مجموعه اشعار خواجوی کرمانی

[mobina01]

ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت
جگرم را هدف تیر بلا کرد و برفت

عهد می‌کرد که از کوی عنایت نروم
عاقبت قصد دل خسته ما کرد و برفت

 

[mobina01]

خبرت هست که در بادیهٔ هجر تو نیست
تکیه گاهم به جز از خار مغیلان همه شب

بخیال رخ و زلف تو بود تا دم صبح
بستر خواب من از لاله و ریحان همه شب

 

[mobina01]

هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غافلست
وانکه مجنون را بچشم عقل بیند عاقلست

قرب صوری در طریق عشق بعد معنویست
عاشق ار معشوق را بی وصل بیند واصلست

گر چه من بد نامی از میخانه حاصل کرده‌ام
هر که از میخانه منعم می‌کند بی حاصلست

ایکه دل با خویش داری رو بدلداری سپار
کانکه دلداری ندارد نزد ما دور از دلست

یاد ساحل کی کند مستغرق دریای عشق
زانکه این معنی نداند هر که او بر ساحلست

 

[mobina01]

ای دل ار خواهی به دولتخانهٔ جانت برم
ور حدیث جان نگوئی پیش جانانت برم

گر شوی با من چوآه صبحگاهی همنفس
از دل پر مهر بر ایوان کیوانت برم

 

[mobina01]

ای چشم می پرستت آشوب چشم بندان
وی زلف پر شکستت زنجیر پای بندان

مهپوش شب نمایت شام سحرنشینان
یاقوت جان فزایت کام نیازمندان

 

[mobina01]

هر چند که سر در سر دستانٖ تو کردیم
با این همه دستان نتوان داد ز دستت

از خاک سر کوی تو چون دور فتادم
دادیم دل سوخته بر باد ز دستت

 

[mobina01]

ای دل نگفتمت که به چشمش نظر مکن

کز غم چنان شوی که نبینی بخواب خواب

ای دل نگفتمت که مریز آبروی خویش

پیش رخی کزو برود آبروی آب

 

[mobina01]

صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌ریخت
مهر دل آب رخم ز آتش سودا می‌ریخت

آن سهی سرو خرامان ز سر زلف سیاه
دل شوریده‌دلان می‌شد و در پا می‌ریخت

 

[mobina01]

چشم مستت گر بریزد خون هر بیچاره‌ئی

چاره نبود زانک نبود فتنه از مستان غریب

گر به شمشیرم کشی حکمت روان باشد ولیک

بر گدا گر رحمت آرد نبود از سلطان غریب

 

[mobina01]

کار ما بی قد زیبات نمی‌آید راست
راستی را چه بلائیست که کارت بالاست

چون قد سرو خرام تو بگویم سخنی
در چمن سرو ببالای تو می‌ماند راست

بخطا مشک ختن لاف زد از خوش‌بوئی
با سر زلف تو پیداست که اصلش ز ختاست

زیر هر موی چو زنجیر تو دیوانه دلیست
روی بنمای که چندین دل خلقت ز قفاست

با تو یکتاست هنوز این دل شوریده‌ی من
چون سر زلف کژت قامتم ار زانک دوتاست

رسم باشد که بانگشت نمایند هلال
ابرویت چون مه نوزان سبب انگشت‌نماست

نرگس جادوی مسـ*ـت تو بهنگام صبوح
فتنه‌ئی بود که از خواب صبوحی برخاست

متحیر نه در آن شکل و شمایل شده‌ام
حیرتم در قلم قدرت بیچون خداست

بحقیقت نه مجازست بمعنی دیدن
صورتی را که درو نور حقیقت پیداست

نبود شرط محبت که بنالند از دوست
زانک هر درد که از دوست بود عین دواست

خواجو ار زانک ترا منصب لالائی نیست
زاده‌ی طبع ترا لل لالا لالاست