فایل شده [دکلمه‌ی بی چهرگان] اثر «سپیدخون؛ کاربر انجمن رمان بوک»

[سپیدخون؛]

به‌ناگهان، تلألو مضطرب درد،
بی‌توجه قهقه زد و جان کاذبی پاشید،
به تن بی‌رنگ سیاهی فال.
خاموشی قهرآلود سپیده را بلعید،
آتش زد به تنه‌ی نباتی صنوبر؛
و صلح زیتون را در مرگ غلتاند!

 

[سپیدخون؛]

نفس تنگ شد، کیهان چرخید،
پروانه، آلونک ستارگان را نوشید از رگبرگ رز
نامه‌های دریا به ساحل پاره شد؛
و جوشید جان تازه‌ای،
درون جهان بی‌جانان جان‌دادگان!

 

[سپیدخون؛]

امید، بالماسکه‌ای بر پا کرد
در اوج بی‌کسی شیطانی نقاب‌ها
شاید این‌گونه شد که درخشش غم‌زده‌ و سرخ انار
ندای سپید و روشن خروش رجاء را بر چهره زد
و منزوی‌تر از پیش
در گوشه‌ای ز متروکه‌های وجودشان خفت.

 

[سپیدخون؛]

ستاره‌ها شمعدانی شدند، اطلسی‌ها ماه
و آشفتگی، پیوند زد در میان انوار برافروخته
که تارش زمین و پودش زمان بود
دانشمندان «کیهان چهار بعدی» خطاب می‌کنند
این برآشفتگی ژرف را
ولی همگی در میان تار ظریف و برنده‌ی روزگار
خون‌آلودیم و تنها دو وجه جهان می‌بینیم؛
یکی نابودی پوچ، دیگری پوچی نابود!

 

[سپیدخون؛]

بی‌بدن، زهی اشعار منصور
خانه‌ای بر افلاک دره، تجلی داشت
مرگ، ناقوس درد را تکاند،
و غبارش را باراند بر سر برف
و همه غمگین شدند، بی‌بیم و گداز
همه جانسوز و دل‌ها همه غم‌ناکند؛ بی‌دلیل

 

[سپیدخون؛]

ز غم کماکان شدیداً برآشفته‌ایم،
اما آشفتگی‌ها را به خاکستر غم مدفون می‌کنیم
لبخند به تصویر می‌کشیم تا
ندانند اسرار نهان پیچکی
که صنوبر نداشت!

 

[سپیدخون؛]

ترجمان دیده‌ی خون‌بار کودکان ذرتیم
که در آغوش هرز خفتند...
و ورقه‌ی طلایی که با کاهی ورق خورد
آوازه‌ی مرده‌ی چهره‌هایی هستیم؛
که در سوگ امیدشان،
مولانا شدند برای شمس!

 

[سپیدخون؛]

کاشانه‌ی سبز تابستان کجا رفت؟
عاشقی‌های بوسه‌ی یواشکی زمستان و بهار،
در کدام کوچه‌ی حسود پاییز گم شد؟
چرا تکه به تکه‌ی این انسجام،
در هم می‌تنند و منتج به تاری می‌شوند
که خود عنکبوت مهندس، طعمه‌اش است؟!

 

[سپیدخون؛]

نشان بی‌چهرگان دور نیست، ماورای کوه نیست!
اندوه‌شان را در واژگان آن دست‌خط‌های خیس،
و در لمس کاذب رود و سنگ عاشق،
و در اندرونی عمارت سرد شبنم،
می‌توان یافت.
اندوه‌شان را بی‌گمان می‌توان نوشید؛
از مصرع‌های بی‌قافیه و سرگشته‌ی اشعارم...
نگاهی نثار رخ خونینم کن، من بی‌چهره‌ام.

 

[سپیدخون؛]

من خفته‌ام در بغض نشکستنی بهار؛
و نگاه آویخته‌ام به سیاه‌جامگان
که در مزاری، بی‌صدا باران شده‌اند.
من عزل شده‌ام از مقام بی‌تاب شاتوت وحشی،
و بی‌اختیار، پیشانی بلند سپیدار شده‌ام.
بلی؛ من ناگزیر بی‌چهره‌ام و نظاره‌گر هم‌سویان خود.