فایل شده دلنوشته‌ی بی نهایت های من برای تو اثر مبینا عباسی

[مبینای شهر قصه ها]

ببار ای ابر تنهایی!
ببار بر شهر آواره‌ی من!
تو ببار و بی‌خیال هرچه حرف بیهوده!
تو ببار و بگذار که درد مرا عریان کند از شادی و عشق!
تو ببار و کاری به این کارها نداشته باش!
تو که می‌دانی چه روزهایی را زیر بارش های تو من ناله کردم.
حالا از چه می ترسی؟ ببار بر قلب خسته‌ام... .
تو ببار تا من می‌رقصم با چشم گریان!

 

[مبینای شهر قصه ها]

در زمانه‌ای که عشق شده بود همانند طلای بدل؛ کسی بود که به فردایی بهتر امید داشت!
در زمانه‌ای که مجنون عاقل شده بود؛ لیلی همچنان عاشق ماند!
در زمانه‌ای که دروغ رواج پیدا کرد؛ حقیقت دگر جایی در قلب ها نداشت... .
کسی بود که فقط حقایق را بیان می‌کرد!
تو نیز باور کن که فردایی هم به انتظار نشسته!
نترس از دروغ ها. هیچ ماهی پشت ابر نمانده!

 

[مبینای شهر قصه ها]

طلوع می کنم.
نه برای این‌که فراموش کرده‌ام زخم قلبم را؛
برای خودم و تمام عشقی که دارم و داشتم، طلوع می کنم!
وقتی برای من تو نماندی و نساختی ویرانه‌هایم را؛ من هم تنهایی تمام روزهای بی تو را سپری خواهم کرد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

در طلوع عشق، من دیگر تو را پیدا نکردم و در تاریکی شب سایه‌ای کم‌رنگ از تو نمایان می‌شود!
دیگر من حتی نغمه‌ی خنده‌هایت را نمی‌توانم احساس کنم. ببین با من، با من در‌ به‌ در چه کردی!
شده‌ام همانی که می‌خواستی.
حالا دیگر حتی از سیاهی بالاتر تو هستی برای من.
مرا ویرانه کردی.
ویرانه‌ای که دیگر سرود عشق را سر نمی‌دهد!

 

[مبینای شهر قصه ها]

عشق آن باشد، همان نسیم سرد صبحگاهی!
عشق آن باشد، همان غم دو عالم.
بارها گفتم، بارها!
یادم تورا فراموش!
افسوس که صبح شد و بازهم یادم نشد فراموش... .
عشق آن باشد، همان درد پر از غصه... .
عشق همان درد است که نمک می‌پاشد روی زخم ولی عاشقانه دوستش داری.

 

[مبینای شهر قصه ها]

دلم حرف‌های عاشقانه می‌خواهد.
نه از جانب تو!
نه با صدای تو!
دلم حرف می‌خواهد.
نه دروغ!
دلم حرف یک مرد پر از مردانگی را می‌خواهد نه یک نامرد بی‌وفا را... .
دلم مجنون نمی‌خواهد، فرهاد را هم نمی‌خواهد! عاشق در‌ به‌ دری را که دو روز بعد فارغ شود را هم نمی‌خواهد.
دلم با‌وفای مهربانی را خواهان است که بدون نقاب می‌خندد.
یک بغل عاشقانه‌ی پوچ را نمی‌خواهم من!
دلم عشق را می‌خواهد که حتی در نبود یار سرم از فکر شیرین در حال سوختن باشد!
دلم تورا نمی‌خواهد، دلشوره‌هایم را برای تو نمی‌خواهم.
نمی‌خواهم تا خود صبح از بی‌خبری تو شب زنده داری کنم... .
می‌خواهم زنده بمانم و بدون تو طلوع کنم!
می‌خواهم خودم را بسازم، پا پیچ افکارم نشو!

 

[مبینای شهر قصه ها]

نکن با دل من بازی.
دلم خسته است!
نفس در سی*ن*ه ی من حبس است!
نکن با من چنین کاری!
دیگر رفتی برو و برنگرد.
چرا این چنین می‌کنی با قلب من؟
تو که رفتی دیگر قرار به برگشتن نیست!
مگر من بازیچه‌ی دست تو هستم؟
بگو!
به من بگو چه کنم با این هوایت؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

بازهم قلمم روان شده.
این بار هم مثل هر سال از عشق می‌خواهد بنویسد!
خودت خوب می‌دانی فرمان قلمم در دستان قلب بی‌پناهم است ولی بازهم می‌خندی به من!
یک زمانی بود که خنده‌هایت آهنگ دلنشینی برای روحم بود ولی حالا فقط آهنگ گوش خراشی است که سوهان روح و روان من است!
خنده‌هایت مال غریبه‌ای شده که جایی میان ما نداشت... .
آه!
من برای چه کسی سی*ن*ه سپر می‌کنم؟
چرا نمی‌خواهم قبول کنم دیگر یخ زده‌ام!
دیگر تنها پناهگاه امن من، ویرانه‌ای شده از جنس دلتنگی... .
دلم تنگ است و حرفی دیگر نیست!

 

[مبینای شهر قصه ها]

از دلم برایت چه بگویم ای‌یار!
تو رفتی و گشتی زدی و برگشتی یار!
نه!
من هم قلب و غروری دارم یار!
محال است که قلبم راضی به پیوند دوباره شود ای‌یار!
دیدی که نبود کسی ز من صبور‌تر؟
دیدی که همه دنبال پول و ماشین بودند؟
دیدی که هیچ بویی از عشق نبردند؟!
دیر است... .
دیر است!
برنگرد سمت دلم که دیگر دل من طاقت تو را ندارد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

گذشت کنم؟
گذشت کردم دیگر.
از عشقت!
تو قصد بازگشت را نداری جان دلم؟
تا کی باید قاصدک‌ها را برای آرزوی بر باد رفته برای تو بفرستم؟
نمی‌خواهی این بار قاصدک‌ها را باهم به بالای ابرها بفرستیم؟
نمی‌خواهی دستان پاییز را در دستان بهار بگذاریم؟
معلوم است که نمی‌خواهی.
تو دیگر غروب کرده‌ای برای من.