فایل شده دلنوشته معشوقِ معشوق اثر تابان دخت

[تابان دخت]

مرگ.
امشب در دیدگانم،
آرزوهایم خراب شدند!
روحم ذره‌ذره نابود شد؛
و معشوق مال دیگری!
و حالا من مانده‌ام،
فقط با جسم زنده!
فقط، جسم زنده... .

 

[تابان دخت]

مادرم می‌خندد.
از او سخن می‌گوید.
از مراسم بزرگ و مجللی؛
که برای عروسش گرفته بود!
و من چقدر خوددار بودم؛
که فریادم را پشت لب‌هایم مخفی نمودم.
فریادی که می‌گفت:
از دل دخترکت خبر داری؟
خبر داری عاشقانه‌هایش را
که امشب نیست و نابود شد؟
اما هیچ کدام برزبان نچرخیدند.
و به‌ جایش به اتاق روی می‌آوردند... .

 

[تابان دخت]

تن رنجورم گوشه‌ای از حمام
کز می‌کند.
سرمای سرامیک‌ها در تک‌تک
سلول‌هایم رسوخ می‌کند.
مگر فرقی هم دارد؟
مگر به سرمای قلب یخ زده‌ام می‌رسد؟

 

[تابان دخت]

تیغ روی پوستم می‌لغزد.
هزاران بار تردید؛
هزاران بار تصمیم دوباره،
از ذهنم می‌گذرد.
اما هیچ کدام مانع تصمیم نمی‌شود؛
هیچ کدام... .

 

[تابان دخت]

تیغ روی تنم می‌رقصد؛
و من گرما را حس می‌کنم.
و چقدر این گرما را دوست دارم!
چشمانم در سیاهی فرو می‌رود؛
اما بعد در جایی سبز پدیدار
می‌بینمش!
با همان چشمان دلبر،
با همان لبخند گرمش،
که این‌بار از آن من شده است... .

 

[تابان دخت]

صدای جیغی می‌آید.
اما من همچنان نگاهم به اوست.
در آغوشش فرو می‌روم.
صدای ناله و مویه می‌آید.
باز هم اعتنایی نمی‌کنم.
و چشم به دلربایم می‌دوزم؛
اما... .

 

[تابان دخت]

ناگاه بدنم سرد می‌شود.
نگاهش سرد می‌شود.
تصویرش محو می‌شود.
و باز من می‌مانم و
دنیایی از خیال‌های
پر از او... .


پایان

 

[DELVAN.]