مجموعه اشعار خواجوی کرمانی

[mobina01]

اگر تو شور کنی من ترش نخواهم شد

که تلخ از آن لب شیرین مقابل شکرست

 

[mobina01]

زهی جمال تو خورشید مشرق دیده

بتنگی دهنت هیچ دیدهٔ نادیده

ز شور زلف تو در شب نمی‌توانم خفت

ز دست فکر پریشان و خواب شوریده

 

[mobina01]

دلم مرید مرادست و دیده رهبر دل
سرم فدای خیال و خیال در سر دل

دلم چگونه نماید قرار در صف عشق
چنین که زلف تو بشکست قلب لشکر دل

تو آن خجسته همای بلند پروازی
که در هوای تو پر می‌زند کبوتر دل

 

[mobina01]

دل خواسته بود از من دلداده ولیکن

جان نیز فدا کردم و دلخواه ندیدم

 

[mobina01]

جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست

سخن اهل حقیقت ز زبانی دگرست

 

[mobina01]

از آن دلبستگی دارد دل ما با سر زلفش
که هرتاری ز گیسویش رگی با جان ما دارد

 

[mobina01]

چو یار آشنا از ما چنان بیگانه می‌گردد
شود جانان خویش آنکس که جانی آشنا دارد

 

[mobina01]

کسی حال شبم داند
که چون من روزگرداند،
توخفته مسـ*ـت با شاهد،
چه دانی حال بیداران...

 

[mobina01]

صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌ریخت
مهر دل آب رخم ز آتش سودا می‌ریخت

آن سهی سرو خرامان ز سر زلف سیاه
دل شوریده‌دلان می‌شد و در پا می‌ریخت

 

[mobina01]

هر که در شب رخ چون ماه تو بيند گويد

روز عيدست مگر يا شب نوروز امشب