دلنوشته {دامیار} •اثر عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[Me~]

می‌خواهم بگریزم، اما سایه‌ات بر دیوار قفسم افتاده است. تو، که دامیار منی، با نگاهی سرشار از دلدادگی که سنگین‌تر از زنجیرهاست، مرا در بند کشیده‌ای. من پرنده‌ای آشوب‌ناکم، اما هر بار که به سوی آسمان چشم می‌دوزم، سنگینی حضورت بال‌هایم را می‌لرزاند. این قفس دیگر میله ندارد، اما نگاه تو دیوارهایی ساخته که از آن گریزی نیست.

 

[Me~]

دور قفسم قدم برمی‌داری، بی‌آنکه میله‌ای را لمس کنی. نگاهت زنجیری‌ست که سنگین‌تر از هر بند آهنی دور بال‌هایم پیچیده است. می‌توانم پر بزنم، می‌توانم اوج بگیرم، اما حضور تو دیواری‌ست که آسمان را از من دریغ می‌کند. تو شکارچی منی، اما با دستانی گشوده، با نگاهی که تمنا دارد، نه برای دریدن، که برای نگه داشتن. و من، میان میل به پرواز و سایه‌ی حضورت، در قفسی بی‌میله گرفتارم.

 

[Me~]

شب‌ها که سکوت بر قفس می‌نشیند، صدای نفسهایت را می‌شنوم؛ آرام، صبور، انگار که نمی‌خواهی مرا بترسانی. اما من می‌ترسم… از نگاهی که در کمین است، از دستی که زنجیر نیست اما سنگینی‌اش را حس می‌کنم. تو شکارچی منی، اما تیغ در دست نداری، تنها عشق را چون دامی پهن کرده‌ای، و من در این دام، بیشتر از هر قفسی گرفتارم.