فایل شده رهایی شدن/مرام فواضلی کاربر انجمن رمان بوک

[MARYM.F]

باد هوا با موهایش بازی می‌کند
موهای زردش!
ولی نمی‌دانست موهایش را رنگ کرده است.
برایش می‌نوشت، خیلی می‌نوشت؛
اما
آیا او می‌دانست؟
می‌دانست در غروب برایش اشک ریخت و جانش را رها کرده است!

 

[MARYM.F]

گفت:
- خط‌های ‌دستت از چیست؟

خندید، خنده‌اش مانندقهوه تلخ بود.
گفت:
- از ناچاری و‌ ناگریزی است.

دستش راگرفتم، خط‌های دستش را نوازش کردم. معلوم بود از چیست؛ ولی خواست خودش بگوید باز سوالش را تکرار کرد، این بار گفت:
- از تنهایی بی‌صدا.
بازخندید؛ اما این بار خنده اش بابغض بود!
ای‌خدا، چسب‌هایی برلب‌هایم راچکار کنم؟
حق سکوتم‌را نمی‌دهی؟

 

[MARYM.F]

روبه‌روی دریا نشسته بود. قهوه‌اش را مزه‌مزه می‌کرد،کنارش نشستم‌؛ اما به غروب خورشیدخیره بود.
سرفه مصلحتی کردم، نگاهی به من انداخت رویش رابرگرداند،
زمزمه کرد:
ای‌ عمر فراز وطولانی زندان خودخواهی‌ات شدم؛
مرا در آغوش تنهایی کشیده‌ایی
مرا آزرده دل کردایی
آشفته‌ام! آشفتگی من از آن است
قلب را درجوان پیری کردی
اهای روزگار، طعم تو از تلخی قهوه تلخ‌تر است.
اهای خورشید بی‌کران ننگر به موهای سفیدم را این نیز می‌گذرد.

 

[MARYM.F]

گفتا این روزگار مانند سوگواری سرنوشتم
گفتا زهر عشقی کشیدم که نگوی
گفتا بریزند موهای سرم از آن توست
گفتا می‌روم‌ در جهان دیگری بی‌تو!

 

[MARYM.F]

من درمانده را هم
خسته و بی‌جانم
سایه‌ی نحس و شوم جلوی من قدم می‌زند‌
اوج‌ قدر را چکار کنم؟
رهایی از سیر و عرش
خسته و ناکام به سویت آمده‌ام
مرا بخوان ای حضرت دوست.

 

[MARYM.F]

زهر نگاهش را از من دزدیده
رخش به ناکامی‌ها کشید
ناشیانه من غم‌ و اندوه شد ز بعد تو
برایم گران شد دستی در دست دیگری
با وقاحت از من رد نشو
قلبم را سوزاندی!
متحیر خیره به دست‌های تو در دستش؛
نجابت و شرافتت راکجا؟

 

[MARYM.F]

خسته و کوفته به روحی که مسموم از زهر غم، می‌نگرم.
به صورهای دونفر ما
غم و اندوه در چشم‌هایم‌ نمایان شد.
حاکی خستگی، خیر
حاکی از دل‌تنگی‌هایم برای توست
آتش میزنم و تو را در بین دودها می‌بینم
می‌خندی به چشم‌های اشک آلودم
خوشحال از شاهکارت.

 

[MARYM.F]

ما پر از زخم‌های روزگاریم، می‌رسند به ما؛ زخم‌های دل‌شان را بر سرما خالی می‌کنند.
ما با حسرت به آن‌ها خیرِ می‌شویم و می‌گوییم «کاش به جای زخم ریختن، مرهمی برایمان می‌شدید.»
ولی سکوت بزرگ‌ترین فریاد خفه‌ای در قلب ما وجود دارد، حاکی از زخم‌ها، غم‌ها، حسرت‌ها و خدافظی‌های بدون دلیل!
خستگی‌های بی‌دلیل، افسردگی‌های بی‌دلیل؛
اما بهترین مرحله همانی که خودت را رها میکنی از همه چیز!
دیگر برایت درد، غم، غصه، خستگی، مهم نیست.
دیگر خود را به روزگار نامرد رها میکنی
دیگر خدافظی بر دلت نمی‌ماند
و میروی به جهانی فارق از خودت.

 

[HAN]