دلنوشته [رحِیل] اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[WITCH]

سکوتت، عربده بود که در قوس روان جا گرفت و تکه‌تکه شد.
رفتن تو، چنگ بر تار درون بود و افکار، چون حشره، در عقل خزش ساختند.
سقف روح ترک برداشت؛ صداها فرو افتاد؛ اشباح پررنگ، تکه‌تکه فکر تو گشتند.
رگ خاطرت، چون رود خشک، در حفرات ذهن روند داشتند؛ هر روند، نبود تو را تا ژرفا روان راند و پژواک نبود تو، چون توفان درون، سراسر ذهن را پر ساخت. هر حرکت و هر نفس، تنها بازتاب نبود تو را ثبت کرد و خود، در چنبره این شبکه دراز، از تو دور گشت.

 

[WITCH]

حدقه‌‌ات درون خود خور بود، لاکن اکنون در هر گوشه جز غروب و شب نظارت نشده. هر شب در دل تار، تو را جست‌وجو کرده‌ و با رفتند انوار هور به بند کشیده‌‌شد.
اکنون هر بامداد، نه آغاز روز، بلکه زار دوباره است؛ بانگی سوگناک که زنگ حتف را بر برج‌ دل کوبد.
جان را چون کوره‌ افروخته کرد و از خاکستر آن ققنوس برنخاست، تنها خاک سرد بر جا کوفته شد که باد غربت آن را بر چهار گوشه‌ جهان پراکند.

 

[WITCH]

آتش تعشق تو بر جان، چونان برق جهنده، هر چه هست خاکستر ساخت.
خاطره‌ات، چونان پرنده‌ در قفس زنگ‌زده، هر لحظه بر حصار روان بال کوفت و باز بر کف افتاد.
نبودت، چون پرده‌ ستبر نور را در خود بلع کرد و اتاق را به گودال بدل کرد.
تو چونان شراب کهن بوده؛ صهبا که درون رگ‌ها سوز افکند، لاکن اکنون جز ساغر واژگون و چرک سرخ بر بساط حافظه درنگ نکرده.