فایل شده دلنوشته ذهنِ سوخته اثر هدیه امیری

[هدیه امیری]

***
دوباره همانند قبل، طنين صدايی مرا به خود می‌خواند و توجهم را جلب می‌کند.
خدای مهربان من! تو با زبان خورشيد، زبان باران، زبان ابرها و همچنين با تمامی برگ‌ها با من حرف می‌زنی.
تو با بهار خزان، تابستان سوزان، پاييزخنک و در آخر با زمستان سرد با من حرف می‌زنی و اين من هستم که هميشه از تو غافل و از تو دور هستم!

 

[هدیه امیری]

رفتم!
من بودم که رفتم.
تنها با همان یک دلیلم که نمی‌خواهم بدانی!
می‌دانی مردم چه می‌گویند؟
دیگر حق خواهر شدنت را ندارم.
آخر آن‌ها چه می‌دانند؟
آن خدایی که بالا هست و از همه چیز باخبر،
هیچ‌وقت حق قضاوت را به خود نمی‌دهد!
ولی آن‌ها...‌ هه، چه‌طور می‌توانند؟​

 

[هدیه امیری]

***
من بی تو در گردابی اسير می‌شوم که هر چه فرياد می‌زنم، هيچ‌ک.س دستانش را به سمتم دراز نمی‌کند.
می‌خواهم بايستم اما با پاهای خودم و با کمک تو! تکيه‌گاهم باش، پشت وپناهم باش و کمکم کن. از درگاه و بزرگی‌ات نااميدم نساز!
کسی که تو را دارد، تنها نيست، بی‌ک.س نيست.
من با تو عاشق‌ترينم و همه چیز را با تو دارم و هر کدام از سلول‌هايم تورا لمس می‌کنند.

 

[هدیه امیری]

چه اشک پنجره را در بیاورم،
چه بغض آسمان را به رخ بکشم
و چه گلایه کنم و از احساسم بگویم،
هیچ فایده‌ای ندارد!​

 

[هدیه امیری]

می‌خواهم اعتراف کنم!
تمامی حرف‌های ناگفته را که در دلم نگه داشتم، امروز می‌خواهم اعتراف کنم.
اعتراف می‌کنم برایم بهترینی،
اعتراف می‌کنم از القابی که به من نسبت می‌دادی، غرق لذت می‌شدم،
اعتراف می‌کنم اولین کسی بودی که به عنوان برادرم صدایت زدم و حسم تا آخر همین خواهد بود،
اعتراف می‌کنم ماهِ کوچکم هستی،
اعتراف می‌کنم زیاد از حد مهربانی و
اعتراف می‌کنم، من لیاقتت را نداشتم!

​

 

[هدیه امیری]

اصلاً همه چیز خنده‌دار بود!
داشتن تو،
بودن من،
ماندن ما،
رفتن من،
رفتن تو!
این همه آه...
گاهی از این همه خنده، گریه‌ام می‌گیرد!​

 

[هدیه امیری]

فکر نمی‌کنم بعد از رفتنم، مستحق این همه حرف و آن‌قدر تهدید باشم!
گفتن و گفتن،
گفتن‌ و گلایه کردن!
گفتن و به گریه انداختنم
و من به وضوح شکستنم را دیدم!​

 

[هدیه امیری]

محبتم را می‌گذارند پای احتیاجم،
صداقتم را پای سادگی‌ام،
سکوتم را پای نفهمی‌ام،
نگرانی‌ام را پای تنهایی‌ام
و وفاداری‌ام را پای بی‌کسی‌ام
و آن‌قدر تکرار کردند که خودم باور کردم
من، تنها، بی‌ک.س و محتاجم‌!​

 

[هدیه امیری]

من می‌ترسم!
می‌ترسم آن‌گاه که در آینه قلب شکسته‌ات، خیره شوم، با منعکس شدن آن، ذره ذره از غمت نابود شوم!

 

[هدیه امیری]

این‌که با تو نباشم و با من باشی
و یا با هم نباشیم!
جدایی همین است...
این‌که یک خانه ما را در بر گیرد؛
اما یک ستاره ما را در خود جا ندهد،
جدایی همین است...
این‌‌که قلبم اتاقی باشد،
خاموش کننده‌ی صداها با دیوارهای مضاعف
و تو آن را به چشم نبینی.
جدایی همین است...
این‌که در درون جسمت تو را جستجو کنم
و آوایت را در درون سخنانت جستجو کنم
و ضربان نبضت را در میان دستت جستجو کنم
جدایی همین است...
این‌که در آسمانت
من ستاره باشم و تو ماه!​