در نگاه اول سیارات منظومه شمسی طبیعی به نظر می رسد. اما زمانی که به دیگر سامانه های ستاره ای نگاه می کنیم، متوجه می شویم وضعیت در منظومه ما کمی عجیب است. چهار سیاره داخلی (عطارد، زهره، زمین و مریخ) سنگی و کوچک هستند. در حالی که چهار سیاره بیرونی (مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) بزرگ و گازی هستند. زمانی که در دیگر سامانه های ستاره ای جستجو می کنیم، انواعی از سیارات فراخورشیدی در مداری مشابه زمین و نپتون مشاهده می شوند؛ سیاراتی سنگی در اندازه متوسط که توسط گاز احاطه شده اند. این نوع سیارات در منظومه ما مشاهده نشده است. دانشمندان معتقدند زمانی که منظومه خورشیدی ما در مراحل ابتدایی شکل گیری بود، سیارات گازی به خورشید نزدیک تر بودند و احتمالا تعداد سیارات بیشتر بود. فرض بر این است که احتمالا یک سیاره گازی پنجمی بزرگتر از زمین ، مابین مریخ سنگی و مشتری گازی قرار داشت که توسط مشتری بلعیده یا به بیرون از منظومه شمسی پرتاب شده است.