دلنوشته تکمیل شده دلنوشته جایی میان فال‌ها اثر تابان دخت

[تابان دخت]

لبخندی به دخترک و پول میان انگشت‌های کشیده و زیبایش می‌زنم.
نگاهم از پول کنده می‌شود.
به صورت دخترک سوق پیدا می‌کند.
حسی درون چشمانش است،
که قلبم را نشانِ تیرش قرار داده است.

 

[تابان دخت]

ترحم در نی‌نی چشمانش بیداد می‌کرد،
لحظه‌ای از این حجم ترحم اشک در برکه چشمانم جمع می‌شود.
غرورم اجازه نمی‌دهد پول را بگیرم اما... .
حسی دیگر تشر می‌زند به غرورم و یادآور شب و گرسنگی‌اش می‌شود و مرا وادار به گرفتن پول می‌کند.

 

[تابان دخت]

دستانم را به طرف پول دراز می‌کنم،
صورت درخشان دخترک لحظه‌ای در هم می‌شود‌.
نگاهم به دستانم خیره می‌شود.
سیاه و چرکین... .
یادم نمی‌آید آخرین بارِ تمیز بودنشان را!

 

[تابان دخت]

دو دقیقه تمام می‌شود.
ارابه‌ها به طرف هم هجوم می‌آوردند.
این بل‌بشوی خیابان‌ها برای هر کسی ناخوشایند است.
اما همان قدر برای ما خوشایند است... نه؟

 

[تابان دخت]

روی نیمکت رنگ‌ورو رفته پارک می‌نشینم.
چشم می‌دوزم به عابرانی،
که هرکدام داستانی از زندگی‌شان را برای گفتن دارند.
چشم می‌دوزم به دخترانی،
که دستشان میان دستانی بزرگ و مردانه‌ای
که متعلق به مقدس مردیست به نام پدر گرفتار شده است!

 

[تابان دخت]

بار دیگر حسرت در قلب کوچکم رسوخ می‌کند.
حسرت یک بغل،
یک آغوش،
یک بوسه،
یک پدر!
حسرت می‌خورم و سیر می‌شوم از اشک‌هایی که تا صد پلک آمدند و آفتاب غرور آنها را خشکاند و پایین نیامدند!

 

[تابان دخت]

میان مردمانی قدم می‌زننم که مرا بی‌چیز می‌دانند.
فال به طرفشان دراز می‌کنم و جوابم نگاهی پر ترحم می‌شود؛
یا رانده شدن با تحقیرهایی که کمر می‌شکنند.
این است عدالتی که از او دم می‌زنند؟

 

[تابان دخت]

آقا! توروخدا یه فال بخر. توروخدا!
چه خوب التماس می‌کنیم... نه؟
چه خوب مردم را به کسی قسم می‌دهیم که خود گفته است محتاجی به محتاجش حرام است!
به حال التماس‌هایم آه می‌کشم! آه... .

 

[تابان دخت]

نگاهی به آسمان می‌اندازم.
ابرهای سیاه آسمان آبی رنگ را از چشم دور نگه داشته‌اند.
و آن را مانند شیشه‌ای مات میان خدا و انسان‌های این شهر ساخته‌اند.
این شیشه را دوده‌های آتش گناهانشان کدر تر کرده است.
و فاصله انداخته است میان خود و خدایشان!

 

[تابان دخت]

چه موجودات عجیبی هستیم... نه؟
خوشی‌هایمان این‌جا میان این دنیای کثیف تقسیم می‌شود و
هنگام غم خدایی در نظرمان می‌چرخد که هنگام گناه به‌یادش نبودیم و روز‌ها غافل از او حرامش را حلال پنداشتیم.

 

[تابان دخت]

در فکر خداوندگار این شهر در خیابان‌ها قدم برمی‌دارم.
در فکر او که دست به قلم خوبی دارد و می‌نویسد.
هزاران هزار زندگی و مرگ بر روی کاغذ شطرنج روزگار...
و چه بازیکن‌های ناشی‌ای دارد این بازی!

 

[تابان دخت]

چه نابلد مهره‌ها را جابه‌جا می‌کنند و جایشان عوض می‌شود.
هزاران زندگی و هزاران مرگ.
کسی از عرش به فرش‌ و کسی از فرش به عرش
و کسی در یک حرکت کیش و مات...
کاش من هم در شطرنج این روزگار کیش و مات می‌شدم.
کاش... ‌.