دلنوشته {دلبر جان} اثر •_Morvarid_story کاربر انجمن رمان بوک•

[_Morvarid_story]

گفتی چرا گریه می‌کنی...؟!
مستی را بهانه‌ی این خون خوردن‌های دلم نمی‌کنم امّا... .
این سرگشته به گمراهیِ تابناکِ اندوهِ واژه‌ها پناه برده بود؛ که تو از دروازه‌ی قرون بی‌انتهای لبخند آمدی... .
و این اشک‌ها از سر ترس است دلبر جان.
از این می‌ترسم که مبادا لایقِ پاکیِ سبزِ دشتِ چشمانت نباشم... .

 

[_Morvarid_story]

دلبر جان، این روزها وقت و بی‌وقت به یاد صورت تابناکِ هم‌چون ماهت، لبخند مهمان لبانم می‌شود.
تو ای مردِ روزهای سخت من... .
تو ای بادبان محکمِ کشتی زندگی‌ام... .
با این زن چه کردی که تا ابد جز با تو بودن را نمی‌خواهد...؟

 

[_Morvarid_story]

برای ما از بوسه‌هایی گفتند که نباید هم‌چون آبی خنک و زلال، میان لب‌های خشک از عطشِ دوری هزارساله‌ی ما جریان می‌یافت.
امّا دلبر جان! من و تو با کدامین قاعده‌ این عاشقی را بازی کردیم،که این سیب سرخ حوا را، از هرچه هست بیش‌تر دوست داریم، حتی به قیمت اخراج‌مان از بهشت...؟

 

[_Morvarid_story]

دلبر جان، اگر روزی به قبیله‌ی تَن‌خستگی‌های مردانه‌ات برگردم، به چشم‌های اساطیری‌ات که قدمتی برابر با تولّدِ کهکشان راه‌ شیری دارد، بوسه خواهم زد... ‌.
آه چه می‌توان کرد، که دل‌تنگی را نه توان گفتن است و نه توان شنیدن... .

 

[_Morvarid_story]

در کدام ستاره گم شدی که هرچه نگاه می‌کنم، سوسویی از این آسمان غریب راه را نشانم نمی‌دهد... .
به دشت بی ستاره قدم گذاشتن چه فایده دارد اگر تو، آن‌جا به انتظارم نمانده باشی... .
دلبر جان، این جنگلِ تاریکِ شب برای غربت من گریه می‌کند، یا برای نبودن تویی که از هر خنده‌ات هزاران ستاره می‌بارید...؟

 

[_Morvarid_story]

دلبر جان، به یک‌رنگی امروزمان قسم، من به این باور رسیده‌ام که دیگر فرقی نمی‌کند، اگر تو را من صدا کنند و من را تو... .
این خواستن که ما را در هم غرق کرده بوی خاک نم خورده می‌دهد... .
شاید که این درهم تنیدگی را، دخترکانی زیبارو نشسته در برابر دار قالی پرنقش و نگاری، در زمانی دور، در صدها سال پیش رج به رج به هم بافته‌اند؛ به نیت عشق من و تو؛ آبی، قرمز، سبز، سپید... .

 

[_Morvarid_story]

دلبر جان، برای خستگی‌هایت بمیرم؛که با تمام رنج‌هایت هنوز هم‌، چون اقیانوسی بی‌انتها من‌ را با خود به رژفای خواب‌های رنگی می‌بری؛ برایت بمیرم که بی اخم نگاهم می‌کنی، که هر روز و هر لحظه، دل به رویای محبت مردانه‌ات می‌دهم و هزاران بار چون پروانه‌ای به دور چشمان سبزت می‌گردم.
تو در من تا ابد آبی و سبزی، هم‌چون دریا، هم‌چون جنگل... .

 

[_Morvarid_story]

آن شب که رویای با تو بودن پرکشید، تا خود صبح برای تمام کودکان گريان سرزمینم لالایی خواندم و خود نیز چون کودکی که از آغوش مادر جدا مانده گریه کردم.
و همان روز که برگشتی و خاطرات بودنت را زنده کردی، دوباره لبخند آشنای خورشید را به خانه راه دادم... .
دلبر جان! تو همانی که زیر و رو می‌کند، هرآنچه را که در من است... .

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​