مجموعه اشعار خواجوی کرمانی

[mobina01]

هم مگر لطف تو گردد عذر خواه بندگان

ور نه معلوم است کز حد میرود تقصیر ما

 

[mobina01]

ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد
بیا که جان عزیزم فدای بوی تو باد

گمان مبر که ز خاطر کنم فراموشت
ز پیش می‌روی اما نمی‌روی از یاد

 

[mobina01]

هر سری لایق سودای تو نبود لیکن
از تو در هیچ سری نیست که سودائی نیست

جای آن هست که بنوازی و دستم گیری
که به جز سایهٔ لطف تو مرا جائی نیست

 

[mobina01]

در عشق چو قربان شوی از کیش برون آی
ور لاف انا الحق زنی از دار میندیش

گر جان طلبد یار دل یار بدست آر
چون سر بشد از دست ز دستار میندیش

 

[mobina01]

هر سری لایق سودای تو نبود لیکن
از تو در هیچ سری نیست که سودائی نیست

جای آن هست که بنوازی و دستم گیری
که به جز سایهٔ لطف تو مرا جائی نیست

 

[mobina01]

ز زلفت گرچه کافر می‌توان شد
زعکس رویَت ایمان می‌توان یافت

بهر موئی از آن زلف پریشان
دل جمعی پریشان می‌توان یافت

از آن با درد می‌سازم که دل را
هم از درد تو درمان می‌توان یافت

 

[mobina01]

جان پرورم گهی که تو جانان من شوی
جاوید زنده مانم اگر جان من شوی

رنجم شفا بود چو تو باشی طبیب من
دردم دوا شود چو تو درمان من شوی

 

[mobina01]

مائیم آن گدای که سلطان گدای ماست
ما زیر دست مهر و فلک زیر پای ماست

تا بر در سرای شما سر نهاده‌ایم
اقبال بندهٔ در دولتسرای ماست

بودی بسیط خاک پر از های و هوی ما
و کنون جهان ز گریه پر از های هاست ماست

زین‌سان که در قفای تو از غم بسوختیم
گوئی که دود سوخته‌ئی در قفای ماست

تا کی زنید تیغ جفا بر شکستگان
سهلست اگر بقای شما در فنای ماست

گر برکشی وگر بکشی رای رای تست
هر چیز کان نه رای تو باشد نه رای ماست

آن کاشنای تست غریبست در جهان
وان کو غریب گشت ز خویش آشنای ماست

ما را اگر تو مشتری یی، این سعادتی ست
بنمای رخ که دیدن رویت بهای ماست

خواجو که خاک پای گدایان کوی تست
شاهی کند گرش تو بگوئی گدای ماست

 

[mobina01]

جان چه ارزد که برم
تُحفه بجانان هیهات

همه دانند که کَس
زیره بکرمان نبرد...

 

[mobina01]

ز زلفت گرچه کافر می‌توان شد
زعکس رویَت ایمان می‌توان یافت

بهر موئی از آن زلف پریشان
دل جمعی پریشان می‌توان یافت

از آن با درد می‌سازم که دل را
هم از درد تو درمان می‌توان یافت