تکمیل شده رمان بخشش افسون اثر سارا ترسه
- نویسنده موضوع ساراگل
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
موضوع نویسنده
- Jun
- 143
- 553
- مدال‌ها
- 2
پری بعد از بهزاد و افرا دوقلو حامله شد. محمود خواست یکی از بچه‌ها رو ببره و خودش بزرگ کنه. قسم خورد قول داد، که مثل بچه خودش بزرگ می‌کنه. برادرم بود. پری قبول نمی‌کرد، من و آقاجون راضیش کردیم. محمود تو رو برد، به قولش عمل کرد، مثل بچه‌ی خودش بزرگت کرد
وسط حرفش می‌پرم:
- چرا من؟ چرا بهروز نه؟
خسرو کلافه دستی بر صورتش می‌کشد:
- ما انتخاب نکردیم، محمود تو رو خواست.
سرم را با انزجار و تاسف تکان می‌دهم. از حرکتم غمی بر صورت خسرو می‌نشیند. بلند می‌شوم و به طرف اتاقم گام برمی‌دارم و در همان حال می‌گویم:
- دیگه نمی‌خوام ببینمتون.
در را پشت سرم می‌بندم. تکیه بر در می‌نشینم و بی‌صدا اشک می‌ریزم حالا انگار بغض پری هم شکست که صدای زار زدنش خانه را برداشته و می‌گوید:
- خسرو دخترم رو می‌خوام.
فریاد می‌زند: آقاجون شما و خسرو این کار کردین نمی‌بخشمتون اگر افسون به من برنگرده.
کسی به در اتاقم می‌زند. چیزی نمی‌گویم که در را هل می‌دهد، مجبور می‌شوم از کنار در کنار بروم. بهروز است. نگاهش را می‌فهمم، این نگاه بغض دارد حرف که می‌زند، به یقین می‌رسم! لب پایین‌اش را به دهان می‌کشد و ول می‌کند:
- افسون.
مظلوم می‌گویم: هوم
منتظرم چیزی بگوید ولی او هم انگار نمی‌داند کلمات را چگونه پیدا کند، که سرم را به سی*ن*ه‌اش می‌چسباند. همین کافی است تا با صدای بلند زیر گریه بزنم چانه‌اش را روی سرم گذاشته و با بغض می‌گوید:
- افسون درست و غلطش رو نمی‌دونم ولی من خیلی خوشحالم، خوشحالم که تو...تو خواهرمی!
فین‌فین می‌کنم که شوخ می‌شود.
بهروز: آه، آه از قدیم گفتن آدم رو سگ بگیره جو نگیره، حالا ما جوگیر شدیم بغلت کردیم تو هم سو‌‌ءاستفاده کردی آب بینیت رو به تیشرت دوست داشتنیم زدی
با این لودگی‌هایش لبخند بر لبم می‌نشیند:
- دیوونه!
لپم را می‌کشد:
- تو فقط بخند!
و من به راستی می‌خندم، گفته بود تو فقط بخند.
وسط حرفش می‌پرم:
- چرا من؟ چرا بهروز نه؟
خسرو کلافه دستی بر صورتش می‌کشد:
- ما انتخاب نکردیم، محمود تو رو خواست.
سرم را با انزجار و تاسف تکان می‌دهم. از حرکتم غمی بر صورت خسرو می‌نشیند. بلند می‌شوم و به طرف اتاقم گام برمی‌دارم و در همان حال می‌گویم:
- دیگه نمی‌خوام ببینمتون.
در را پشت سرم می‌بندم. تکیه بر در می‌نشینم و بی‌صدا اشک می‌ریزم حالا انگار بغض پری هم شکست که صدای زار زدنش خانه را برداشته و می‌گوید:
- خسرو دخترم رو می‌خوام.
فریاد می‌زند: آقاجون شما و خسرو این کار کردین نمی‌بخشمتون اگر افسون به من برنگرده.
کسی به در اتاقم می‌زند. چیزی نمی‌گویم که در را هل می‌دهد، مجبور می‌شوم از کنار در کنار بروم. بهروز است. نگاهش را می‌فهمم، این نگاه بغض دارد حرف که می‌زند، به یقین می‌رسم! لب پایین‌اش را به دهان می‌کشد و ول می‌کند:
- افسون.
مظلوم می‌گویم: هوم
منتظرم چیزی بگوید ولی او هم انگار نمی‌داند کلمات را چگونه پیدا کند، که سرم را به سی*ن*ه‌اش می‌چسباند. همین کافی است تا با صدای بلند زیر گریه بزنم چانه‌اش را روی سرم گذاشته و با بغض می‌گوید:
- افسون درست و غلطش رو نمی‌دونم ولی من خیلی خوشحالم، خوشحالم که تو...تو خواهرمی!
فین‌فین می‌کنم که شوخ می‌شود.
بهروز: آه، آه از قدیم گفتن آدم رو سگ بگیره جو نگیره، حالا ما جوگیر شدیم بغلت کردیم تو هم سو‌‌ءاستفاده کردی آب بینیت رو به تیشرت دوست داشتنیم زدی
با این لودگی‌هایش لبخند بر لبم می‌نشیند:
- دیوونه!
لپم را می‌کشد:
- تو فقط بخند!
و من به راستی می‌خندم، گفته بود تو فقط بخند.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
