فایل شده [دکلمه‌ی بی چهرگان] اثر «سپیدخون؛ کاربر انجمن رمان بوک»

[سپیدخون؛]

نام اثر: بی‌چهرگان (بی‌چهره‌ها)
شاعر: سپیدخون؛
ژانر: تراژدی
قالب: سپید
ویراستار: @سپید
کپیست: @الههِ ماه؛
مقدمه:
مات توحش، سووشان
پوشیدند حریر سرد تعب
پرده دریده، رسالت؛
زهم نگاه ضخم کیست؟
بی‌چاره این بی‌چهرگان!

 

[mobina01]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن آثارتان خود؛ خواهشمندیم قبل از منتشر اشعار خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
[قوانین ساب اشعار در حال تایپ ]

پس از گذشت پانزده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار ]

بعد از ایجاد تاپیک نقد شورا برای اشعارتان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ مجموعه اشعار رمان بوک ]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار ]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در تاپیک زیر اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[سپیدخون؛]

لاجرم، اندر فواد این شهر گداخته،
کالبد بی‌پناه نارنج، به سکون یک مرگ،
ظریف و ساده، خفته در قبری!
عاشقان، هجای صلح را
بر رگ واژه حک کردند اما،
لاجورد بی‌نشان لقبی را رقصید،
«بی‌چهره»!

 

[سپیدخون؛]

میغ، بی‌گمان رست
از خواب خیال‌آلود زمان؛
شعله کشید به جان زهره
به رخ ماه‌زدگان کوبید تکبرش را...
جرقه زد در نگاه نومید کوهسار و گریست.
و با اشک‌هایش پاره‌ای دیگر زدود،
از رخ بی‌فزون بی‌چهرگان!

 

[سپیدخون؛]

رسوخ رعد ملتهب،
ریشه دواند در گندمک‌ها، بی‌پناه!
مِه مکث کرد، چهره درید؛
بنفشه، ز خفتگی بهار جهید.
بی‌چهرگان، وای از این دلدادگان
سپردند جان، بدین گیسوان طرب، پریشان

 

[سپیدخون؛]

بی‌تردید و بی‌نشان، زیر پوست شب،
روشنی زلف سپیده‌ی فردا،
تیرگی چنگ بی‌امان سایه خواهد ماند؛
معشوق‌شان در آغوش یاس‌ها
خواهد خفت؛ بی‌صدا جویده خواهد شد،
در رگ خواب خورشید!
تاریخ لعبت بی‌چهرگان،
دوان‌دوان، بازمی‌گردد به پایانش،
اما این‌بار، بدون ردپای سرخ آغاز...

 

[سپیدخون؛]

آوازه‌ی ترش تسلی را چهچه می‌زد،
دم‌جنبانکی که لال بود!
عطش تابستان، می‌ستود اندام ارغوانی برف را
که در شریان خون، گناه خود را می‌شست؛
می‌غرید دل سنگین زمین، از دلِ سنگ زمان!
همه یک‌بار، فریاد را خفقان داشتند و نجوا را
می‌خروشیدند در آغوش واژه‌پوش رویا...
همه غم‌زده بودند، در فقدان دل‌دار بی‌چهرگان.

 

[سپیدخون؛]

سرزندگی غزل‌ها را را سر بریدند، بی‌چهرگان
که اشعار، هم‌رنگ خاکستری‌ اندوه‌شان برقصند،
هم‌نفس داغ لیلی، به تب مجنون بسوزند،
اصلاً پراکندند تمام سپیدی رشته‌های کلام را
تا از پود واژگانش، ببافند کفن این تار کهن را!
صبوری‌شان دست در دست نسیم کوی صبا داد؛
و اناری با لمس سردش، له شد.

 

[سپیدخون؛]

دوش کلمه کافی نبود برای تاب؛ آخر درد که هرگز نمی‌میرد،
تنها گاهی بی‌حوصله، در گوشه‌ای کز می‌کند.
مثل تحصن تحسین شقایق، که به ماه می‌نگریست!
شاید مراد دهر همین باشد، که گره بزند،
گیس بی‌چهرگان را به ابتهاج یک حسرت
و خاکستر تناقض‌نمایی احساس را مدفون کند
در خراش خونین قلب آب...

 

[سپیدخون؛]

روشنکی را آرزوست؛ در مردمک لرزان بید مجنون
که بنگرد خموشی محض هیاهو را؛
که خطاب کند دل‌سپردگان دیگر را،
و تمام هنر و ساز سحر، مجنون است!
بید، بلبل، بوسه‌ی بی‌قرار ستاره، بی‌چهرگان
یکایک سرفکنده، بغض را در محبس سی*ن*ه،
شکسته‌اند به رسم آینه‌های رهگذران عاشق.