فایل شده دلنوشته چهارچوب | پانیک۳۱۵

[هاویر]

لبخندها می‌توانند انواعی از احساس ناگفته باشند،
ترس، شادی، اندوه و قلب شکسته،
گاهی وقت‌ها آن لبخند، ورای آشوب تلاطم دریا معجزه‌ای دارد.

 

[هاویر]

و قسم به بغض مانده در گلوی ملتهب شده‌ام که هرچه کاشته‌ام، در آخر مزرعه‌ای از بی‌کسی را برداشت کرده‌ام.
دلم کلبه‌ای می‌خواهد به رنگ گرم آرامش، تا مرا از دیدگان چشمانِ شب که آغازی جز بی‌حاصلی ندارد، بپوشاند.

 

[هاویر]

بی‌تفاوتی، اصل آرام بودن است!
چه فایده‌ای دارد که آدم بخواهد دائم رنج و اندوهش را بازنگری کند؟!
این‌که در مبتلاترین لحظات چشمان خود را ببندی‌ و بگذری،
باور کن معجزه‌ می‌کند و متوجّه می‌شوی که بیشتر از همه به خودت محتاج هستی.

 

[هاویر]

چه فایده‌ای دارد؟ تفکر به مسئله‌ای که قابل حل‌ شدن نیست!
آری، سخت است هر گوشه‌ای از پیرهنت، نم‌ زده چشمانت باشد.
آتش گرفته باشی و اگر بایستی خواهی سوخت و اگر بدوی بیشتر خواهی سوخت.
امّا این را به یاد داشته باش، چرخِ گردانِ زندگی بر پایه شانس و قسمت نیست.
آخر روزی نوبت خنده‌های تو خواهد رسید.

 

[هاویر]

روزی خواهد رسید، که محتاج هیچ محبت دروغینی نخواهیم بود.
گوش‌های‌مان کَر، زبان‌های‌مان خاموش و عقل‌های‌مان،
در پریشانی مو‌های فر پیچ خورده‌ رو بَر می‌گردانند.
اینک در چنین حالتی آن روز می‌رسد، که به ندای عقل گوش خواهیم داد.

 

[هاویر]

هرچه می‌خواهی دل خود را به دریاها بزن، راه عقل را در پیش بگیر.
روزی راه خود را در میان چشمان زلال کسی پیدا خواهی کرد
و روزی دنیای پریشان و سردت گرم خواهد شد.
مگذار عمر گرانت به بازی تردید و یقین بگذرد
و مویت به سپیدی و رویت به سیاهی دچار شود.

 

[هاویر]

زندگی پوچ و پُر از دغدغه و ترس را تا به کجا کشانده‌ایم؟!
که زندانی خویش شده‌ایم و از بخت بد خود شکایت می‌کنیم؟!
می‌دانم که محصول هو*س‌رانی این اجباری به نان زندگی شده‌ایم.
امّا، خواهد رسید روزی که دل پژمرده‌ی ما نوایی می‌بیند.

 

[هاویر]

نه حسرت‌ها، حسرت‌اند و نه داشته‌ها آرزو هستند.
عقل در زمانی‌ست که روزی‌اش سَر رسیده است و دل را به حراج می‌زند و خدایی می‌کند.
چه ناخوش احوال‌هایی در عمق دل قاصدک تحمل شده‌ است.
که نه حرفی بر سَر می‌زند و نه از پس اسن حرف‌های به گِل نشسته فریادی می‌آید.

 

[هاویر]

روزی می‌آید که عقل و دل از یک شَرم شیرین می‌لرزد.
به‌خدا سوگند آینه همان روز با تقویم دلت خواهد خندید
و عاشقانه مشاطه‌ی عقل نگاهت را می‌نگرد، آری.
پایان تو رسیده‌ است و با جسارت تمام شوق زندگی‌ات را تجربه‌ کرده‌ای.

 

[هاویر]

کاش همیشه سرد باشد،برف باران باشد
هیچ کوزه‌گری از کوزه شکسته آب نخورد
و بهار همیشه تکرار روزهای قشنگ باشد
روزی هم برسد که دیگر زندگی بدهکار ما نباشد