چالش دلنوشته‌ی نیمه‌کاره✍

[DLNZ]

درود بر یاران اهل قلم

با افتخار شما را به یک چالش جدید و الهام‌بخش دعوت می‌کنیم:

"چالش دلنوشته‌ی نیمه‌کاره"

در این چالش، فرصتی داریم تا با همکاری و خلاقیت، دلنوشته‌هایی زیبا و پرمفهوم خلق کنیم.

موضوع این هفته: خاطره و باران.

قوانین چالش:
- هر نویسنده باید یک دلنوشته کوتاه •حداکثر 100 کلمه• بنویسد و آن را نیمه‌کاره بگذارد.

- سایر اعضا باید این دلنوشته‌های نیمه‌کاره را بر اساس نوشته‌ی اولیه کامل کنند.

- دلنوشته‌های نیمه‌کاره و تکمیل‌شده باید در همین تاپیک ارسال شوند.

- تکمیل‌های ارائه‌شده توسط تیم مدیریت بررسی و بهترین تکمیل انتخاب می‌شود.

- دلنوشته‌ها و تکمیل‌ها باید حداکثر تا پایان هفته جاری ارسال شوند.

جوایز:
- ۲۰۰ لایک
- بهترین تکمیل به عنوان دلنوشته‌ی برتر هفته معرفی خواهد شد.

* لطفاً از ارسال اسپم خودداری کنید.

منتظر آثار هنرمندانه شما هستیم!

[تیم تالار ادبیات]​

 

[سورن]

باران که می‌بارد، یاد تو در قلبم زنده می‌شود. هر قطره، گویی اشک‌های ناگفته‌ام را به زمین می‌ریزد. تو، همچون باران بهاری، به زندگی‌ام رنگ و بویی تازه بخشیدی. در آن روزهای عاشقانه، زیر چتر کوچک‌مان، دنیا را فراموش کرده بودیم. صدای خنده‌ات در گوشم طنین‌انداز می‌شود و هر بار که باران می‌زند، حس می‌کنم هنوز در کنارم هستی. اما حالا، باران تنها یادآور غم‌های بی‌پایان است. دلم می‌خواهد در این بارش، دوباره تو را ببینم، اما… این باران، فقط باران است و من، تنها...

 

[اول شخص مفرد]

باران که می‌بارد، یاد تو در قلبم زنده می‌شود. هر قطره، گویی اشک‌های ناگفته‌ام را به زمین می‌ریزد. تو، همچون باران بهاری، به زندگی‌ام رنگ و بویی تازه بخشیدی. در آن روزهای عاشقانه، زیر چتر کوچک‌مان، دنیا را فراموش کرده بودیم. صدای خنده‌ات در گوشم طنین‌انداز می‌شود و هر بار که باران می‌زند، حس می‌کنم هنوز در کنارم هستی. اما حالا، باران تنها یادآور غم‌های بی‌پایان است. دلم می‌خواهد در این بارش، دوباره تو را ببینم، اما… این باران، فقط باران است و من، تنها...

و من تنها در همهمه‌ی آدم‌هایی که عریان و برهنه بر بارش قطرات باد و باران می‌رقصند؛ به یاد خاطرات بریده شده در امتداد شیروانی‌های شاد، دعای باران می‌خوانم و به نام آن دُرنای اوج گرفته در طاق آسمان، در آب‌جوی گل‌های رنگ به رخ گرفته واخواهانه بر رویاهایم آوای تمام اشک‌های سیاه را به آیینه‌دار افق‌ها به مرگ‌ می‌نشانم و در پی سرگشتگی‌های عمرم...

 

[Leila Moradi]

و در پی سرگشتگی‌های عمرم، خاطره‌های کهنه‌ و مبهم را به یاد می‌آورم تا شاید انتظار خسته شود. ریشه خشکیده‌ام، تاب شلاق‌های سرد و محکم غریبه را ندارد. مردم را می‌نگرم که با سر و صورتی خیس، خنده‌هایشان به عرشه‌ی آسمان می‌رسد و عجیب است که تن غارت‌زده‌ام، خیس از قطره‌های خون می‌شود‌! پرده‌های این لهیب سوزان، از آن روزی بر سرنوشتم چیره شد که در برهوت دورم، وعده‌ی باران دادی و رفتی که... .

 

[سورن]

خاطرات تو، همچون گل‌های پژمرده در باغچه‌ای متروک، در دل من جاودانه‌اند. هر لحظه‌ای که با تو گذراندم، مانند نغمه‌ای شیرین در گوشم طنین‌انداز است، اما حالا، این نغمه به صدای زنگی سرد و بی‌رحم تبدیل شده است. چشمانت، دو چراغ روشن در شب تاریک زندگی‌ام بودند، اما اکنون تنها سایه‌هایی از نور باقی مانده‌اند. در این دنیای بی‌رحم، احساس می‌کنم که قلبم، همچون پرنده‌ای در قفسی تنگ، در حسرت آزادی می‌تپد. هر بار که به یاد تو می‌افتم، انگار… زمان ایستاده و من…

 

[سورن]

