دلنوشته تکمیل شده دلنوشته دزیره اثر YAGAMI

[اِمانو]

***
نیمه شب که داشتم در ذهنم موهایت را نوازش می‌کردم،
یک آن ترسیدم وقتی انگشت‌هایم لای تارهای خرمایی‌ات جا ماندند،
خوابم ببرد و صبح با دست خالی بیدار شوم... تو رفته باشی... من مانده باشم... در خانه خالی رویاهای‌مان...
آن وقت خیلی بد می‌شد؟ حتی تنهاترین آدم‌ها هم در خیال‌بافی‌هایشان تنها نیستند
مگر من چقدر بی‌کَس هستم؟

 

[اِمانو]

***
دزیره وقتی دارمت بیشتر دلم برایت تنگ می‌شود.
وقتی آنقدر نزدیکم هستی که شانه‌ات موقع راه رفتن به بازویم کشیده می‌شود،
دلم می‌خواهد آنقدر محکم بگیرمت که از محل اتصال دست‌هایمان،
درست از نوک انگشت‌هایی که بهم گره خورده‌اند شروع به یکی شدن کنیم.
در جسمت فرو روم و گوشه‌ی قفسه‌ی سی*ن*ه‌ات کز کنم
طوری که قلبت سقف بالا سرم شود.

 

[اِمانو]

***
مرا به یاد داری؟
ما را. طوری که دست‌های هم‌دیگر را می‌گرفتیم و زیر برفِ صبح‌گاه می‌دَویدیم.
رد پاهایمان به هم گره می‌خورد و به صورت یخ کرده‌ات لبخند می‌زدم.
تو روی زمین دراز می‌کشیدی تا تبدیل به پروانه شوی.
سوزِ سرد زمستان ما را در آغوش می‌گرفت و می‌بوسید... همان‌طور که من عادت داشتم ببوسمت.

 

[اِمانو]

‌‎***
عطرت بین کدام صحرا جا مانده؟
دانه‌های شن کدام کویر میان پارچه‌ی حریر لباست گیر کردند؟
آفتاب کدام آسمان، رنگ روی گونه‌هایت پاشید؟
باد از کجا وزید و روبنده‌ی مشکی‌ات را آورد و میان دست‌های من جا داد؟
اول دلم میان سرمه‌ی چشمانت گیر کرد یا سرخی لب‌هایت؟

 

[اِمانو]

***
به چیزی فکر نکن...
نگاه کن... این قفل دست‌های من و توست... ن
گاه کن چقدر محکم است!
کلیدش کجاست؟ در جای خالی قلبی که به تو دادم.
اگر سرنوشت بخواهد تو را از من بگیرد باید اول سی*ن*ه‌ی من را بشکافد دزیره.

 

[اِمانو]

***
فنجان به فنجان زدیم.
تو خندیدی که با قهوه مسـ*ـت شدم.
اما دزیره من حتی قبل از تَر شدن گلویم دگر خودم نبودم
از لحظه‌ای که موهایت را باز کردی دستم می‌لرزید...

 

[اِمانو]

***
برای اولین بار است که تو پیانو می‌زنی
و برای اولین بار است که من روبه‌رویت باله می‌رقصم.
اما هنوز هم کلیدها را درست فشار نمی‌دهی
و هنوز هم روی نوک انگشت‌هایم کامل می‌چرخم.
انگار در قلعه‌ای که بالاتر از ابرها ساختیم، همه چیز ممکن است دزیره.

 

[اِمانو]

***
بیا در یک روز بارانی هم‌دیگر را ببینیم.
آفتاب بو ندارد.
برف صدا ندارد.
من می‌خواهم سال‌ها بعد بگویم:
"وقتی بغلش کردم زمین خیس بود و هوا بوی نم می‌داد"

 

[اِمانو]

***
بدون تو سرد است...
خیلی هم سرد است دزیره...
پاییز که هیچ، گویی شب‌های زمستان را در خیابان سر می‌کنم.
اما وقتی که باشی مرا می‌سوزانی‌...
از گرما به نفس‌نفس می‌افتم...
گویی شانه به شانه‌ی خورشید نشسته‌ام.
من چه کار کنم با تویی که نه به بودنت عادت دارم نه نبودنت را تاب می‌آورم.

 

[اِمانو]

***
می‌خواهم گوشه‌ی چشم‌هایت پروانه بکشم...
مانند همان پروانه‌هایی که به آن‌ها یاد دادی
در دلم پرواز کنند.