دلنوشته تکمیل شده دلنوشته در کما اثر F_PARDIS

[PardisHP]

دلنوشته: در کما
نویسنده: F_PARDIS
ژانر: تراژدی
ناظر: @elham_faraji
کد:0046
تگ: مطلوب
*مقدمه*
چقدر سخت است رفیق، دیدن تو در این منظره! کاش آسمان به زمین می‌رسید و این‌گونه نمی‌شد!

 

[fatemeh bano]

مشاهده فایل‌پیوست 12647
عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب رمان بوک برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتماپیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید.
[ قوانین دلنوشته ]

پس از 20 پست از طریق تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
[ درخواست نقد دلنوشته ]

بعد از ایجاد کردن تاپیک نقد شورا برای دلنوشته‌تان می‌توانید درخواست تگ بدهید.
[ درخواست تگ دلنوشته ]

پس از گذشت بیست پست از دلنوشته می‌توانید برای آن درخواست جلد بدهید.
[ درخواست جلد ]

و انشالله، بعد از پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[ اعلام پایان دلنوشته ]

دلنویسان عزیز هرگونه سوالی دارید می‌توانید در اینجا مطرح کنید.
[ سوال و مشکلات دلنویسان ]

تیم مدیریت تالار ادبیات​

 

[PardisHP]

***
چقدر سخت است! رفیق دیدن تو پشت این شیشه...حال صورتت از همیشه معصوم‌تر شده، ای همراه تمام شیطنت‌های بچگی!
یادت هست؟ به شیشه پنجره خانه تو سنگ می‌زدم تا از خواب ناز بیدار شوی و باز مرا از دردسری که درست کردم نجات دهی!
اگر به این شیشه نیز سنگ بکوبم تو بیدار می‌شوی؟! و دوباره غر می‌زنی؟!
کاش می‌شد بیدار شوی، فقط بیدار شوی و هرچه دلت خواست هم بگویی، هرچه!

 

[PardisHP]

***
اشک! اشک است که صورتم را پر ساخته.
اتفاقات چه‌گونه به این سرعت دنیای ما را تغییر داد؟!
چه شد که یک روز رفتم و حال که آمدم تو دیگر آن دختر قبل نیستی؟!
بیدار شو و رفیق چندین و چند ساله‌ات را غمگین و سیاه پوش مکن!

 

[PardisHP]

***
یادت می‌آید؟! روزی رد می‌شدیم از خیابان هردو.
من دلم ماتم‌زده بود و خانه‌ی غم. تو تا مرا دیدی خندیدی!
با تمام توانت تلاش کردی، گفتی از خاطرات شیرین و مرا شاد ساختی.
با این‌که خودت دل‌شکسته بودی و مدت‌ها زانوی غم در بغل گرفته بودی.
آه رفیق حال من چه‌گونه و چه‌طور تو را شاد سازم؟!

 

[PardisHP]

***
غم است که در دل نشسته است و بغض است که راه نفس را بسته است.
ای رفیق بی‌معرفت من، کاش نفس نداشتم.
کاش خون در رگ‌هایم جاری نبود ولی آینده را بی‌تو نمی‌دیدم!
رفیق، من بدون تو چه‌گونه از پس این گرگ‌های انسان‌نما بربیایم؟!

 

[PardisHP]

***
می‌نشستیم بر روی نیمکت‌های مدرسه، یادت هست؟!
چه خوش و خرم عاری از هر غم درس می‌خواندیم.
در ریاضی بسیار از من بهتر بودی!
من بازیگوشی می‌کردم و تو می‌خواستی هرجور که شده آن کتاب کلفت را در ذهنم فرو کنی... .

 

[PardisHP]

***
فداکار بودی! حتی برای من که گاهی بد می‌شدم.
ناراحتیم را از جایی دیگر بر سر تو خالی می‌کردم!
آه چقدر بد کردم...
فرصت جبران دارم؟ یا آن هم از من سلب شده.
حقم است، تو هرکار می‌کردی برایم و من هیچ! چقدر بد بودم... .

 

[PardisHP]

***
حواست بود به من! یادت هست در یک روز پاییز که باد تندی می‌وزید،
یک ساندویچ را که مشخص بود گرم است به من دادی و گفتی:
- این را مادرم برایت درست کرده!
ساندویچ را به من دادی و خودت آن یکی را که فرقی با این یکی نداشت برداشتی؛
شاید برایت این کار عادی باشد ولی برای من ارزش داشت، قطعاً داشت!

 

[PardisHP]

***
پاهایم سست شدند...
می‌ترسم از این‌جا بروم و ساعتی بعد خبر مرگ تو را به گوشم برسانند!
اسرار می‌کنند که برو، خسته‌ای!
اما نه من باید بمانم.
می‌نشینم روی یکی از صندلی‌های بیمارستان؛
این صندلی چه روزهای تلخی را که به خود ندیده،
هزاران همراه که مانند من غم در تمام وجودشان رخنه کرده
و دیگر امیدی ندارند به سلامت عزیزشان، چقدر حالم بد است رفیق!