معرفی کتاب خلاصه و بررسی کتاب «روش مطالعه ادبیات و نقدنویسی»

[آرشیت]

نبود این حس‌های مثبت نشان می‌دهد که نویسنده تثلیث را، که مفهومی از دل مسیحیت است، به‌صورت دوبرابر به سمت منفی می‌کشاند و به این شکل، دین در لایه‌ای مخفی از شعر، مورد چالش قرار می‌گیرد.

 

[آرشیت]

همچنین خود مفهوم عشق، که مخاطب راوی‌ست، از میان برداشته شده و صورتی پوچ‌گرا و ناامید به ساختار کلّی اثر داده است. این نکات به ما کمک می‌کند تا بندهای یک شعر را نقد کنیم و بعد به بررسی ارتباط و تناسب آن‌ها در کلیّت شعر بپردازیم.

 

[آرشیت]

نقد عملی نثر و چالش‌های رمان

نکته‌ی اصلی که ما را در تحلیل یک رمان دچار مشکل می‌کند، در دست نداشتن کلّ آن است. ما نمی‌توانیم بخشی از یک نثر را که به‌طور اتفاقی از میان دیگر بخش‌ها انتخاب شده، بخوانیم و آن را نقد کنیم؛ چراکه در این صورت مهم‌ترین عنصر تشکیل‌دهنده‌ی رمان، یعنی پیرنگ، نادیده گرفته می‌شود و اساساً دیگر نمی‌توانیم آن را رمان بدانیم.

 

[آرشیت]

. در نمونه‌ای که از کتاب «دوست مشترک ما» اثر «چارلز دیکنز» می‌خوانیم، نویسنده با استفاده از «نو بودن همه‌چیز» تلاش کرده تا حرکت جامعه به سمت مصرف‌گرایی را به تصویر بکشد. در نقد قطعه می‌بینیم که نوگرایی و تازگی و نشاط در همه‌چیز به‌چشم می‌خورد، اما از جایی به بعد این خریداری بودن به انسان‌ها هم سرایت پیدا می‌کند و تمام دنیای اطراف آن‌‎ها را می‌گیرد.

 

[آرشیت]

تاکید اصلی نویسندگان بر پیدا کردن نقطه‌ای‌ست که تنش به‌واسطه‌ی آن در متن ایجاد می‌شود. در این بخش نیز کتاب هم‌چنان رویکرد معلم‌/شاگردی را حفظ می‌کند و مرحله‌های مختلفی که با مثال‌ها طی می‌کنیم، تسلّط مولف‌ها نسبت به آموزش نقد را، نشان می‌دهد. شباهت زیادی بین هر سه فصل کتاب وجود دارد و دلیل آن، یکسان بودن نوع کارکردگیری از مفاهیم و کلمات، در یک قطعه‌ی ادبی‌ست.

 

[آرشیت]

نمایش‌نامه و تقدّم به اجرا

بخش سوم کوتاه‌ترین بخش است؛ به این دلیل که روش‌های نقد و شناخت قطعه‌ی ادبی در دو بخش قبلی به‌طور تقریباً یکسان ذکر شد و با تمارینی که آورده شده، می‌توانیم از همان اسلوب برای نوشتن نقد عملی نمایش‌نامه استفاده کنیم.

 

[آرشیت]

این چالش که کدام قسمت از نمایش‌نامه را می‌توانیم به‌عنوان نمونه‌ای از اثر انتخاب و نقد کنیم، درمورد نمایش‌نامه نیز وجود دارد؛ خصوصاً که حتی در اکثر نمایش‌نامه‌های بزرگ، هیچ قاعده‌ای درباره‌ی این‌که تنش در چه بخشی از متن باید خلق شود، نداریم.

 

[آرشیت]

در کتاب ذکر می‌شود که هر نمایش‌نامه سه بخش اصلی دارد و این‌که نویسنده کدام بخش را به تنش اختصاص می‌دهد، براساس خلاقیت و نیت شخصی اوست. مثلاً در قطعه‌ای که از نمایش‌نامه‌ی «وُلپن» اثر «بن جانسون» می‌خوانیم،

 

[آرشیت]

از همان ابتدای پرده‌ی اول تنش به‌وجود می‌آید و به‌نوعی بخش زمینه‌چینی، با گره‌افکنی همراه می‌شود. در انتهای این کتاب نیز فهرستی از نویسندگان و شاعران به‌همراهی آثاری که از آن‌ها بررسی شده، آمده است. در پایان باید توجه کنیم که نقدنویسی هنر جداگانه‌ای‌ست که بیشتر از آن‌که وابسته به اصول و قواعد باشد،

 

[آرشیت]

به تمرین و ممارست با استفاده از آن‌ها مربوط است و تنها با نوشتن و خط زدن و دوباره نوشتن است که یک نویسنده، شاعر، نمایش‌نامه‌نویس یا یک منتقد می‌تواند به اثری درجه‌یک دست پیدا کند.