
دعادعا می‌کنم من را هم به کنارت بیاورند!
آخر آن‌جا که کسی نیست من چرا به آن سنگ و خاک سرد دلتنگ می‌شوم؟
چه کردی تو با من عزیز کرده؟!
احساس کمبود، تمام روحم را تسخیر کرده است!
صبح‌ها که از خواب بلند می‌شوم به این فکر می‌کنم که اگر بودی الان و در این لحظات دردناک من به هیچ‌وجه غصه‌ی تورا نمی‌خوردم. البته‌ اگر بودی!

 

[DLNZ]

انگار که جهان را پارچه‌ای سیاه کشیده باشند؛
در چشم‌های من آن‌قدر سیاهی‌اش تلخ و بی‌رنگ است که دوست دارم چشم‌هایم را ببندم، لب‌هایم را از یک‌دیگر باز کنم. و همان‌طور که گوش‌هایم را می‌پوشانم فریاد بزنم:
- برگرد، خنده‌هایم بی تو صدا که هیچ، نشاط هم ندارند!
رها شده‌ام! حس تنهایی دارم و هیچ‌کاری برایت نمی‌کنم! گویی باور دارم که تو نرفتی... .
الرحمان نمی‌خوانم.
فاتحه نمی‌فرستم!
تو نرفته‌ای خواهی برگشت.

 

[DLNZ]

لبخند‌هایت را فراموش کرده‌ام؛
نوازش‌هایت را نیز... .
کجا رفته‌ای که من این‌قدر دل‌تنگ شده‌ام؟
ولی من دیگر اشک نمی‌ریزم.
غصه‌هایم را در جانم تلنبار می‌کنم؛
سپس، روزی منفجر می‌شوم!
از درد دوری پدربزرگی، که اولین داغ عزیز را
با رفتنش در دلم گذاشت.
نمی‌بخشم. کسانی که مسبب بیماری و رفتنت بودند را... نمی‌بخشم.