فایل شده دلنوشته خدای بی‌گناه آدم‌ها اثر شهریار

[DLVAN]

***
به راستی عشق چیست؟ لبخندهایش؟ مهربانیش؟ یا تمام وجودش منشأ عشق است؟ انسان‌ها عاشق زیبایی می‌شوند، اما؛ اما ما عاشق زیبا می‌شویم! تنها زیبای حقیقی، زیبای یکتا، خدا!

 

[DLVAN]

***
اگر انسان‌ها هم بتوانند او را ببینند عاشقش خواهند شد، نه این که نتوانند، می‌توانند؛ اما، چشم دل می‌خواهد نه چشم سر! آه، انسان‌ها! انسان‌های بی‌‌دل!

 

[DLVAN]

***
دختری درحال دویدن است، همین حالا، در همین لحظه. چشم‌هایش مشکی‌ست لب‌هاش بی‌رنگ است پوستش تیره است اما، دلش روشن است، قلبش پاک است و خدا دوستش دارد!

 

[DLVAN]

***
من هم هرکس خدا دوست بدارد دوست دارم، پرندگان، پروانگان، راستی همان سنجاقک‌های بی‌پروا را نیز دوست دارد، مهربان است دیگر! مهربانی دوست داشتنی!

 

[DLVAN]

***
سنجاقک‌های بی‌پروا به دور دخترک می‌چرخیدن انگار آن‌ها هم مهر خدا را حس می‌کردند، پروانگات هم حس می‌کنند اما، سنجاقک‌ها باهوش‌تراند! سنجاقک‌ها مثل برف هستند، سرد ولی زیبا!

 

[DLVAN]

***
برف می‌بارید، شب شد و بعد سنجاقک‌ها دختر بچه را بغل کردند دختر بچه زمین خورد، زمین سرد بود گرمایش را گرفت، دختر بچه سبک شد پرواز کرد، خدا او را بغل کرد، خدا بغلش کرد!

 

[DLVAN]

***
باز مأمور شدم هوای آدم‌ها را داشته باشم. حواسم بهش آن‌ها هست؛ من قول داده‌ام. همه چیز در آرامش است، درست در همین لحظه، همین حالا!

 

[DLVAN]

***
دسته‌ای از آدم‌ها دنبال پروانه‌ای می‌دوند، توجه‌ام جلب می‌شود و به سمتشان می‌روم؛ کاش نمی‌رفتم!
آن‌ها پروانه را می‌گیرند، بال‌هایش را می‌شکنند و فقط می‌خندند. اشک از چشم‌هایم سرازید می‌شود، ناگهان باران می‌گیرد، آسمان با من هم‌دردی می‌کند.

 

[DLVAN]

***
آدم‌ها از رعد و برق می‌ترسند و به خانه‌هایشان می‌روند. من پروانه را بغل می‌کنم، باران او را نوازش می‌کند ابرها برایش دست تکان می‌دهند و قاصدکی او را می‌بوسد.

 

[DLVAN]

***
پروانه به دست به سمتش رفتم، مثل همیشه منتظرم بود. باز هم می‌دانستم می‌داند اما، همه چیز را برایش تعریف کردم. آرام زمزمه کرد:
- زمان لازم دارند میکائیل، یاد می‌گیرند.
اشک‌هایم فرو ریختند. جواب دادم:
- یاد می‌گیرند، ولی زمانی که همه پروانه‌ها مرده‌اند!