باران می‌بارد و هر قطره‌اش، مانند اشک‌های چشمانم بر روی زمین می‌ریزد. آسمان، غمگین و تیره، گویی دلی شکسته را به تصویر می‌کشد. در این شب سرد، صدای باران همانند ناله‌های یک عاشق ناکام در دل تاریکی طنین‌انداز است. خیابان‌ها، خیس و ساکت، همچون روحی سرگردان، به یاد تو می‌لرزند. هر بار که باران می‌بارد، یاد تو در قلبم زنده می‌شود، اما این یادها همچون سایه‌ای سنگین بر دوش من سنگینی می‌کنند. در این لحظات، احساس می‌کنم که… باران فقط دردی را تسکین نمی‌دهد، بلکه…

 

[Mavi]

باران می‌بارد و هر قطره‌اش، مانند اشک‌های چشمانم بر روی زمین می‌ریزد. آسمان، غمگین و تیره، گویی دلی شکسته را به تصویر می‌کشد. در این شب سرد، صدای باران همانند ناله‌های یک عاشق ناکام در دل تاریکی طنین‌انداز است. خیابان‌ها، خیس و ساکت، همچون روحی سرگردان، به یاد تو می‌لرزند. هر بار که باران می‌بارد، یاد تو در قلبم زنده می‌شود، اما این یادها همچون سایه‌ای سنگین بر دوش من سنگینی می‌کنند. در این لحظات، احساس می‌کنم که… باران فقط دردی را تسکین نمی‌دهد، بلکه…

بلکه باران مرهم هیچکدام از رنج‌های رسوب کرده در عمق جانم نیست.
او تنها زخم بر زخم هایم می‌افزاید و دستان ابری‌اش آماده به خدمت، برای تکاندن دل گذشت‌هایمان هستند.
او هرگز نمی‌تواند تصویر چین خوردن گوشه‌ی چشمانت به هنگام خندیدنت را از خاطرم بشوید.
هرگز نمی‌تواند دست در دست قدم زدن‌هایمان را در ولیعصر بارانی بشوید.
نمی‌تواند اولین دوستت دارمی که زیر آن چتر کوچک صورتی رنگ، نثار روحم کردی را بشوید.
نمی‌تواند بوسه‌های کوچکی که بر گیسوان نم زده‌ام تار ملاطفت می‌نواختند را بشوید.
و به راستی که درد را باران نمی‌شوید...

 

[Leila Moradi]

در غیبت نور، این قطره‌های سمج و یخ‌زده، هم‌نشین این دل بی‌خانمان شده که گذشته‌ را رج‌به‌رج به رخم بکشد.
ساز خاموشش، محشری به پا کرده بیا و ببین! مزه‌ی تلخ صدایت را به کامم زهر می‌کند که مرا روی نیمکت خیس ته پارک، جا گذاشتی.
آن روز شولای گرم دستانت را سیل ربود و تو نمی‌دانی که هنوز هم دخترکی هر جمعه به آن پارک می‌رود... ‌.

 

[KahKeshan(:]

در غیبت نور، این قطره‌های سمج و یخ‌زده، هم‌نشین این دل بی‌خانمان شده که گذشته‌ را رج‌به‌رج به رخم بکشد.
ساز خاموشش، محشری به پا کرده بیا و ببین! مزه‌ی تلخ صدایت را به کامم زهر می‌کند که مرا روی نیمکت خیس ته پارک، جا گذاشتی.
آن روز شولای گرم دستانت را سیل ربود و تو نمی‌دانی که هنوز هم دخترکی هر جمعه به آن پارک می‌رود... ‌.

به آن پارک می‌رود و چشم‌هایش از انتظار هر ثانیه پر و خالی می‌شود. ثانیه‌های ساعت تیک‌تیک کنان نیامدن‌هایت را به رخ می‌کشند و نیمکت سرد پارک با سپری شدن هر جمعه پوسیده‌تر و پیر‌تر می‌شود، مانند دخترکی که به انتظارت زندگی را با تلخی زهر گذراند و از پشت پنجره خیال سال‌ها با تو زندگی کرد. عزیز کرده
جاودانه خاطرت شیرین زندگی، زمستان‌ها رد شدن، باران‌ها باریدن زوج‌ها عیش عاشقی را کردند بی‌خبر از حال دخترکی که هق‌هق کنان، زیر باران بدون چتر به انتظار یار باز‌نگشته‌اش بود...

 

[دلبر که جان فرسود از او]

زیر باران بدون چتر به انتظار یار باز‌نگشته‌اش بود. نگاهی که فواره‌ی مرگ می‌نوازد، ز کوی این ویرانی، سردی باد چون بوتیماری تشنه غریو غم می‌نالد.
قطره‌ای پشت پلکی بسته در جدال‌ برای رهاندن خود، در این آشفته می‌خندد.
نمی‌داند چرا هین خندیدن، اما سخت می‌بارد.
فلک کور است، نمی‌بیند که این‌جا رهگذر در زمهریر زمستان سخت بیمار است. همچون باران بر سر شاخ‌‌های خشکیده رقصان است. گریان است.