فایل شده دلنوشته‌ی آتش خاکستر اثر ترنج

[ترنج]

- من الان باید خوابیده باشم! فردا عروسی منه! چرا من اینجام؟! بی‌غیرت فردا بایید از دم آرایشگاه بیاریم نه برم قبرستون!
لحظه‌ای که نفس آخر را کشیدی،
احساسات را در خودم کشتم!
شاید کارم اشتباه بود اما...
زندگی و احساس بی شما که معنا نمی‌دهد عزیزم!
قول می‌دهم طولی نمی‌کشد که کنارت می‌خوابم!
ای‌کاش کسی اینجا نبود تا راحت با هم حرف می‌زدیم.
کاش الان کنارم بودی مرد زندگیم!
چرا بیمارستان؟!
مگر قول نداده بودی دروغگو؟
​

 

[ترنج]

صورت از گریه سرخ شده‌ام را روی دست‌هایت می‌گذارم.
شاید از التهاب درونم کم شود. اما بدتر می‌شوم. بی اختیار جیغ می‌زنم.
بدون من کجا رفته‌ای؟!
هیچ‌ک.س نمی‌تواند آرامم کند برای همین درون اتاق نمی‌آیند و می‌گذارند آرام باشم.
خوب می‌کنند!
دست بی‌جانت را برمی‌دارم و روی موها و سرم می‌کشم به یاد روزهایی که باهمین دست نوازشم می‌کردی!
آرام می‌شوم! آرام آرام!
​

 

[ترنج]

اما تو دیگر نیستی!
با یادآوری این جمله، به حالت قبل باز می‌گردم.
دیگر نمی‌‌دانم چه کنم!
کجا روم!
به چه کسی پناه برم!​

 

[ترنج]

با خدا قهر کرده‌ام.
زندگی پرطلاتمم تازه داشت سامان می‌گرفت!
اما انگار قرار نیست آبی خوش از گلویم پایین
برود!
سرنوشت مرا سیاه نوشته‌اند عزیزم!
شاید سیاه‌تر از آنچه که فکرش را بکنم.
شاید هم با لجن آن را نوشته‌اند که به بدترین شکل ممکن تمام شود.
شاید هم با رنگی مخلوط از خاک و خون!
برایت لالایی می‌خوانم عزیزم.
تا راحت بخوابی.
بخواب
از غم دنیا رها باش عزیزم!
​

 

[ترنج]

***
چرا کنار قبرت نشسته‌ام؟!
چرا بلند نمی‌شوی با همان چهره خندان اسمم را صدا کنی؟!
بلند شو بی‌غیرت!
بلند شو و ببین گرگ‌های بیابان مرا می‌درند!
چرا دارم با جیغ و گریه نامت را صدا می‌کنم؟!
چرا تو را با پارچه سفیدی پوشانده‌اند؟! چرا؟ جواب بده!
بلند شو نامرد!
قرا بود امروز یکدیگر را کنار هم در لباس عروس دامادی در آینه قدی نگاه کنیم!
حال لباس سرتاسر مشکی پوشیده‌ام و کنارت زار میزنم!
این حق من نیست!
کجاست آن نامردی که زندگی مرا زندگی می‌کند؟

​

 

[ترنج]

جیغ میزنم و گریه میکنم.
شاید آتش دلم کور شود، اما می‌دانم؛
می‌دانم آخر چشم‌هایم کور می‌شود اما آتش دلم سر نمی‌شود.
سنگ لحد را از پیرمرد کثیف می‌گیرم و با قدرت، آن را به زمین می‌کوبم.
فریاد می‌کشم:
- بلند شو! چرا؟ چرا اینجا خوابیدی. پاشو ببین! پاشو ببین میخوان عشق من رو خاک کنن! بابا! بابا تو بلند شو نذار نفس زندگی من بره زیر خاک! نذار بیاد پیش تو!
با فریادهای من، جمعیت زار می‌زنند. مگر داغی بزرگ‌تر از این هست؟!​

 

[ترنج]

روی خاک می‌افتم و آه بلندی می‌کشم.
لباس‌هایم خاکی می‌شود. هیستریک، جیغ می‌زنم و دست‌های مشت شده‌م را
روی زمین می‌کوبم.
دست‌هایم را می‌گیرند. آن‌ها درد دل من را نمی‌فهمند!
آن‌ها را به عقب هول می‌دهم.
دست از دیوار می‌گیرم اما توان ندارم.
انگار که سال‌های سال فلج بوده‌ام!​

 

[ترنج]

اشک، اشک، اشک!
همدم امروز و فرداهایم است.
چرا دور عکست نوار سیاه زده‌اند عزیزم؟!
خدایا! می‌شود چشمانم را ببندم و بعد باز کنم و فراموشی گرفته باشم؟
کاش آن روز سرکار نمی‌رفتی عزیزم.
کاش آن روز آن‌خانه آتش نمی‌گرفت عزیزم!
کاش آن روز خودت را به‌خاطر زن و بچه‌ای به خطر نمی‌انداختی.
کاش آن روز حس انسانیتت فعال نمی‌شد!
اما این ای‌کاش‌ها... .
چه فایده‌ای دارد؟

​

 

[ترنج]

بین این همه شغل، چرا آتش‌نشان شدی؟
می‌خواستی داغت به دل شکسته من
بماند؟
اما نه!
خودت به من گفتی باید با سختی‌های شغلت، آتش نشانی در زندگی کنار بیایم!
اما ما که هنوز زندگی را شروع نکرده بودیم عزیزم!
زود رفتی عزیزم... خیلی زود... .
​

 

[ترنج]

صدای فرضی ناله‌ای که فکر می‌کنم در آن خانه خاکستر شده سر دادی،
تا عمق جگرم را می‌سوزاند!
صدای زجه‌های سوزناک مادرت، مرا به خلع می‌کشاند‌.
خلعی ناتمام!
انگار در سیاهی دست و پا می‌زنم.
جیغ می‌زنم برای سرنوشت شومم!
اشک می‌ریزم برای طالع نحس خودم...​