پزشکی دیورتیکولیت

[وِیان؛]

در سال های اخیر تکنیک جانبی ای برای درمان دیورتیکول حاد انجام شده که شستشوی لاپروسکوپی شکم میباشد. در اینجا بکمک تکنیک لاپروسکوپی شکم وارسی ، کل مدفوع خارج و جداره ها شستشو می‌شوند. هدف اینکار خارج کردن ترشحات عفونی و قرار دادن زه کش برای کنترل پساب و التیام روده بدون برداشتن بخشی از روده.

 

[وِیان؛]

این تکنیک بیشتر برای بیمارانی که آبسه یا سوراخی روده و گسترش عفونت دارند (ولی مدفوع به شکم رخنه نکرده) استفاده میشود. مشکلی که با این روش وجود دارد اینست که ناحیه ی ملتهب روده هنوز جای خود باقی مانده و بیمار در معرض خطر و عفونت های مجدد میباشد. نتیجه ی این تکنیک تقریبا نوین در مقایسه با روش های سنتی هنوز مشخص نشده و تحقیقات هنوز ادامه دارند.

 

[وِیان؛]

در درمان دیورتیکولیت مزمن به عود شدن بیماری و عوارض حمله های حاد رسیدگی می‌شود. در کل برای درمان نوع مزمن بخش مریض روده برداشته (معمولا سیگموئید) و روده ها مجددا به هم متصل میشوند.

 

[وِیان؛]

این کار بکمک تکنیک لاپاراسکوپی یا عمل باز انجام می‌گیرد. مزیت کلی عمل لاپاروسکوپی در برش های ریز و ریکاوری سریع است. شکل8. در اینجا برداشتن کل روده ای که دیورتیکول دارد ضروری نیست و فقط بخش مریض روده برداشته و اطمینان حاصل میشود که اتصال مجدد و خوبی بین بخش های سالم روده و رکتوم صورت گرفته باشد.

 

[وِیان؛]

همانطور که قبلا توضیح دادیم جراحی روده کلا با خطراتی مواجه است ، خوب نشدن درست یعنی عدم التیام بخش های متصل شده وهمچنین نشت. چون روده ی سیگموئید مستقیما روی حالب چپ قرار گرفته (لوله ای که ادرار را از کلیه به مثانه هدایت میکند) لذا طی عمل خطر آسیب دیدن این بخش وجود دارد مخصوصا اگر تعداد حملات دیورتیکولیت بیشتر باشند. در این حالت (در کنار جراحی اصلی ) جراح متخصص دستگاه ادرار ، لوله یا استنت در یک یا هر دو حالب قرار میدهد تا از آسیب دیدن حالب جلوگیری شود.

 

[وِیان؛]

معمول ترین خطر مربوط به جراحی روده ، عفونت است. این عفونت میتواند از زخم پوست یا لایه های زیرین و یا درون شکم بروز کند. عفونت زخمی با باز کردن زخم و تعویض پانسمان درمان میشود. عفونت های عمیق تر با آنتی بیوتیک و تخلیه ترشحات طی زه کشی و یا تکرار جراحی انجام میگیرد.

 

[وِیان؛]

در ضمن امکان عفونت مجرای ادرار هم وجود دارد و برای تخلیه مثانه طی جراحی و پس از آن از کاتاتیر (سوند) استفاده میشود. دیگر خطرات جراحی شامل پنومونی (التهاب ریه) بعد از عمل ، حمله قلبی ، سکته مغزی ، لختگی خون در پاها ، از کارافتادن اندام و حتی مرگ می‌باشد. به خاطرهمین خطرات بالا است که جراحی باید از مزیت های بیشتری برخوردار باشد. اصلی ترین مزیت جراحی برای دیورتیکولیت مزمن جلوگیری از حمله های بعدی و درمان عوارضی از قبیل فیستول و تنگی روده است.

 

[وِیان؛]

بیماری که یک بار مورد حمله ی دیورتیکول قرار گرفته در مقابل حملات بعدی مستعد است ، ولی این میزان برای دیورتیکول های بدون عوارض کمتر است. این میزان بین 1.4 تا 18 درصد متغیر است.

 

[وِیان؛]

با هر حمله ، خطر حملات بعدی بیشتر میشود و به همین خاطر قبلا بر این باور بودند که بیمار بیشتر در معرض جراحی اضطراری یا کلوستومی قرار میگیرد ، برای همین توصیه میشد زمانیکه بیمار در وضعیت مناسب به سر میبرد روده ی سیگموئید (بصورت پیشگیرانه) برداشته شود.

 

[وِیان؛]

حالا معلوم شده نیاز به جراحی اضطراری پس حمله ی دیورتیکول بدون عارضه بسیار کم است. البته شدت حمله قبلی روی حملات بعدی اثر دارد ، مثلا بیماری که حمله حاد (آبسه) داشته و با تخلیه از راه پوست درمان شده خطر تکرار برایش بیشتر است ، ولی علی رغم این ریسک بالا ، تحقیقات نشان داده بیمارانی که آبسه ی آنها با موفقیت درمان شده دیگر نیازی به جراحی ندارند.