دلنوشته (در گریبان عدم) اثر•نازنین کاربر انجمن رمان بوک•

[Nella]

نام اثر: در گریبان عدم
نویسنده: نازنین مرادی
ژانر: تراژدی
عضو گپ نظارت ادبی اول
مقدمه:
در جهانی که عشق می‌بایست مانند بارانی بی‌دریغ، گونه‌های خشکیده‌ی تقدیر را بوسه میزد، تنها غبارِ ماتم بر روی شانه‌هایم نشست. سرنوشتی که باید رایحه‌ی شکوفه‌های بیدمشک را در رگ‌های لحظه‌ها جاری می‌کرد، در حصار اجبار و سکوت، بی‌رحمانه پژمرد.
رؤیاهایم، پیش از آن‌که مجال پرواز یابند، در زنجیرهای تقدیر گرفتار شدند. آرزوهایی که در تاریکیِ شب‌های اجبار، بی‌صدا در خود فرو ریختند و در هجوم بادهای سرکش، خاکستر شدند.

 

[Me~]

بسمه تعالی
عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]
​

 

[Nella]

در روزی که باید طلیعه‌ی خوشبختی باشد، روزی که آن را رؤیای گمشده‌ی هر دختری می‌نامند، من در آینه‌ای که مقابلم ایستاده‌‌است، غریبه‌ای را نظاره می‌کنم.
چهره‌ای که در هاله‌ای از غبارِ آرایش محو شده‌است، چشمانی که تلألؤشان، از اشکی خاموش است، اما در ظلمتش هیچ فانوسی نمی‌درخشد.
لب‌هایی که به اجبار خم شده‌اند، نه از جنس شادی، بلکه از فرمانی بی‌رحم، از تقلایی بیهوده برای پنهان کردن بغضی که در عمق هستی‌ام رخنه کرده‌است.
گویی این لبخندِ ساختگی، آخرین سنگر است در برابر طوفانی که درونم می‌خروشد.

 

[Nella]

بلاخره فرا می‌رسد، لحظه‌ای که باید با افتخار قدم بردارم، اما تنها صدای سکوت سنگین قدم‌هایم، روی زمین سرد تالار می‌لرزد؛ انگار حتی سنگ‌ها هم برایم سوگواری می‌کنند.
ردای سفید عروسی، که باید نشانه‌ای از زیبایی و عشق باشد، اکنون پرده‌ای از حبس ابد است که بر روی شانه‌هایم سنگینی می‌کند.