فایل شده دلنوشته چهارچوب | پانیک۳۱۵

[هاویر]

نام دلنوشته: چهارچوب
نام دلنویس: پانیک۳۱۵
ژانر : درام، اجتماعی
ناظر: @ویتامین :)
کپیست: @نازی.م
مقدمه:
فنجان از من و قهوه از تو، ضیافتت را شروع کن.
آدم‌ها در این دنیای بی‌عاطفه نیاز به عشق دارند.
نیاز به یک همراه که سکوت‌شان را درک کند.
تا چه وقت قرار است عشقی که برای ماندن خودمان صرف می‌کنیم، به دیگران ندهیم؟!

 

[ادوارد کلاه به سر]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
♡قوانین تایپ دلنوشته♡

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
♡تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته♡

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
♡تاپیک جامع درخواست تگ دلنوشته♡

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
♡تاپیک جامع درخواست جلد♡

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
♡تاپیک اعلام پایان دلنوشته♡

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
♡سوالات و مشکلات دلنویسان♡

با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[هاویر]

می‌گویند اصل زندگی برای نجات از مبتلا شدن، بی‌تفاوتی‌ست.
گویی مبتلا به گذشته بودن ترسناک است.
ظلمت بعد از یادآوری آن‌ها درد دارد.
امان از چهارچوب قفس مانندِ سختِ گذشته امّا این چهارچوب،
شباهتی به قفس ندارد بلکه قرار است راهی را نشان دهد.

 

[هاویر]

سی*نه‌ام مملوع از سنگینی آتش خاطرات است.
خاطراتی که روزی اعتمادم را از من گرفت.
گویی برای آن‌ها درک ساد‌گی‌ام سخت‌ترین مجهول بوده است.
آری! روزهایم را به هر طرف می‌سنجم، دست آخر به زخم‌های کهنه‌ام می‌رسم.

 

[هاویر]

به جرات می‌توانم ادعا کنم، که تمام دریاهای این سیاره را یک تن شنا کرده‌ام.
وقتی که دیگر احساس تنهایی نکنم.
باطن و ظاهرم یکی باشد.
در تنگنای ازدحام متعصبانِ کور قرار نگرفته باشم و روزگار را با آسودگی سپر کنم.
گونه‌ام از خجالت و درماندگی پرواز نکردن، سرخ نباشد.

 

[هاویر]

چه توفیری برای گذر زندگی‌ام وجود دارد، وقتی که می‌دانم در آن اسیر هستم؟
مانند پرنده‌ای که شوق پرواز دارد و در بند قفس است، دلتنگ بام هستم.
در کدامین نهاد قید کنم خدا را، تا به دادم برسد؟!
دیگر باید رویای آمدنش را کورتاژ کرد.
چرا دیگر تقلاهایم در دریای گرفتاری‌هایم، جوابی ندارد؟

 

[هاویر]

بنشین تا برایت از فاصله‌ها بگویم، فاصله‌ای که گویی برایت مهم نیست.
تا برایت از عصرهای جمعه‌‌ای بگویم، که سال‌هاست من را در اسارت گرفته‌ است.
که مانند ماه پشت به در پنجره‌ها، منتظر خنده‌ای هستم که نیست.
خسته‌ام از جبر روزگار، تا ناقوس مرگ دیگر توانی ندارم.

 

[هاویر]

در این دنیا تا به خودت بیایی، ژاکتی بر روی دستانت می‌بینی
از دلخوری، خوشی، غم، محبت و خاطره که باید آن را بر تنت کنی.
در این صورت دیگر دلتنگی برایت معنایی ندارد.
چیزی در اختیار داری، که هر روز یادآور خاطراتت است.

 

[هاویر]

و در پایان هر شب منی در من کشته می‌شود.
گویی جولانی بین عقل و قلب رخ می‌دهد
و در آخر عقل است که لجوجانه پیروز میدان می‌شود
و شروع حادثه‌ی عشق را از همین ابتدا می‌کشد.

 

[هاویر]

و من آهسته‌آهسته، آرام‌آرام ذرّه‌ای فکر این حادثه را نمی‌کردم.
شاید این محکم‌ترین علت برای دوباره متولد شدن است.
بله، از این رو به آن رو شده‌ام، کجا بود؟
من این همه سیاهی دیده‌ام و کسی ندیده است.